Nierównomierna szerokość słojów

Nierównomierna szerokość słojów występuje w nieco innej postaci przy mimośrodkowo położonym rdzeniu. Rdzeń położony jest wówczas poza geometrycznym środkiem przekroju, który wskutek zgrupowania przyrostów szerokich z jednej strony, a wąskich z drugiej przybiera nieregularny, zwykle jajowaty kształt. Konsekwencje tej wady są dalej idące, gdyż zniekształcenie pnia powoduje zmniejszenie wydajności materiałowej przy obróbce, zwłaszcza przy łuszczeniu (program uprawnienia budowlane na komputer). U gatunków
iglastych mimośrodkowości rdzenia towarzyszy zwykle twardzica, powodująca dalsze obniżenie użytkowej wartości drewna.

Powodem mimośrodkowego położenia rdzenia są różne czynniki, które wywołują reakcję drzewa, wyrażającą się w jednostronnie silniejszym przyroście; do czynników takich zalicza się jednokierunkowe wiatry, jednostronne nasłonecznienie (silniejszy rozwój korony od strony nasłonecznionej) itp.
Należy zauważyć, że gałęzie i konary mają prawie z reguły mimo- środkowo umieszczony rdzeń, co daje się wytłumaczyć działaniem bodźca mechanicznego (patrz ustęp „Drewno reakcyjne”) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Falistość słojów może występować w dwu postaciach: jako delikatna, prawie regularna falistość wszystkich słojów oraz jako nieregularna, duża falistość, która często występuje dopiero w pewnym wieku drzewa; w tym wypadku wewnętrzna część poprzecznego przekroju drewna zbudowana jest ze słojów o normalnym zarysie.

Pierwszy wypadek zdarza się w drewnie iglastym, najczęściej świerkowym, rzadziej w jodłowym i sosnowym. Drewno wąskosłoistego świerka górskiego wykazujące tego rodzaju strukturę (świerk falistosłoisty) jest poszukiwane do wyrobu instrumentów muzycznych jako drewno rezonansowe najwyższej jakości (uprawnienia budowlane). Załamania i wgłębienia słojów występują w miejscu ich przecięcia przez promienie rdzeniowe. Przyczyna tego zjawiska jest nie znana; nie powoduje ono zniekształcenia przekroju poprzecznego.
Duża falistość słojów zdarza się zarówno w drewnie iglastym, jak i w niektórych gatunkach drewna liściastego.

Falistość słojów

Falistość słojów jest szczególnie charakterystyczna dla cisa i jałowca, a zwłaszcza dla graba rzadziej spotyka się ją u sosny. U trzech pierwszych gatunków falistość słojów wywiera wyraźny wpływ na kształt przekroju poprzecznego, który jest z zasady nieregularny (program egzamin ustny).
Według Miincha falistość słojów u graba wiąże się z obecnością promieniowo przebiegających pasm bardziej zwartego drewna, w których nie występują naczynia; w tych miejscach przyrost pnia na grubość jest wolniejszy i powstaje wgłębienie słojów.

U sosny duża nawet falistość słojów rzadko odbija się na kształcie przekroju pnia. Falistosłoiste drewno sosnowe wykazuje na przekroju stycznym urozmaicony rysunek i z tego względu cenione jest w niektórych gałęziach stolarstwa (meblarstwo, stolarstwo artystyczne) (opinie o programie).
Zawoje. Zawój jest to miejscowe zniekształcenie regularnego układu słojów i włókien drzewnych; spowodowane jest ono najczęściej obecnością sęka lub guza. Czasem powodem powstania zawoju jest zakorek lub pęcherz żywiczny. Na przekrojach podłużnych słoje zawoju tworzą linie łukowate lub eliptyczne. Zawoje występują we wszystkich gatunkach drzew; są one widoczne dopiero w sortymentach obrobionych. W drewnie okrągłym można sądzić o występowaniu zawojów na podstawie sęków, guzów i nieregularności powierzchni pnia (segregator aktów prawnych).

W materiałach tartych odróżnia się zawoje jednostronne, w których słoje przecięte są jednokrotnie (np. na jednej krawędzi tarcicy
obrzynanej), oraz zawoje dwustronne, w których słoje przecięte są dwukrotnie (np. zawój przechodzący przez całą szerokość tarcicy obrzynanej).

Zawoje te mogą występować jako nieprzechodzące, jeżeli widoczne są tylko na jednej płaszczyźnie lub na jednej płaszczyźnie i na boku tarcicy, bądź też jako przechodzące, jeżeli ten sam zawój występuje na dwóch przeciwległych powierzchniach tarcicy (promocja 3 w 1)..