Nieoszklony otwór oświetleniowy

Należy zaznaczyć, że nie zawsze cale pomieszczenie wymaga jednakowego oświetlenia, gdyż może składać się z kilku stref roboczych, w których wykonuje się prace różnych kategorii. Wymagania podane w normie PN-71/B-02380 określają, aby równomierność oświetlenia w strefach roboczych w oświetleniu górnym i mieszanym nie była mniejsza od 0,3 dla kategorii III i IV i od 0,5 dla kategorii I i II (program uprawnienia budowlane na komputer).

Podstawą metod obliczania współczynnika oświetlenia dziennego jest określenie tzw. współczynnika nieboskłonu e„_t0, wartości teoretycznej, którą można obliczyć lub określić graficznie z geometrycznych parametrów pomieszczenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Odpowiadałaby ona wartości składowej nieboskłonu przy świetle padającym przez pusty nieoszklony otwór oświetleniowy, tzn. bez uwzględniania strat światła powstałych przez zabudowę otworu oświetleniowego i bez światła odbitego. Czynniki te uwzględnia się w dalszym toku obliczania, stosując do wartości e„_i0 odpowiednie współczynniki obliczeniowe (uprawnienia budowlane).

Podstawą określenia współczynnika nieboskłonu. Punkt P, dla którego określa się współczynnik nieboskłonu, można traktować każdorazowo jako środek wyobrażalnej półkuli nieba, a ponadto jako wierzchołek kąta przestrzennego co obejmującego otwór oświetleniowy i odpowiedni, widoczny przez ten otwór z punktu P, wycinek nieboskłonu (program egzamin ustny).  Ze wzoru wynika, że współczynnik nieboskłonu w danym punkcie P można określić jako stosunek rzutu na płaszczyznę poziomą wycinka nieboskłonu oświetlającego dany punkt do rzutu na tę samą płaszczyznę poziomą całej powierzchni półkuli nieba, czyli do powierzchni jej koła średnicowego. Wynika z niego również, że wycinki nieboskłonu, których rzuty na płaszczyznę poziomą są sobie powierzchniowo równe, powodują w p. P (środek półkuli) jednakowe natężenie oświetlenia (opinie o programie).

Podział koła średnicowego

Półkula nieba (w rzeczywistości nie istnieje) jest pojęciem pomocniczym do określenia kątów przestrzennych obejmujących otwory oświetleniowe i wobec tego promień tej wyobrazalnej półkuli może być dowolny. Metoda Daniluka określania współczynnika nieboskłonu polega na podziale koła rzutu poziomego wyobrażalnej półkuli nieba na 10 000 równych powierzchniowo części i określeniu za pomocą dwu specjalnych wykresów (kątomierzy) ilu takim częściom odpowiada rzut oświetlającego wycinka nieboskłonu. Jeśli rzut ten odpowiada n częściom, a rzut całej półkuli 10 000 częściom, to e„_i0 = n: 10 000. Metodę tę można stosować do otworów czworokątnych, mających dwie krawędzie poziome (segregator aktów prawnych).

Podział koła średnicowego i konstrukcja wykresów pokazana jest na rys. 3-S. Średnica X-X i równoległe do niej cięciwy podzielone są liniami eliptycznymi nz 100 równych części (na rysunku dla przejrzystości pokazano podział na 10 części , średnica Y-Y zaś prostymi prostopadłymi do niej na takie 100 odcinków (na rysunku 10 odcinków), aby pola powstałej siatki były powierzchniowo równe. Wykres I powstaje przez odrzutowanie punktów podziału średnicy X-X na półkole przekrój- pionowego półkuli XOX i połączenie ich ze środkiem półkola, wykres II przez zrzutowanie punktów podziału średnicy Y-Y na półkole dowolnego przekroju (promocja 3 w 1).

Sposób posługiwania się wykresami Daniluka xi przykładzie pomieszczenia z oświetleniem mieszanym, oknem i świetlikiem, pokazuje określenie e„_i0 dla punktu 2 płaszczyzny roboczej w przekroju. Odczyty na wykresach wykonuje się oddzielnie dla okna, oddzielnie dla. Odczyt na wykresie I dla okna n_lt0 = 12. Promień środkowy tej wiązki się z krzywą współczynnika korekcyjnego q na podziałce 0,79. Odczyt dla etlika w_1>s = 4. Promień środkowy w przecięciu z krzywą korekcji wskazuje współczynnik q = 1,04. Należy zmierzyć jeszcze na tym przekroju odległości punk- Z2 2 od środków otworów świetlnych a₀, które będą potrzebne do odczytu na wykresie II.