Nakład czasu i kosztów
Zapewne, stosownie byłoby przypomnieć słowa Viollet-le-Duca, który występował przeciwko biernej pozycji architektów. „Jeżeli architekci nie chcą, żeby ich w 1900 roku klasyfikować jako postacie przebrzmiałe lub zaginione, zaliczając do obumarłych historycznych indywiduów podobnie jak astrologów, alchemików lub wojowników w żelaznych zbrojach, to czas naj- wyższy, żeby zabrali się do roboty…” I dalej proponuje on stworzyć architekturę odpowiadającą potrzebom swojej epoki, „…wnosząc przede wszystkim rozsądną podstawę i zdrowy sens do każdego zamierzenia, wykorzystując materiały odpowiednio do ich właściwości, szczerze uciekając się do pomocy przemysłu, nie czekając aż on narzuci nam swoją produkcję, a przeciwnie, wyprzedzając go” (program uprawnienia budowlane na komputer).
Niezła rada, jeżeli uwzględni się, że było to powiedziane ponad sto lat temu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Po raz pierwszy w historii techniki budowlanej architekt uzyskał możliwość kierowania swoją paletą materiałową, celowego i racjonalnego zmieniania właściwości materiałów konstrukcyjnych i wykończeniowych, tworzenia nowych nie znanych przedtem materiałów o optymalnych parametrach jakości, zadość czyniących określonym potrzebom budownictwa inwestycyjnego. Naturalnie, tworzenie niektórych z tych materiałów, całkowicie odpowiadających szerokiemu kompleksowi wymagań architektoniczno-budowlanych, jest zadaniem na razie i nadzwyczaj skomplikowanym, i wymagającym wielkiego nakładu pracy, czasu i kosztów (uprawnienia budowlane).
Sól kuchenna
Fizykowi G. Fortiemu udało się po wielu próbach nadać plastyczność kawałkowi chlorku sodowego soli kuchennej. Ale dla tego trzeba było do soli kuchennej dodać… złota, którego atomy rozmieszczając się w określonych pozycjach w krysztale zapewniły przesunięcie atomów soli w pożądanych kierunkach. W danym przypadku praktyczną wartość doświadczenia stanowił nie nowy materiał plastyczna sól kuchenna, a pomysł Fortiego kierowania właściwościami krystalicznych struktur (program egzamin ustny). Architekci zaś czasami wymagają od technologów natychmiastowego rozwiązania skomplikowanych naukowo-technicznych zagadnień, nie zawsze rozsądnie obliczając potrzebne do tego nakłady (opinie o programie).
Z czasem nauka pozwoli rozwiązywać coraz bardziej skomplikowane zagadnienia technologiczne i jeszcze bardziej rozszerzyć możliwości tworzenia materiałów o wyznaczonych z góry właściwościach. Jest to generalny kierunek postępu naukowego-technicznego w rozwoju materiałowej bazy architektury. Powinna nad tym pracować również nowa nauka materiałoznawstwo architektoniczno-budowlane. I wtedy, kiedy zagadnienie to będzie całkowicie rozwiązane, rozsądny wzajemny stosunek nakładów i wyniku pozostanie głównym kryterium w ocenie osiągnięć (segregator aktów prawnych).
Jeszcze jedno chce się specjalnie zaakcentować: rozwiązując zagadnienie programowania wykazu i jakości przyszłej bazy materiałowej budownictwa, a właśnie taki jest problem stojący przed architektami, którzy wydają przemysłowi zlecenie na nowe materiały i wyroby o założonych parametrach jakości, trzeba jasno widzieć przyszłość architektury, dla której tworzy się te materiały. Angażując olbrzymie środki państwowe w stworzenie nowych mocy produkcyjnych i nowych zakładów przemysłu budowlanego, trzeba być pewnym tego, że w ciągu dziesięcioleci będą one mogły produkować materiały i wyroby nieodzowne dla przyszłych budowli (promocja 3 w 1). Przecież ewentualność otrzymywania materiałów z wyznaczonymi z góry optymalnymi właściwościami, stale odpowiadającymi zmieniającym się potrzebom użytkowników, może być realizowana w pełnym wymiarze, jeśli przemysłowa technologia będzie dostatecznie „rzutka” i elastyczna, a interesy użytkowników (architektów i budowniczych) nie tylko nie będą sprzeczne z interesami resortowymi opracowujących materiały i wyroby budowlane, ale staną się osobliwym motorem postępu technicznego tej ważnej gałęzi przemysłu budowlanego.
