Niewykorzystane naprężenia

Niewykorzystane przeważnie naprężenia i daleki na ogół stosunek grubości powłoki do promienia jej krzywizny od wartości granicznych na wyboczenie (przy stosowanych tu najczęściej rozpiętościach upoważniają do stosowania tego rodzaju przekrycia nawet przy znacznych obciążeniach (w zbiornikach podziemnych rozpiętości przekryć kopułowych dochodzą do 20 m i więcej) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do najpowszechniej stosowanych sposobów podparcia kopuły na ścianach cylindrycznych należy podparcie za pośrednictwem wydzielonego wieńca pierścieniowego, który przejmuje rozpór przekrycia. W zbiornikach podziemnych rozpór kopuły bywa na ogół duży ze względu na znaczne obciążenie (grunt nasypowy, obciążenie użytkowe naziomu) oraz z uwagi na najczęściej stosowany płaski kształt kopuły (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przy tego rodzaju połączeniu ze ścianami bocznymi często przyjmuje się, że przekrycie kopułowe pracuje niezależnie od cylindrycznej części zbiornika, przekazując na nią jedynie pionową reakcję jako składową pionową siły południkowej kopuły przy wieńcu; składowa pozioma tej siły oddziałuje tu na wieniec, w którym powłoka jest sprężyście zamocowana, oraz za jego pośrednictwem i na kopułę.

Aby zmniejszyć ten wpływ wieńca na powłokę, stosuje się często jego sprężanie (uprawnienia budowlane). Kopuła może być również monolitycznie połączona ze ścianami cylindrycznej części zbiornika za pomocą wieńca ukrytego, bądź bez niego. W zbiornikach podziemnych, posadowionych na gruncie o wysokim poziomie wód gruntowych, rzadziej stosuje się przekrycia cienkościenne, gdyż wobec braku podparcia dna wewnątrz przestrzeni użytkowej wypór wody wywołuje nieraz znaczne momenty zginające w płycie dennej. W tych przypadkach bardziej racjonalne są przekrycia płytowo-żebrowe, stropy grzybkowe, bądź też zbiorniki o kształtach specjalnych, jak: torusy koliste, eliptyczne, czy zbiorniki dwukopułowe (program egzamin ustny).

Oparcie ścian cylindrycznych

Ścianami bocznymi zbiorników są najczęściej powłoki cylindryczne. W niskich zbiornikach przyjmuje się stałą ich grubość na całej wysokości, w wyższych natomiast poszerza się je od góry liniowo ku dołowi, bądź poszerzenie to wykonuje się tylko w dolnej ich części. Oparcie ścian cylindrycznych na konstrukcji dennej może być monolityczne bądź przegubowe, rzadziej przegubowo-przesuwne (np. przy sprężonych ścianach prefabrykowanych) (opinie o programie).

Ściany te w zbiornikach naziemnych i podziemnych mogą współpracować z konstrukcją denną lub mogą być oddzielone od bocznych ścian (lub ich fundamentu) szczeliną dylatacyjną, opierając się bezpośrednio na gruncie poprzez ławy pierścieniowe. W przypadku monolitycznego połączenia ścian bocznych z konstrukcją denną oparcie to ma zazwyczaj warunki zamocowania sprężystego (częściowego), natomiast przy nieodkształcalnej konstrukcji dennej (np. duży przekrój ławy fundamentowej) - zamocowania pełnego.

Płytowe dna zbiorników, tak naziemnych jak i podziemnych, są na ogół płaskie (wyjątek stanowią m.in. baseny pływackie z trampolinami) (segregator aktów prawnych). Gdy wysoki poziom wody gruntowej powoduje powstawanie dużych momentów zginających w płaskiej płycie dennej, rozpiętość jej można zmniejszyć przez zastosowanie np. ścian bocznych, składających się z dwóch części - walcowej i stożkowej. Można także wykonać dno w kształcie sklepień bądź cylindrycznych odwróconych lub odwróconej kopuły. Gdy grunt, na którym posadawia się zbiornik, ma odpowiednią nośność, wówczas przy braku wody gruntowej najwłaściwiej jest wykonać pierścieniowy fundament, a płytę denną oddylatować całkowicie od konstrukcji zbiornika.

Ściany i dno jako elementy płytowe. Z punktu widzenia pracy statycznej zbiorniki prostokątne są układami złożonymi z płyt. Obciążenie - parcie cieczy działa prostopadle do powierzchni ścian i dna i wywołuje ich zginanie w dwóch wzajemnie prostopadłych kierunkach (promocja 3 w 1).

Ścisłe uwzględnienie wszystkich rzeczywistych warunków brzegowych wzdłuż krawędzi połączenia elementów zbiornika jest zagadnieniem trudnym. Trudności obliczeniowego ujęcia zbiornika jako układu przestrzennego spowodowały, że próbowano ściany i dno obliczać oddzielnie, przy uwzględnieniu tylko warunków ciągłości naroży pionowych.