Napełnianie komory

Podstawą obliczania wymiarów otworów doprowadzających wodę do komory jest ustalenie zależności pomiędzy czasem napełniania lub opróżniania komory śluzy i powierzchnią otworów, przez które przepływa woda. Znając czas napełniania komory można określić powierzchnię otworów i na odwrót - zakładając powierzchnię otworów - określić czas konieczny dla napełniania komory (program uprawnienia budowlane na komputer).

Opór przy przepływie wody przez boczne otwory galerii podłużnych jest zwykle nieznaczny, ponieważ ich sumaryczną powierzchnię przyjmuje się w przybliżeniu półtora do dwu i pół razy większą od powierzchni przekroju galerii.
Dla bardziej równomiernego wprowadzania wody do komory boczne otwory należy umieszczać w równych odstępach jeden od drugiego, lecz ich powierzchnia przekroju powinna stopniowo się zmniejszać w kierunku do dolnej głowy. Jeżeli zachowuje się jednakową powierzchnię otworów bocznych, należy stopniowo zwiększać odstępy między nimi w kierunku dolnej głowy.
Największa prędkość wody w galerii nie powinna przekraczać 3 do 10 m/sek.

Takiej maksymalnej prędkości odpowiada wielkość spadu (bez uwzględnienia oporów ruchu)
Przy spadach przewyższających powyższą wartość zawory należy koniecznie otwierać możliwie wolno dla zmniejszenia prędkości wody w galerii.
Zamknięcia kanałów obiegowych. Kanały obiegowe i galerie podłużne doprowadzające wodę do komory śluzy wyposażone są w zamknięcia, które można podzielić na cztery zasadnicze typy:

1) zasuwowe,

2) motylkowe,

3) cylindryczne,

4) segmentowe.
Zasuwy płaskie mogą być ślizgowe lub na rolkach w zależności od wielkości piętrzenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zasuwy ślizgowe używa się przy piętrzeniach do 3 m. Wykonuje się je najczęściej jako pełne ramy z ryglami i płaskim poszyciem. Do podnoszenia i opuszczania zasuwy służą sztywne żerdzie (drągi) połączone u góry odpowiednimi mechanizmami.

Zamknięcia motylkowe

Przy dużych piętrzeniach stosuje się zasuwy na rolkach, przymocowanych albo bezpośrednio do zasuwy albo do osobnej ramy, po której przesuwa się zasuwa. W celu zmniejszenia ciężaru zasuw i obniżenia mocy napędu mechanizmów wyciągowych stosuje się niekiedy przeciwciężary, przymocowane do łańcuchów lub lin i poruszające się w osobnych niszach umieszczonych w ścianach komór (uprawnienia budowlane).

Do kanałów obiegowych stosowane są również zamknięcia obrotowe zwane zamknięciami motylkowymi. Zamknięcie składa się ze stalowego dysku umocowanego na wale pionowym oraz ze stalowej obudowy, w której dysk może się obracać o kąt 90°. Tarcza dysku ma kształt soczewkowaty o gładkich liniach opływowych. Wał dysku zawieszony jest na oporowym łożysku kulkowym wzdłużnym, umieszczonym w górnej części obudowy, zaś na dole wspiera się na wkładce stalowej w tulei (program egzamin ustny).
Zamknięcia cylindryczne bywają zakryte i otwarte. Zamknięcie zakryte składa się z górnego nieruchomego cylindra i z dolnego ruchomego. Kiedy cylinder dolny podniesie się przy pomocy drąga pionowego wsuwając się stopniowo do wnętrza cylindra górnego, wówczas następuje przepływ wody.

Wadą zamknięcia zakrytego jest bardzo utrudniony remont (opinie o programie).
Zamknięcia cylindryczne otwarte tej wady nie mają, gdyż cylinder nieruchomy jest otwarty od góry; są jednak drogie - kosztowny jest cylinder ruchomy o dużej wysokości, gdyż jego górna krawędź musi wystawać powyżej zwierciadła wody górnego stanowiska.
Wielką zaletą zamknięć cylindrycznych jest to, że do ich podnoszenia potrzebna jest niewielka siła (segregator aktów prawnych).

Do wad należy jeszcze zaliczyć dużą ilość załamań trasy i profilu podłużnego kanałów obiegowych, co jest dość trudne do wykonania. Ponadto przy otwieraniu zamknięcia cylindrycznego czasami następuje zasysanie powietrza przez studzienki zamknięć, wskutek czego dopływ wody do komory jest bardzo nierównomierny. Średnica zamknięć cylindrycznych dochodzi do 4 m. Są one stosowane dla kanałów obiegowych w głowie górnej śluz ze ścianką spadową (promocja 3 w 1).