Niskie koszty

Tymczasem badania prowadzone w Związku Radzieckim w latach 1955-1957 na odcinkach doświadczalnych nawierzchni ze struno- i kablobetonu wykazały niższy koszt wykonania nawierzchni strunobetonowych, a przy opracowaniu racjonalnej technologii wykonania oraz pełnej mechanizacji robót również wyższą operatywność budowy. Na podstawie powyższych doświadczeń w Związku Radzieckim przystąpiono do budowy nawierzchni strunobetonowych na większą skalę, tak że do roku 1959 wykonano ponad 100 000 m2, z tym że w latach późniejszych roczne ilości wykonania są coraz większe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Optymalną długość płyt ustalono na 30 do 50 m, okazało się bowiem, że przy przekraczaniu tych długości w nawierzchni powstają pęknięcia. Stosowana grubość płyty nawierzchni wynosi 10 do 12 cm, a tylko wyjątkowo zwiększa się ją do 15 cm. Jako zbrojenie dla sprężania stosuje się stal wysoko wartości ową (Rr = = 16 000 kG/cm2) o średnicy 3-5 mm. Natomiast dla zbrojenia poprzecznego bez sprężania stosuje się zwyczajną stal zbrojeniową w prętach średnicy 12-14 mm w odstępach co 1,5 m. W przypadku poprzecznego sprężania stosowanego w granicach 2-18 kG/cm2 używa się prętów stalowych powleczonych bitumem, które naciąga się po stwardnieniu betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Masę betonową sporządza się z kruszywa granitowego przy użyciu cementu marki 500; markę betonu ustala się na 400, a w żadnym przypadku nie mniejszą od 350. Struny o długości 500 do 1500 m układa się za pomocą specjalnych układarek zamocowanych na ciągnikach gąsienicowych, które również je naciągają według założeń projektowych. Zużycie stali w postaci strun o 0 3-5 mm wynosi około 0,8-1,0 kg/m2 z możliwością osiągania naprężenia w betonie 15-25 kG/cm2. Struny należy układać w zasadzie w osi płyty z ewentualnym obniżeniem o 2 do 3 cm. Dla zakotwienia strun na początku i końcu odcinka sprężanego wykonuje się specjalne urządzenia kotwiące, przy czym stosuje się trzy typy tych urządzeń (uprawnienia budowlane).

Beton kablowy

W stosunku do strunobetonu beton kablowy wykazuje następujące zalety:
- urządzenia naciągowe kabli są lekkie, a stąd łatwo przenośne,
- kruszywo betonu może mieć grubsze uziarnienie niż w strunobetonach na skutek tego, że kable rozmieszczone są w dość znacznych odstępach, nie tak jak struny,
kabel można układać również krzywoliniowo, co również ma znaczenie przy sprężaniu płyt nawierzchniowych (program egzamin ustny). Z powyższych względów sprężanie betonu w nawierzchniach za pomocą kabli poza Związkiem Radzieckim jest bardziej powszechne. W wyniku obserwacji odcinków doświadczalnych ustalono następujące zalecenia do opracowywania konstrukcji nawierzchni z kablobetonu. Grubość płyt kablobetonowych w nawierzchniach drogowych przyjmuje się około 15 cm, z tym że warstwy betonu nad i pod kablem powinny wynosić co najmniej po 4,0 cm. Za maksymalną długość płyt praktycznie należy uważać 160 m, a za długość optymalną - 100-H20 m (opinie o programie).

Nawierzchnie na drogach startowych szerokości około 25 m spręża się w obu kierunkach, a na drogach samochodowych raczej tylko w kierunku podłużnym. Jeśli kable stosuje się tylko w jednym rzędzie, to rozmieszcza się je w płaszczyźnie symetralnej, równoległej do powierzchni płyty; w ten sposób siły sprężające działają osiowo. Jeśli natomiast kable układa się w dwóch płaszczyznach (kable krzyżujące się), to umieszcza się je w ten sposób, aby punkty stykowe krzyżujących się kabli leżały w płaszczyźnie wyżej opisanej (segregator aktów prawnych).

Różne sposoby układania kabli przedstawione są schematycznie. Najprostszy sposób polega na równomiernym rozkładaniu na całej szerokości nawierzchni wiązek drutów stanowiących kable w kierunku równoległym do osi nawierzchni. Układ ten daje najlepsze sprężanie betonu; niedogodnością tego sposobu jest niemożność układania bezpośrednio jednej płyty za drugą, gdyż pomiędzy nimi musi być przerwa o szerokości umożliwiającej wykonanie sprężenia (promocja 3 w 1).