Napełnienie zbiornika cieczą

Po uzyskaniu właściwej siły naciągu, opuszcza się druty na ścianę zbiornika, utrzymując przez pompowanie oleju do prasy stale właściwy naciąg. Aby można było swobodnie uwolnić druty ze szczęk wahadeł, podkłada się obok szczęk pod druty dwa odcinki pręta, albo wcześniej w ścianie zbiornika pozostawia się na poziomie kabli rowki 2×5 cm (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dotychczas sprężono tym sposobem kilkadziesiąt silosów cementowych 0 13 m i zbiornik na ropę 0 25 m. Stwierdzono przy tym, że współczynnik tarcia jest bardzo mały (0,01-0,015), co daje na 180° obwodu 3-5% strat siły sprężającej. Uzyskuje się w związku z tym znaczne oszczędności na stali strunowej i na zakotwieniach. Prócz tego zużywa się mniej betonu i stali
zwykłej (brak pilastrów) oraz upraszcza się wykonanie ścian zbiornika (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy wyszkolonej załodze szybkość sprężania jest znaczna; w ciągu 8 godzin grupa 1-4 ludzi może założyć i sprężyć 5 kabli.
Sprężanie przez naciąg nawiniętych drutów za pomocą zmiany obwodu ściany zbiornika.
Sposób sprężania małych zbiorników, zastosowany w Niemczech (Baur) i na Węgrzech (Gnadig) został oparty na tej samej zasadzie jak sprężanie beczek za pomocą obręczy.

Na lekko stożkowy zbiornik monolityczny lub z elementów prefabrykowanych, o nachyleniu ściany 12:1 do 15:1 nawija się ręcznie ciasno strunę, a następnie stopniowo zsuwa się ją w dół, przez pobijanie młotkiem poprzez podkładkę (uprawnienia budowlane). Napiętą w ten sposób strunę mocuje się do pionowych listew stalowych, umocowanych w równych odstępach na ścianie zbiornika. Wadą tego sposobu sprężania jest fakt, że przy zerwaniu w dowolnym miejscu struny następuje odwinięcie się całego uzwojenia i operację nawijania trzeba powtórzyć, zaletą - mały koszt urządzeń.
We Francji Reimbert zaproponował i zrealizował szereg dużych zbiorników sprężanych przez napełnienie zbiornika cieczą (program egzamin ustny).

Ściana zbiornika

Ściana zbiornika składa się z walcowych łupin pionowych, wygiętych do środka, i oddzielona jest od dna warstwą bitumu, po której przesuwa się w czasie napełniania zbiornika. Zbiornik wykonuje się w 4 stadiach. Pierwsze dwa to wykonanie płyty dennej oraz płyty pod ścianą. W trzecim stadium po wykonaniu ściany złożonej z łupin następuje owinięcie ściany struną i następnie napełnienie zbiornika.

Parcie wody powoduje ściskanie w łupinach, rozsunięcie ściany i naprężenie strun, które pracują tu jako ściągi dla poszczególnych sklepień łupin. W czwartym stadium następuje zabetonowanie całej (sposób 1) lub odcinka ściany zewnętrznej (sposób 2), która przy opróżnianiu zbiornika ulega sprężeniu. Przy sposobie 2 struny muszą być pokryte bitumem (opinie o programie).
Zaletą tego systemu sprężania jest możliwość wykonywania zbiorników o dowolnej średnicy (lecz jednakowej wysokości) przy użyciu tych samych segmentów form lub tych samych prefabrykatów. Wadą jest tu trudność w zapewnieniu szczelności w przerwie dylatacyjnej pomiędzy dnem a ścianą (segregator aktów prawnych).

W tej metodzie ścianę zbiornika spręża się przy użyciu płaskich pras wykonanych z elastycznej blachy stalowej o szerokości dostosowanej do wykresu potrzebnej siły napięcia. Prasy te są wbetonowane w ścianę zbiornika tak, że dzielą ją na kilka lub kilkanaście segmentów o długości maksymalnej 6-8 m. Ściana zbiornika jest oddzielona od dna dylatacją i może się po nim w pewnych granicach przesuwać.

Zbiornik owija się ciasno struną, a następnie wciska się do pras zaczyn cementowy. Prasy powiększają obwód ściany i naciągają nawiniętą strunę. Po stwardnieniu zaczynu w prasach oraz po pokryciu torkretem strun, zbiornik może być użytkowany. Opisany sposób nie wyszedł poza fazę prób (promocja 3 w 1).