Obicie światła

Jeżeli do szklanki z wodą zanurzy się pustą probówkę, będzie się błyszczeć, jak gdyby była posrebrzana, co polega na całkowitym zewnętrznym odbiciu światła (wyjaśnia to rycina). Srebrzyste odbicie zniknie, gdy probówkę napełni się wodą. Na całkowitym wewnętrznym odbiciu polega również zjawisko pojawiania się preparatach mikroskopowych świetlnej smugi na granicy dwóch minerałów o różnych współczynnikach załamania światła (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jest to tzw. linia lub smuga Beckego. Aby szybko zorientować się o wartości współczynnika światła minerału, jego okruch umieszcza się pod mikroskopem w kropli żywicy, zwanej balsamem kanadyjskim, : znanym współczynniku załamania światła n = 1,54. Obserwując pod mikroskopem ziarno minerału można zauważyć na styku minerału z żywicą jasną smugę świetlną. Przy podnoszeniu tubusa mikroskopu ku górze smuga ta przesuwa się ku środowisku o wyższym współczynniku załamania. Odwrotne zjawisko następuje podczas obniżania tubusa, gdyż linia Beckego przesuwa się w kierunku środowiska o niższym współczynniku załamania. Niskim nazywa się współczynnik załamania światła zbliżony do balsamu kanadyjskiego, wysokim zaś wyraźnie od niego wyższy, np. 1,7 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Im większa jest różnica współczynników załamania światła, tym wyraźniej występuje linia Beckego. Jest ona widoczna zwłaszcza pod znacznym powiększeniem i przy niezbyt silnym oświetleniu. Minerały o bardzo wysokim współczynniku załamania, stykające się z balsamem kanadyjskim lub minerałami o zbliżonym do balsamu współczynniku załamania, są dobrze widoczne i wydają się jak gdyby grubsze od minerałów sąsiednich ‘A’ ten sam sposób porównuje się minerał, który ma być minerałami rozpoznanymi na innej podstawie, np. barwy lub rodzaju łupliwości (uprawnienia budowlane). Do tego celu stosowane są w których minerały ułożone są według wzrastającego współczynnika załamania światła.

Współczynnik załamania

Metoda imersyjna oznaczania współczynników załamania nadaje się bezpośrednio do badania ziarn minerałów a wielkości mniejszej niż 0,04 mm. Jako cieczy imersyjnych się zwykle ciekłych substancji organicznych o znanych współczynnikach załamania. Pełna lista cieczy jest znacz obszerniejsza (program egzamin ustny).
Niekiedy stosuje się tylko jedną ciecz imersyjną, o wysokim współczynniku załamania, którą rozcieńcza się z odpowiednim rozpuszczalnikiem o niższym współczynniku załamania, uzyskując sposób możność badania w zakresie współczynników obu cieczy. Należy wówczas oddzielnie oznaczyć współczynnik załamania cieczy powstałej przez zmieszanie dwóch cieczy współczynnikach załamania (opinie o programie). Zamiast mierzyć współczynnik załamania cieczy refraktometrem, można stosować sposób pośredni, a mianowicie oznaczyć gęstość cieczy. Ta arabem wielkość ściśle zależy od stosunku zmieszanych cieczy i od współczynnika załamania światła, który można odczytać z tabeli. Metodę tę stosuje się zwłaszcza do wodnych roztworów nieorganicznych, o dużej różnicy gęstości, jak roztwór jodku rtęciowego . potasowego (o współczynniku załamania 1,419-1,733, przy różnicy gęstości od 1,5 do 3,2) oraz roztwór jodku barowego (o współczynniku załamania 1,515-1,769) (segregator aktów prawnych).

Światło, które można uzyskać przez odbicie od gładkich, płazich powierzchni, jak i przez przepuszczenie przez kryształ optycznie anizotropowy światła nie spolaryzowanego, jest tylko częściowo spolaryzowane. Do otrzymania światła całkowicie spolaryzowanego powszechnie używa się pryzmatów polaryzujących, konstruowanych z przezroczystych kryształów kalcytu. W pryzmatach tych, zwanych pryzmatami Nicola lub w skrócie nikolami, jeden ze spolaryzowanych promieni zostaje usunięty (promocja 3 w 1).

Mikroskop, w który wbudowane są nikole nosi nazwę mikroskopu polaryzacyjnego, zwanego również mikroskopem petrograficznym lub mineralogicznym, ponieważ bywa stosowany do badania ska] i minerałów.