Niedobór wody
Niedobór wody powoduje brak mokrej warstwy na wierzchu wibrowanej masy, niewystępowanie cienkiej (ok. 1 mm) warstewki zaczynu, odstawanie betonu od formy, małę zwartość, a nawet brylowanie się masy betonowej. Optymalna ilość wody po kilkudziesięciu sekundach wibrowania wytwarza na powierzchni betonu mokry nalot (program uprawnienia budowlane na komputer).
Przedłużeniem czasu wibrowania betonów (o o) < 0,40) można uzyskać duże oszczędności cementu. Na przykład dla co 0,36, przy przedłużeniu wibrowania z 3 do 15 min, uzyskuje się oszczędność 100 kg cementu/m3 betonu. Stwierdzono, że im więcej cementu zawiera beton, tym mniejszy jest wytrzymałościowy efekt przedłużenia wibrowania.
masy betonowej, jest procesem podobnym (tylko intensywniejszym) do wielokrotnego mieszania. Teoretycznie problem nie został jeszcze zupełnie wyjaśniony.
Stwierdzono, co następuje:
- Nie należy ponownie wibrować po zakończeniu procesu wiązania.
- Więcej niż dwukrotne wibrowanie nie daje widocznych efektów, a łatwo można nieodwracalnie zniszczyć strukturę betonu.
- Prawidłowo przeprowadzona rewibracja (drogą prób dobrana przerwa oraz czas i intensywność drugiego wibrowania) zwiększa Rs betonu o l(H-50%, ciężar objętościowy do 5%, a wodoszczelność o 50-100%. Ilość cementu można przy tym zmniejszyć do 20% (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
- Efekt rewibracji betonów tłustych jest mniejszy niż betonów chudych.
- Technologicznym efektem rewibracji jest: dodatkowe zagęszczenie betonu, usunięcie powietrza z zaczynu, zwiększenie wewnętrznej powierzchni aktywności cementu, zruszenie uwodnionej otoczki ziarn cementu, wytworzenie zarodników i dogłębniejsza hydratacja (uprawnienia budowlane).
Prasowanie. Prasowanie polega na wywieraniu zewnętrznego ciśnienia na masę betonową. Powoduje to przemieszczenie się ziarn i zajmowanie przez nie najmniejszej objętości nasypowej. Jednak duża część energii prasowania zostaje zużyta nie na zagęszczenie, a na pokonanie tarcia wewnętrznego i na wprowadzenie naprężeń do ziarn. Wewnętrzne tarcie rośnie z grubością betonu i z wielkością zewnętrznego ciśnienia (program egzamin ustny). Przy większych ciśnieniach może dojść do tego, że tarcie wewnętrzne będzie tak duże, iż przemieszczenie ziarn nie nastąpi i beton nie zagęści się. Mogą przy tym pękać słabsze ziarna kamieniwa.
Rezultat wibrowania
Beton przeznaczony do prasowania powinien zawierać objętościowo więcej zaprawy niż objętość jam kamieniwa. W przeciwnym przypadku zagęszczenie nie nastąpi. Przy prasowaniu stosuje się na ogół ciśnienie rzędu 50-60 kG/cm2, a w wyjątkowych przypadkach 150-4-200 kG/cm2, laboratoryjnie do 1000 kG/cm2. Im wyższe ciśnienie, tym krótszy czas prasowania. Przy ciśnieniu > 100 kG/cm2 czas prasowania wynosi t - 3-5 sekund (opinie o programie).
Rezultatem wibrowania jest zagęszczenie i upłynnienie mieszanki beton: Masa wibrowana jest tak dalece płynna, że wywiera ciśnienie hydrostatyczne (mimo pierwotnej konsystencji np. sypkiej), szczelnie wypełnia formę o wolnym kształcie, a powietrze wydostaje się na wierzch. Po zakończeniu wibrowania mieszanka betonowa przybiera z powrotem postać wilgotnej, zwartej, częściowo nawet sprężystej masy (segregator aktów prawnych).
Ażeby z betonu o o> 35 wycisnąć część wody, ciśnie musi być > 100 kG/cm2, a ilość cementu C > 500 kg/m3.
Zagęszczanie bet przez prasowanie jest metodą nieekonomiczną.
Graficzną charakterystykę, która razem odróżnia tę metodę od wibrowania. W procesie utrząsania zmienna amplituda i częstotliwość. Metoda ta powstała w Holandii w 1936 r.
Najwłaściwszym betonem do zagęszczania metodą utrząsania jest mieszanka wił na o co = 0,26-7-0,30 na grubym kruszywie z małą ilością piasku (ok. 20%). Ul sanie klasyczne realizuje się przez unoszenie na wysokość 10-^25 mm i r bodne upuszczanie na masywne podłoże ciężkiej formy wypełnionej masą (promocja 3 w 1).
