Asfalt lany

W niektórych przypadkach stosuje się większą zawartość asfaltu i asfalt o niższej temperaturze mięknienia, przy czym zwiększa się zawartość wypełniacza, a grubość warstwy zmniejsza się (program uprawnienia budowlane na komputer).
Na warstwie mastyksu, jak już wyżej wzmiankowano, układa się nawierzchnię dwuwarstwową (jak na mostach żelbetowych) o grubości ok. 2,5 cm każda, z asfaltu lanego.
jeśli w sumie polepszają one właściwości asfaltu lanego i nie powodują trudności wykonawczych. Przy tym musi być utrzymana w wyżej podanych granicach temperatura mięknienia.
Asfalt lany na górną warstwę powinien wykazywać penetrację stemplem wg DIN 1969 2 do 6 mm, podczas gdy dla warstwy dolnej - 2 do 8 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy zastosowaniu do drugiej warstwy drobnoziarnistego asfaltobetonu o dużej zawartości grysów, zawartość próżni w nim badana na próbkach Marschalla nie powinna przekraczać 2 do 3% objętości. Jeśli na dolną warstwę zastosuje się również drobnoziarnisty asfaltobeton, powinien on być absolutnie wodoszczelny, a zawartość w nim próżni badanej na próbkach Marschalla nie powinna przekraczać 1% objętości. Zagęszczenie powinno być możliwie bliskie 100%.
Jako lepiszczy do warstwy dolnej używa się asfaltów B 45 lub B 65 i do warstwy górnej B 65 lub B 80 (uprawnienia budowlane).
Na oczyszczonej jak w p. a płycie stalowej i pokrytej cienką warstwą masy sczepnej nakleja się folię miedzianą lub aluminiową, stosując metodę rozlewania lepiku asfaltowego przy równoczesnym dociskaniu folii wałkiem. Folii z tworzyw sztucznych, papieru lub bitumicznych mat filcowych już obecnie nie stosuje się.

Od wyżej podanych zaleceń stosowane są pewne odstępstwa, polegające na tym, że zamiast dolnej warstwy asfaltu lanego stosuje się warstwę wiążącą i zamiast warstwy górnej warstwę odporną na ścieranie z drobnoziarnistego asfaltobetonu o dużej zawartości grysu (program egzamin ustny).
Mastyks asfaltowy jest wprawdzie odporny na działanie obciążeń dynamicznych, lecz nie dorównuje asfaltowi lanemu w odporności na odkształcenia, zachodzi więc konieczność stosowania dodatkowych zabezpieczeń przed rozwarstwieniem (ścinaniem). Są tu następujące możliwości.

Płyta nawierzchniowa

Płyta nawierzchniowa otrzymuje dodatkowe zabezpieczenie przed ścinaniem w postaci rusztu z zygzakowato wygiętym wrębem ustawionych płaskowników stalowych o wysokości ok. 20 mm, rozmieszczonych w odstępach ok. 15 cm. Przyspawana siatka z prętów ze stali budowlanej nie dała dobrych wyników (opinie o programie).
Po oczyszczeniu powierzchni blachy i po nałożeniu masy sczepnej układa się mastyks do górnej krawędzi rusztu z zygzakowato wygiętych płaskowników. Mastyks następnie stabilizuje się wciskaniem grysu 18/25 mm o dużej wytrzymałości, w ilości ok. 40 kg/m2. Grys przed ułożeniem jest lekko otoczony asfaltem.

>b. Ruszt z przyspawanych płaskowników zwiększa odporność nawierzchni na przesunięcie, czyni ją bardziej stabilną i wytrzymałą, a także usztywnia płytę stalową, jednak z uwagi na liczne wady stosowanie jego ogranicza się do przypadków wyjątkowych, np.: duże spadki podłużne nawierzchni na mostach zwodzonych. Wady rusztu są następujące: zwiększenie ciężaru własnego, trudności remontowe, trudności przy odrdzewianiu i zwiększenie kosztów (segregator aktów prawnych).
W przypadku niezastosowania rusztu mastyks układa się w dwóch warstwach po ok. 10 mm grubości, z których pierwsza jest zagęszczona (usztywniona) grysem 18/25 o dużej wytrzymałości i druga takim samym grysem, lecz 8/12 lub 12/18.

Środki, które należy zastosować do izolacji tuneli i sztolni, zależą od warunków, w jakich znajduje się konstrukcja, od obciążenia górotworem, od ilości i chemicznego składu wody gruntowej występującej w górotworze, od stopnia agresywności gazów spalinowych oraz od innych czynników.
Tunele w górotworach stale suchych, wytrzymałych i odpornych na wpływy atmosferyczne mogą pozostawać bez obudowy (obmurowania) i bez izolacji. Jeżeli skała jest uszkodzona przez gazy spalinowe, to należy ją zabezpieczyć warstwą wyprawy (promocja 3 w 1).