Nasiąkliwość tworzywa

Nasiąkliwość tworzywa określa się jego zdolnością do wchłaniania wody pod zwykłym ciśnieniem. Im większa jest porowatość tworzywa, tym większa jest jego nasiąkliwość. Pory na ogół mają kształt włoskowatych rurek lub kulistych pustek nie połączonych ze sobą. Im więcej jest porów włoskowatych, tym łatwiej woda przenika do wnętrza tworzywa (program uprawnienia budowlane na komputer).

Porowatość strukturalna masy cementowo-piaskowej może być zmniejszona przez zagęszczenie tworzywa domieszką gliny, której część pęczniejąc pod wpływem wilgoci, przyczynia się do zwiększenia wodoszczelności. Pozornie wydaje się, że tworzywo nasiąkając zatrzymuje wodę trwale w swoich porach, po wysuszeniu jednak okazuje się, że woda ta ulega całkowicie odparowaniu. Nasiąkliwość tworzywa oblicza się ze stosunku ciężaru wody zawartej w próbce do ciężaru próbki wysuszonej (w temp. 105 °C) i wyraża w procentach.

Z nasiąkliwością tworzywa ściśle wiąże się jego szczelność i gęstość. Szczelność określamy stosunkiem gęstości do ciężaru właściwego, gęstość zaś jest ciężarem jednostki objętości wysuszonego tworzywa łącznie z porami i wyraża się w g/cm3. Dodatek gliny do cementu zwiększa gęstość zaprawy, a tym samym szczelność (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wynika to z tego, że pyły gliniaste wypełniają nie tylko pory strukturalne, ale, jak podano w poprzednich rozdziałach, wnikają one również między igiełki kryształów i oblepiają je.

Nasiąkliwość tworzywa wpływa na jego odporność na działanie mrozu. Im bardziej nasiąkliwy jest materiał, tym mniejsza jest jego odporność. Przekroczenie optimum dodatku gliny do cementu zwiększa nasiąkliwość tworzywa, ale nie wynika z tego wcale, iż element, np. ścienny, wykonany z takiego tworzywa jest dla budownictwa nieprzydatny. Może on być użyty w ścianach wewnętrznych, nie narażonych na działanie opadów atmosferycznych i niskich temperatur (uprawnienia budowlane).

Zmiany objętościowe

Te zmienne cechy zależne są przede wszystkim od właściwego dozowania cementu i gliny w stosunku do pozostałego składnika, czyli piasku. Przy wodoszczelnych zaprawach cementowo-glinianych nie wytwarza się, jakby się mogło wydawać, powłoka zewnętrzna, która mogłaby ulec mechanicznemu zniszczeniu, ale cała warstwa zaprawy nie przepuszcza wody. Przy wykonywaniu warstwy wodoszczelnej należy również pamiętać o tym, że właściwe dozowanie wody w zaprawie daje minimum porów, a tym samym maksimum szczelności (program egzamin ustny).

Domieszki gliny powodują nie tylko mechaniczne wypełnienie porów, ale również dodatkowe pęcznienie koloidalnych cząstek, które pory szczelnie zamykają. W tradycyjnych zaprawach cementowych i cementowo-piaskowych następują podczas tężenia zaczynu pewne zmiany objętościowa wywołane zmianami struktury wewnętrznej zaczynu. Wskutek tych zmian występuje na powierzchni tynków skurcz tworzywa, który powoduje często dostrzegalne gołym okiem rysy włoskowate (opinie o programie).

Rysy te są niebezpieczne, gdyż mogą powodować przeciekanie wody, tynki zaś wodoszczelne cementowo-gliniane (jeżeli nie jest przekroczone optimum cementu i gliny) przy twardnieniu nie wykazują rys. Tłumaczy się to tym, że tworzywa cementowo-gliniane i zaprawy z nich wykonane odznaczają się stosunkowo większą wytrzymałością na rozciąganie niż tworzywa i zaprawy bez gliny, a z praktyki wiadomo, że w tworzywach cementowych o małej wytrzymałości na rozciąganie przy większych zmianach objętości wskutek wiązania lub zmian wilgotności, łatwiej powstają rysy. Niewątpliwie na zmiany objętościowe i skurcz stwardniałej masy mają wpływ również czynniki chemiczne (segregator aktów prawnych).

Na przykład wg niektórych badaczy, uwodnione wapno Ca(OH2), które w cemencie występuje w postaci wolnego wapna, kurczy się przy nawęglaniu łącząc się z C02 z powietrza w związek CaC03. Wiemy zaś z poprzednich rozdziałów, że podczas hydrolizy i hydratacji cementu następuje pochłanianie prawie całej ilości Ca(OH)2. a tym samym zmniejsza się jeden z czynników powodujących skurcz (promocja 3 w 1).
Brak rys i wodoszczelność wypraw, betonów i tworzyw’ cementowo-glinianych jest ich bezsporną zaletą umożliwiającą zastosowanie tego materiału do izolacji wodochronnej.