Oblicówka

Zależnie od grubości płyt oraz wykonania oblicówki, podczas wznoszenia muru lub po zakończeniu jego osiadania, stosuje się różne sposoby mocowania płyt do ścian za pomocą kotwi.
Oblicówka jest posadowiona na odsadzkach lub na wspornikach osadzonych w ścianie. Wysokość pasów okładziny wynosi zwykle 3-T-4 m, co w budynkach odpowiada wysokości kondygnacji (program uprawnienia budowlane na komputer).
Do okładzin zewnętrznych stosuje się zaprawę cementową o stosunku cementu do piasku 1 : 3 bez dodatku mleka wapiennego.

Układanie płyt odbywa się na klinach, podobnie jak układanie ciosów kamiennych, a spoiny uszczelnia się pakułami. Po ustawieniu kotwi przestrzeń między murem a płytą zalewa się zaprawą cementową, a po jej stwardnieniu oraz usunięciu klinów i pakuł -zapełnia zaprawą spoiny (spoinuje). Przy licowaniu ścian wykonanych z gazobetonu nie wypełnia się przestrzeni między murem a ścianą, lecz pozostawia nie zapełnioną, jako szczelinę wentylowaną.

Okładziny wewnętrzne wykonuje się z płyt marmurowych, alabastrowych i in. o grubości 2-i-3 cm, przeważnie w pomieszczeniach budowli reprezentacyjnych. Mniejsze płyty układa się bezpośrednio na ścianach na zaprawie gipsowej lub gipsowo-wapiennej, a większe mocuje do ścian za pomocą kotwi i zalewa gipsem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Oblicówki ceramiczne wykonuje się z: cegły i płytek klinkierowych, płytek kamionkowych (terakoty), płytek szkliwionych (glazury), płytek fajansowych itp.
Licowanie muru cegłą odbywa się w ten sposób, że podczas wznoszenia muru na jego zewnętrznej powierzchni układa się cegły o równych, nie uszkodzonych krawędziach i ładnym wyglądzie, a następnie mur spoinuje.

Klinkier stosuje się na okładziny dekoracyjne wewnętrzne i zewnętrzne, a także w budynkach przemysłowych ze względu na odporność klinkieru na czynniki chemiczne i działanie podwyższonych temperatur. Okładziny wykonuje się z płytek o znormalizowanych kształtach lub z otrzymywanych przez rozdzielenie młotkiem murarskim na pół specjalnych kształtek. Płytki i kształtki układa się na ścianach na zaprawie cementowej lub cementowo- -wapiennej (uprawnienia budowlane).
Okładziny z płytek terakotowych o różnych wymiarach i kolorach układa się ręcznie na zaprawie cementowej lub cementowo- -wapiennej. Ostatnio stosuje się płytki terakotowe o małych wymiarach. Płytki są przyklejone stroną licową do arkusza mocnego papieru.

Okładziny ścienne

Przed rozpoczęciem układania narzuca się na powierzchnię zaprawę cementową i ściąga dokładnie łatą w celu wyrównania narzuconej warstwy. Następnie podłoże posypuje się cementem i wtłacza płytki mozaikowe, dociskając je odpowiednio deską (program egzamin ustny). Po związaniu zaprawy papier moczy się wodą i usuwa.
Okładziny z płytek szkliwionych (glazury) i fajansowych stosuje się do wykładania ścian pomieszczeń w celu zabezpieczenia ich przed wilgocią i uzyskania ładnej, zmywalnej powierzchni.
Ścianę obrzuca się zaprawą cementową, a na płytki nakłada kielnią odpowiednią ilość zaprawy cementowo-wapiennej (opinie o programie).

Następnie przykłada się płytki do ściany, dociska i zbiera nadmiar wyciśniętej zaprawy. Ułożoną powierzchnię należy oczyścić i zmyć wodą.
Okładziny ścienne z płytek ze szkła surowego wykonuje się podobnie jak z płytek szkliwionych. Różnica polega na tym, że płytki o wymiarach 15X15 cm można układać na zaprawie cementowej, a większe na zaprawie cementowo-wapiennej.

Ostre krawędzie płytek szlifuje się kamieniem szlifierskim (karborundem) przed ułożeniem ich lub po ułożeniu na ścianie (segregator aktów prawnych).
Jeden ze sposobów licowania ścian marblitem, tj. barwionym nieprzezroczystym szkłem walcowanym, jest podobny do licowania okładziną z kamienia. Płyty przymocowuje się do podłoża za pomocą kotwi z płaskowników.

Przestrzeń za płytkami pozostawia się nie wypełnioną, a równomierną odległość od ściany uzyskuje się przez ułożenie między ścianą a płytami „placków” z kitu termoplastycznego (promocja 3 w 1).
Drugi sposób polega na umocowaniu płytek do listew drewnianych przykręconych do kołków osadzonych w ścianach.