Nakładanie żywicy poliestrowej

Nakładanie żywicy poliestrowej na włókno szklane jest bardzo uciążliwe i wymaga dużej wprawy, a poza tym żywica zmieszana z układem inicjującym ma krótką żywotność. Z tych względów obecnie stosuje się specjalne trójdyszowe pistolety natryskowe (program uprawnienia budowlane na komputer). Pistolety te mają taką konstrukcję, że z ich pomocą można bez trudności natryskiwać różne składniki, a mianowicie:

1) żywicę bez dodatków,

2) żywicę z włókien szklanych,

3) żywicę z mączką kwarcową lub innym napełniaczem,

4) żywicę z włóknem szklanym i mączką kwarcową,

5) samo włókno szklane,

6) samą mączkę kwarcową.

Na początku natryskuje się przeważnie żywicę z małą ilością napełniaczy, potem zwiększa się dodatek napełniaczy, a w końcu znów zwiększa się procent żywicy, dla osiągnięcia zaś gładkiej powierzchni zamyka się całkowicie dopływ napełniaczy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Natryskiwanie żywicą poliestrową z włóknem szklanym i innymi napełniaczami coraz częściej zastępuje inne bardziej pracochłonne metody nakładania żywicy na włókno. Koszty wykonania z zastosowaniem metody natryskiwania są o 1/4 niższe niż metodą nakładania (uprawnienia budowlane). Obniżka kosztów dotyczy nie tylko robocizny (poniżej 50%), ale i kosztów włókna szklanego, które stosuje się tu zamiast mat i tkanin szklanych.

Odpowiedni kształt

Dla budownictwa obecnie największe znaczenie mają płyty płaskie jak i faliste poliestrowe wzmocnione włóknem szklanym, produkowane metodą ciągłą. Zasada tej metody produkcji jest stosunkowo prosta. Włókna szklane w postaci mat lub tkanin odwija się z roi 1, impregnuje żywicą poliestrową i układa między folie wiskozowe (tomofanowe), odwijające się również z wałków 4. Folia spełnia potrójne zadania, a mianowicie przeciwdziała wylewaniu się żywicy i przyklejaniu się płyt poliestrowych do podłoża oraz chroni je przed inhibitującym działaniem tlenu powietrza i zapewnia im gładką powierzchnię (program egzamin ustny).

Utwardzanie wraz z prasowaniem pomiędzy dwoma taśmami ruchomymi (przenośnikowymi) odbywa się w suszarce tunelowej, gdzie również nadaje się odpowiedni kształt (najczęściej poprzeczne lub podłużne sfalowanie). Gotowa płyta, a raczej szeroka taśma jest albo nawijana na wałek lub też cięta poprzecznie na odcinki. Wydajność produkcyjna takiego urządzenia wynosi do 30 m na godzinę, czyli do 1000 m² dziennie (na 3 zmiany).

Szczególnie chętnie stosuje się płyty sfalowane poprzecznie, które można zwijać w bardzo długich odcinkach, do 60 m i szerokich do 5 m, co ułatwia ich zastosowanie na budowie. Duże znaczenie mogą osiągnąć również laminaty papierowo-poliestrowe, zastępujące laminaty papierowo-fenolowo-melaminowe, gdyż do ich produkcji można zastosować prasy o niskim ciśnieniu, a więc tanie urządzenia (opinie o programie).

Wytwarzanie powłok z tworzyw sztucznych jest dziś obszerną dziedziną o wielkim znaczeniu dla budownictwa. Istnieje szereg metod powlekania, dobieranych w zależności od potrzeb i warunków, z wykorzystaniem charakterystycznych cech tworzyw sztucznych (zdolność do polirekcji i żelatynizacji, termoplastyczność, rozpuszczalność itp.) (segregator aktów prawnych). Przy zastosowaniu tej metody wykorzystuje się tworzywa sztuczne prawie w 100 procentach; nanosi się je w postaci sproszkowanej na powlekaną powierzchnię przez natryskiwanie albo metodą fluidyzacyjną.

W metodzie fluidyzacyjnej stosuje się dokładnie sproszkowane tworzywo, którego cząsteczki wirują w strumieniu powietrza w odpowiednim naczyniu z porowatym dnem, tworząc zawiesinę (promocja 3 w 1). Jeśli do zawiesiny wprowadzimy (zanurzymy) np. metalowy przedmiot rozgrzewany do temperatury nieco wyższej od temperatury topnienia (utwardzania) sproszkowanego tworzywa, to cząsteczki tego tworzywa osiadają równomiernie na powierzchni przedmiotu, nadtapiają się i przylepiają, tworząc powłokę.