Odporność termiczna wyrobów

Pożyteczne są również dodatki włóknistego azotku krzemu Si₃N₄, samego lub w mieszaninie z mulitem. Technika wytwarzania włóknistych kryształów mulitu długości do 1000 [im i średnicy 14-3 [j.m polega na przygotowaniu zestawu składającego się z kaolinu, NaF i B₂0₃, który topi się w piecu elektrycznym w temperaturze 1750°C i studzi na powietrzu na arkuszu metalowym, czemu towarzyszy szybko przebiegająca krystalizacja (program uprawnienia budowlane na komputer).

Sprawdzenie tych kryteriów przez Pisarienkę i in. na wydrążonych walcach szamotowych, przygotowanych z różnych mas, wykazało, według mniemania autorów, niezgodność wyżej przytoczonych kryteriów z wynikami prób. Odporność termiczną, rozumianą jako spadek temperatur AT, określa się z różnicy temperatur T_wew i T_zew, przy stałej prędkości nagrzewania 100°C na minutę (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W odniesieniu do ceramiki jednorodność wyrobu (czerepu) i obecność powłoki szkliw-a na nim ma zasadnicze znaczenie dla jego odporności termicznej. Dlatego czynniki niejednorodności tekstury uzupełniają przytoczone wyżej charakterystyki kryteria odporności termicznej Kingery’ego, jak to zaznaczono w pracy Mansona i Smitha. Odporność termiczna wzrasta ze wzrostem porowatości. Na odporność termiczną wpływa rozmiar wyrobu; ze wzrostem rozmiaru wartość dopuszczalnego spadku odporności termicznej zmniejsza się (uprawnienia budowlane).

Praktyczne sposoby zwiększania odporności termicznej wyrobów ceramicznych są następujące:

1) zmniejszenie współczynnika rozszerzalności cieplnej materiału ceramicznego, efektywnej grubości wyrobu, obniżenie temperatury w wyrobie i współczynnika sprężystości,

2) zwiększenie przewodności cieplnej i wytrzymałości materiału wyrobu, jak to podano w pracy Moroza i Sarkisowa.

Utrudnienia w wymiarze wyżej wymienionych cech fizycznych materiału i niedostateczna jasność w wyborze równań niezmienników pozwalają dotychczas zastosować tylko sposób empiryczny oznaczania odporności termicznej przez podliczenie liczby zmian termicznych przy zmianie temperatur (MRTU 15-571-67, naczynia porcelanowe). Odporność termiczna wyrobów dziesięciu krajowych fabryk porcelany jest, w zależności od grubości warstwy szkliwa, w przybliżeniu liniowa (program egzamin ustny).

Deformacja masy

Najbardziej odporne na zmiany termiczne są wyroby o grubości warstwy szkliwa 0,1-0,14 mm, najmniej o grubości warstwy szkliwa 0,16-0,22 mm. Wyniki te można powiązać z tezą o zwiększeniu wytrzymałości wyrobów ceramicznych, gdy szkliwo na nich jest narażone na wpływy naprężeń ściskających (opinie o programie).

Ażeby zbadać zachowanie się surowca z różnych lub nowych złóż, zastępuje się w masie porcelanowej biało wypalającą się glinę (wiążącą) bentonitem, pamiętając, że zdolność wiążąca bentonitu jest 2-y2,5 razy większa niż gliny; kaolin z jednego złoża zastępuje się kaolinem z innego złoża itd. W celu zapobieżenia deformacji masy w czasie jej wypalania (co może mieć miejsce przy stosowaniu skalenia z wysoką zawartością tlenku sodowego) wprowadza się do niej 1-2% tlenku glinowego i jednocześnie zmniejsza się ilość złomu, ażeby za wiele nie schudzać masy i nie podwyższać temperatury wypalania. Stosując glinę spiekającą się w niższej temperaturze, dodaje się do masy kaolinu, spiekającego się w wyższej temperaturze (segregator aktów prawnych).

W praktyce można zastosować surowy kaolin, jeżeli jest on dostatecznie jednorodny w złożu; należy wtedy koniecznie zmniejszyć zawartość kwarcu lub piasku kwarcowego, wprowadzanego do masy według recepty. Dla porównania celowe jest przygotowanie wzorcowej masy porcelanowej z dobrze znanego surowica.

Doświadczenie przemysłu ceramicznego krajów europejskich wykazało opłacalność zestawiania masy ceramicznej z trzech - czterech kaolinów i kilku glin, przy czym ilość ogólna kaolinu lub gliny w składzie danej masy może się nie zmieniać, ale odpowiednio zmniejsza się wpływ każdego składnika. Dlatego odchylenia w mineralogicznym i chemicznym składzie surowca nie będą zanadto widoczne (promocja 3 w 1).