Nawarstwienie papy

Izolację papową najczęściej stosuje się w układzie z 3 warstw papy z warstwą lepiku pod każdym nawarstwieniem papy i na wierzchu ostatniego nawarstwienia. J. Schultze zaleca, żeby przy ciśnieniu wody do 0,3 at wprowadzać 2 warstwy papy, przy ciśnieniu do 0,8 at 3 warstwy, a przy większych ciśnieniach ilość nawarstwień papy zwiększać do czterech (program uprawnienia budowlane na komputer).

Papę należy układać „na zakład", naklejając w tym celu po 10 cm górnej warstwy na dolną na każdym połączeniu. Aby papa w narożach konstrukcji nie ulegała uszkodzeniom, należy wszystkie naroża zaokrąglać promieniem 5-10 cm przez wyrobienie zaprawą cementową łagodnej wklęsłości. Powstaje pewna trudność w zakładaniu i zabezpieczaniu izolacji papowej na zewnętrznej stronie ścian w ich części podziemnej budowanej w wykopach fundamentowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Trudność tę przezwycięża się w ten sposób, że poza ścianą konstrukcyjną buduje się ścianę 1 o grubości cegły na zaprawie cementowej i na niej nakleja się izolację papową 2. Ściana grubości cegły zastępuje deskowanie, które byłoby potrzebne do wykonania konstrukcyjnej ściany betonowej 3.

Po zabetonowaniu tej ściany ze starannym ubiciem betonu wytwarza się ścisłe przyleganie jego do założonej uprzednio paipy na cienkiej ścianie pomocniczej chroniącej następnie izolację od jakichkolwiek uszkodzeń mechanicznych. Warstwa 4 z drobnoziarnistego betonu osłania izolację od * uszkodzeń przy dalszym betonowaniu (uprawnienia budowlane).

Blachy miedziane

Jeżeli izolację od wody zakłada się w budowli już istniejącej, z konieczności trzeba tę izolację założyć od wewnątrz i trzeba znaleźć sposób należytego umocowania jej do murów w celu ochrony przed odpadnięciem. Umocowanie to można wykonać przez wykucie w murach pasów lub gniazd wytworzonych w postaci jaskółczego ogona lub przez wydrążenie w murze otworów z rozstawieniem ich co 30 cm w obu kierunkach, i założenie w tych otworach kotew-strzemion, do których wiąże się następnie zbrojenie płyty izolującej (program egzamin ustny). Do betonu tworzącego tę płytę dodaje się domieszki uszczelniające. Szczególnie dobrze nadają się płyty z zastosowaniem betonu miotanego ’J. W tych razach gdy zależy wyłącznie na uszczelnieniu od wilgoci lub przeciwko przenikaniu wody pod zupełnie małym naporem, wystarcza pokrycie muru od wewnątrz wyprawą cementową z dodaniem środka uszczelniającego (opinie o programie).

Niekiedy można zabezpieczyć mury od przenikania wody przez zastosowanie zastrzyków, najczęściej chemicznych, wykonywanych podobnie jak w skałach masywnych, lecz pod mniejszym ciśnieniem. Szczeliny dylatacyjne, które należy zabezpieczyć od przenikania wody pod naporem, stanowią dość trudny szczegół w wykonaniu. Przykład zaczerpnięty u Schoklitscha (segregator aktów prawnych). Mamy tu pod szczeliną założony pas 1 z betonu zbrojonego; 2 oznacza podkład betonowy pod warstwą 3 izolacji papowej nie przerywanej w tym miejscu ze względu na pewną jej ciągliwość; 4 jest to beton konstrukcyjny; 5,6,7 - blachy miedziane, przy czym blacha 7 dolutowana jest w linii 8 do blachy 6. Przy zakładaniu ochrony dylatacyjnej według tego wzoru jest rzeczą ważną, żeby rzeczywiście zastosować pasy blachy miedzianej, gdyż stalowa mogłaby podlegać rdzewieniu, i zrobić w blachach pokazane na rysunku odgięcia,’ jeżeli nie na całej długości to na znacznej jej części, co będzie utrzymywało blachę ściśle na tym samym miejscu (promocja 3 w 1).