Nowoczesne ustroje szkieletowe

Lewary, wskutek ssącego działania dolnej wody, zwiększają objętość wody na przelewie. W odróżnieniu od typów poprzednich występują tu, zamiast płyty spiętrzającej wodę, korzystniejsze pod względem statycznym sklepienia (program uprawnienia budowlane na komputer). Przed filarem środkowym założony jest również żelbetowy mnich tj. szyb pionowy, dozwalający na odpływ mniejszych ilości wody. Jedynie racjonalny typ przegród żelbetowych stanowią konstrukcje o ustroju szkieletowym, tj. złożone z filarów i opartych na nich płyt lub sklepień (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W przeciwieństwie do powszechnych dawniej zapór z jednolitego

muru z kamienia lub betonu nowoczesne ustroje szkieletowe dają ustrój jasny pod względem statycznym i zapewniają ogólną stałość budowli mimo znacznie mniejszej ilości użytego materiału. Z pośród wielu proponowanych typów o ustroju szkieletowym na szczególne podkreślenie zasługują przegrody płytowe i przegrody sklepione.

Zasadniczymi częściami składowymi przegród płytowych są:

1) filary w odstępach 4,5 do 6,0 m;

2) płyta spiętrzająca wodę oparta na filarach;

3) w miarę potrzeby i możności płyta fundamentowa pod filarami na całej szerokości przegrody (uprawnienia budowlane).

Przy konstruowaniu ustalić należy naprzód pochylenie i grubość płyty spiętrzającej wodę, odstępy i wymiary filarów oraz wymiary ewentualnej płyty fundamentowej. Zapewnienie stałości przeciw przesunięciu przegrody osiąga się przez odpowiednio głębokie wcięcie filarów w grunt budowlany, a przede wszystkim przez stosowne dobranie pochylenia płyty piętrzącej wodę. Im płyta ta ma pochylenie łagodniejsze, tern większy jest ciężar wody na nią działającej, a zatem tern większa pewność przeciw przesunięciu zapory, jednak zarazem tern większy koszt budowy. Najczęściej kąt odchylenia płyty piętrzącej od poziomu wynosi oo 45° lub nieco więcej (program egzamin ustny).

Płyta ciągła

Płytę spiętrzającą wodę konstruuje się zwykle jako wolnopodpartą na odpowiednich występach filarów. Ze względu na ochronę żelaza przed ewentualnie przeciekającą wodą nie przyjmuje się grubości mniejszej od 30 cm. Płyty ciągłej unika się w celu zapobiegania tworzeniu się rys wskutek kurczenia się betonu, a zwłaszcza wskutek nierównomiernego osiadania filarów (opinie o programie). W miejscach przerw betonowania stosuje się odpowiednie zazębienia, wzmocnione osobnymi wkładkami. Najkorzystniejszy kształt filara otrzymuje się wtedy, gdy wypadkowa na spód fundamentu zaczepia w środku ciężkości przekroju. Filary usztywnia się względem siebie przy pomocy belek stężających, biegnących wzdłuż zapory.

Stosowanie płyty fundamentowej pod filarami na całej szerokości zapory, wskazane przy lichym gruncie budowlanym, jest ostatecznością, której należy ile możności, unikać. Płyta taka zmniejsza bowiem pewność przeciw przesunięciu się budowli, a poza tern występują tu trudności, związane z racjonalnym odprowadzeniem wody z pod spodu płyty fundamentowej (segregator aktów prawnych). Przykładem wielkiej przegrody płytowej jest zapora w dolinie Combamala we Włoszech Północnych, o wysokości w miejscu najgłębszym h - 38 m, a długości korony l - 99 m. Sklepienia między filarami umożliwiają znaczne spiętrzenia w dolinach stosunkowo szerokich. Rzut poziomy może być założony w postaci łuku lub prostej. Odstępy filarów bywają większe niż w konstrukcji przegród płytowych zmieniają się, w zależności od wysokości spiętrzenia, w granicach od 5 do 15 m.

Urządzenie fabryczne obejmujące trzy piętra, usytuowano w czterech polach między filarami, wskutek czego uzyskane jazem spiętrzenie wykorzystać można od razu na miejscu przez założenie stosownych wlotów do turbin i odpowiednich kanałów odpływowych (promocja 3 w 1). Poza tym jaz posiada upust dla wielkiej wody i kanał do opróżnienia zbiornika.