Obciążenia przy pominięciu wpływów dynamicznych

Ze względu na zmianę warunków ekonomicznych kraju w początku 1958 roku postanowiono zmienić założenie komunikacyjne ograniczając skrajnię ruchu na moście do 3 pasm ruchu samochodowego w każdym kierunku, usuwając pierwotnie przewidywany tor kolejowy i ograniczając skrajnie żeglowne do wymiarów 45 X 235 m pod pięcioma przęsłami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po konkursie w czasie opracowywania projektu przez zespół wykonawczy przedsiębiorstw włoskich i niemieckich stwierdzono nieścisłości w pierwotnej koncepcji i konieczność jej zmiany. Projekt mostu jest oparty na normach włosach i Stanów Zjednoczonych, zakłada parcie wiatru o wielkości 250 kG/m2 na most nie obciążony oraz 150 kG/m2 na most obciążony, siłę hamowania równą obciążenia przy pominięciu wpływów dynamicznych, różnice temperatur w płycie górnej i dolnej pomostu o amplitudzie 10°C, nagrzanie cięgien o 20°C, skurcz betonu równoważny 18°C (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Układ mostu. Most liczy 135 przęseł o trzech grupach rozpiętości, jednym przęśle 22,60 m, dwudziestu przęseł po 36.60 m jednej strony mostu, siedemdziesięciu siedmiu przęseł 46,60 m rozpiętości z jednej strony i dwóch tej samej rozpiętości położonych za poprzednimi ku środkowi mostu, po jednym przęśle o rozpiętości 65,80 m z każdej strony, dwudziestu sześciu przęsłach rozpiętości po 85,00 m, z których piętnaście jest położonych z jednej strony, a jedenaście z drugiej strony, dwóch przęsłach po 160 m z każdej strony oraz pięciu przęsłach środkowych o rozpiętości po 235,00 m. Długość mostu wynosi 8272,60 m  (uprawnienia budowlane).

Wiadukt Maracaibo mając długość 8678,60 m jest drugim z rzędu najdłuższym wiaduktem świata po wiadukcie Pontchartraint w Luizjanie o długości 38 kilometrów zbudowanym w 1957 roku i wyprzedza pod tym względem most San Francisco-Oakland o długości 7 km zbudowany w 1935 roku.

Jezdnia wiaduktu

Ze względu na tak wielką długość koszt budowy mógł być zmniejszony przez zastosowanie prefabrykacji i przez ograniczenie rodzajów elementów prefabrykowanych (program egzamin ustny). Dlatego projekt oparto na 4 różnych rozpiętościach: 36.60 m; 46,60 m; 85,00 m; 235,00 m. z których dwie pierwsze zostały powtórzone w przęsłach o długości 85,00; 235,00 oraz 65,00 i 160,00 m jako belki zawieszone na wspornikach. Wybór tych rozpiętości zależał od wielu warunków miejscowych. Przęsła o rozpiętości 46,60 m pokrywają prawie połowę długości wiaduktu. Poza rozpiętościami podstawowymi w wiaduktach występują 2 rodzaje przęseł przejściowych o rozpiętościach 65,80 i 160,00 m oraz jedno przęsło o rozpiętości 22,60 m.

Przęsła o rozpiętości 65.80 m stanowią przejście od przęseł 46,60 m do przęseł 85,00 m (opinie o programie). Przęsła rozpiętości 160,00 m są przęsłami przejściowymi między rozpiętościami 85,00 - 235,00 m.
Prawie na całej długości wiaduktu pomost leży na 4 belkach głównych dwuteowych. Jedynie przęsła o rozpiętości 235,00 mają belki o przekroju skrzynkowym.
Jezdnia wiaduktu biegnie w spadkach. Najniżej położone są przęsła małych rozpiętości. Najwyżej - przęsła wielkiej rozpiętości, pod którymi zachowano skrajnię żeglowną.

Przęsła o rozpiętości 46,00 i 36,60 m. Filary tych przęseł mają różną wysokość, każdy z nich składa się z 4 słupów z betonu uzbrojonego, betonowanych na miejscu, grubości 60 cm i szerokości zmiennej od l,60-i-3,50 m, związanych w wierzchołku poprzecznicą stanowiącą ławę dla oparcia belek głównych. Przęsła o rozpiętości 85,00 m (segregator aktów prawnych). Przęsła o rozpiętości 85 m między osiami filarów składają się z belek dwuwspomikowych opartych na rozwidleniach filarów dających punkty podparcia odległe o 20 m wzdłuż mostu i wsporniki po 9,525 m.

Ta część konstrukcji była zabetonowana na miejscu. Składają się one z podpory i dwóch wsporników betonowanych na miejscu, o długości pomostu 39,00 m między osiami łożysk na wspornikach oraz -z przęsła prefabrykowanego, rozpiętości 46,00 m zawieszonego między nimi (promocja 3 w 1).