Odporność mas gęstych

Odporność mas gęstych na działanie niskich temperatur. Jako formę stosuje się blachę stalową grubości 5 mm z wyciętym otworem 350×50 mm. Blachę tę umieszcza się na rozpostartym papierze gazetowym i otwór wypełnia badaną masą. Po zastygnięciu usuwa się nadmiar masy ogrzanym nożem. W czasie przygotowywania próbki nie wolno ogrzewać masy do całkowitej płynności, aby nie dopuścić do osadzania się względnie opadania wypełniacza (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przygotowaną i przestygłą próbkę oziębia się do temperatury -4°C i zgina z szybkością 1 cm/s aż do pojawienia się rysy lub pęknięcia.
Badanie skurczliwości mas zalewowych przy ostyganiu. Badaną masę ogrzewa się do temperatury 150 ±5°C, mieszając aż do zniknięcia z powierzchni masy piany i pęcherzyków powietrza. Gorącą masę wlewa się do probówki średnicy 20 mm i wysokości 120H-130 mm. Probówkę należy całkowicie wypełnić masą i ogrzewać w ciągu godziny w suszarce w temperaturze 150°C. W przypadku powstawania pęcherzyków należy je usunąć przez zbliżenie ogrzanego drutu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Po ukończeniu ogrzewania probówkę wraz z masą należy ostudzić do temperatury 20 ±2,5°C. Po zastygnięciu tworzy się na powierzchni masy lejowate zagłębienie, które wypełnia się alkoholem metylowym, nalewając go kroplami z kalibrowanej biurety. Skurcz oblicza się z odczytanej na biurecie objętości alkoholu wypełniającego krater.

Oznaczanie zawartości składników mineralnych i nierozpuszczalnych w benzenie itp. w aparacie Soxhleta. Badany materiał należy rozdrobnić i odważyć próbkę 10-30 g w zależności od przypuszczalnej zawartości składników mineralnych (uprawnienia budowlane). Odważoną próbkę wsypuje się do wysuszonej gilzy ekstrakcyjnej, gilzę zatyka watą i waży z dokładnością do 0,01 g. Następnie gilzę wraz z próbką umieszcza się w aparacie ekstrakcyjnym Soxhleta, ekstrahuje chemicznie czystym benzenem aż do uzyskania całkowicie jasnego przesączu.
Po ukończeniu ekstrakcji wyjmuje się gilzę, suszy wraz z zawartą w niej pozostałością w temperaturze 105°C do stałego ciężaru i oblicza procentową zawartość składników mineralnych (program egzamin ustny).
Jakość składników mineralnych można orientacyjnie określić przez zadanie niewielkiej próbki kwasem solnym; pienienie się próbki wskazuje na obecność węglanu wapniowego.

Emulsje wolnowiążące

Część nierozpuszczalną w kwasie solnym należy zbadać przez lupę dającą duże powiększenie. Umożliwia to rozróżnienie wypełniaczy typu pylastego (krzemionka strącona, mielony bazalt lub andezyt) od wypełniaczy typu włóknistego blaszkowatego (mielone łupki lub azbest) (opinie o programie).

Z ekstraktu pozostałego w kolbie oddestylowuje się rozpuszczalnik, odpędza resztki rozpuszczalnika w suszarce przy temperaturze 130°C i po całkowitym wyparowaniu rozpuszczalnika bada temperaturę mięknienia wyekstrahowanego bitumu jedną z wyżej opisanych metod.
Emulsje wolnowiążące dają się nie tylko rozcieńczać wodą w każdym stosunku, lecz również można je mieszać w dowolnym stosunku z proszkami mineralnymi, np. gliną lub mączką wapienną, przy czym otrzymuje się mieszaninę ciastowatą bez widocznego wydzielania się asfaltu (segregator aktów prawnych).

Emulsje kationowe są - jak dotąd - produkowane wyłącznie jako emulsje szybkowiążące. Możliwość magazynowania emulsji kationowych jest mniejsza niż anionowych. Producenci gwarantują okres 3-4 tygodni.
Zawartość asfaltu. Do wytarowanej miseczki porcelanowej odważa się ok. 5 g emulsji izolacyjnej z dokładnością do 0,01 g. Miseczkę umieszcza się w łaźni wodnej, a po odparowaniu prawie całej wody suszy się ją w suszarce nagrzanej do temperatury 110 C do stałego ciężaru (promocja 3 w 1)..

Zważona po wysuszeniu pozostałość stanowi sumę zawartości asfaltu i popiołu w emulsji. Z wysuszonej masy po stopieniu jej i dokładnym wymieszaniu odważa się do wyprażonego i wytarowanego tygielka ok. 1 g z dokładnością do 0,002 g i podgrzewać ostrożnie aż do wypalenia się asfaltu i uzyskania przez pozostałość stałego ciężaru.