Odporność betonu

Agresja następuje zatem powyżej poziomu przepływu ścieków. Cement jest stopniowo rozpuszczany i rozpoczyna się postępujące niszczenie betonu. Opracowano różne fizyczne i chemiczne metody badania odporności betonu na działanie kwasów, brakuje jednak postępowania znormalizowanego. Podstawowe znaczenie ma warunek, aby próby przeprowadzano w warunkach zbliżonych do występujących w rzeczywistości, ponieważ przy użyciu stężonego kwasu rozpuszczeniu ulegają wszystkie cementy i niemożliwa jest względna ocena ich jakości (program uprawnienia budowlane na komputer).

Z tej przyczyny konieczna jest ostrożność przy interpretacji wyników prób przyspieszonych. Odporność betonu na agresję chemiczną zwiększa się, jeśli beton może wyschnąć przed ekspozycją. Wytwarza się wówczas warstewka węglanu wapniowego (w wyniku działania C0₂ na tlenek wapniowy), która blokuje pory i zmniejsza przepuszczalność warstwy powierzchniowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wobec tego prefabrykowany beton jest na ogół mniej podatny na agresję niż beton układany na mokro.

Utrwalanie Ca(OH)₂ może nastąpić także przez działanie rozcieńczonym szkłem wodnym (krzemian sodowy). Wytwarza się wówczas krzemian wapniowy, który wypełnia pory, przy czym jednocześnie lekko zwiększa się odporność betonu na działanie kwasów, prawdopodobnie w wyniku powstawania koloidalnego gelu krzemofluorowego (uprawnienia budowlane). Pomyślne wyniki uzyskano również przy stosowaniu sztucznych warstw powierzchniowych z paku ze smoły powęglowej, kauczuku, farb bitumicznych, żywic epoksydowych lub krzemofluorku magnezowego. Stopień zabezpieczenia za pomocą poszczególnych produktów jest różny, lecz we wszystkich przypadkach istotne jest to, aby warstwa zabezpieczająca pozostawała nie zniszczona w wyniku oddziaływań czynników mechanicznych. Konieczny jest więc dostęp do warstwy zabezpieczającej w celu inspekcji i ewentualnego jej odnowienia (program egzamin ustny).

Działanie mrozu

Dobre zabezpieczenie betonu przeciwko agresji kwasowej uzyskuje się przez poddanie betonu w próżni działaniu gazowego czterofluorku krzemu. Gaz reaguje wówczas z tlenkiem wapnia wg reakcji. Taką obróbkę można stosować jedynie w przypadku betonu prefabrykowanego, który znany jest wówczas pod nazwą „Ocrat concrete” (opinie o programie).

Wspomniane uprzednio wypłukiwanie składników wapna może w niektórych okolicznościach doprowadzić do tworzenia się na powierzchni betonu nalotów z soli, zwanych też wykwitami. Spotyka się je np. wówczas, gdy woda przesiąka przez źle zagęszczony beton, przez pęknięcia lub wzdłuż źle wykonanych złączy oraz gdy na powierzchni betonu następuje parowanie. Węglan wapniowy, powstały w wyniku reakcji Ca(OH)₂ z C0₂, odkłada się wówczas w postaci białego nalotu. Spotyka się również naloty z krzemianu wapniowego. Przyczyną nalotów krystalicznych może być użycie nie mytego kruszywa z wybrzeża morskiego. Sól pokrywająca powierzchnię ziaren kruszywa może później spowodować powstanie białych plam na powierzchni betonu. Podobny wpływ mogą mieć zawarte w kruszywie gips oraz alkalia (segregator aktów prawnych).

Jeśli pominąć wymywanie, naloty krystaliczne mają znaczenie jedynie takie, że szpecą wygląd betonu. Przed przejściem do rozważań szkodliwego wpływu, jaki mają na stwardniały beton procesy zamrażania i odmrażania co stanowi jeden z podstawowych problemów trwałości zajmiemy się obecnie działaniem mrozu na świeży beton oraz związanym z tym zagadnieniem betonowania przy niskich temperaturach.

Jeśli dopuścić do zamarznięcia betonu, który jeszcze nie związał, działanie mrozu ma efekt podobny do zjawiska wysadzin w nasączonym wodą gruncie woda zarobowa zamarza, czemu towarzyszy wzrost całkowitej objętości betonu. Ponadto ze względu na brak wody, która mogłaby wziąć udział w reakcjach chemicznych, wiązanie i twardnienie betonu ulegają opóźnieniu (promocja 3 w 1). Z tej ostatniej obserwacji wynika, że jeśli beton zamarznie natychmiast p>o ułożeniu, nie będzie wiązania i w związku z tym nie nastąpi rozrywanie struktury zaczynu przez formujący się lód.