Okazałość stodoły

Dość często w Łowickiem można spotkać małe obiekty składowe, spichlerki, które są ustawione zwykle w połowie odległości między stodołą i okólnikiem (program uprawnienia budowlane na komputer). Okazałość stodoły i występowanie spichlerków są związane z rolniczym charakterem tych obszarów’.

Nazwę „Kurpiowszczyzna" nadano terenom północno-wschodniego Mazowsza, obejmującym Puszczę Zieloną i Puszczę Białą. Ziemie bogate w drewno, miód. zwierzynę i bursztyn, miały gleby wyjątkowo jałowe i piaszczyste, podmokłe łąki i trudno dostępne bagna. Pierwszymi osadami w Puszczy Kurpiowskiej, zwanej dawniej Zagajnicą, były siedziby smolarzy, rudników, myśliwych, bartników i rybaków. Intensywniejsza kolonizacja Puszczy Kurpiowskiej nastąpiła po przyłączeniu Księstwa Mazowieckiego do Korony, a następnie po wojnach szwedzkich. Do Puszczy Kurpiowskiej napływali m.in. chłopi pańszczyźniani zbiegli z sąsiednich terenów, szukający tu swobodniejszego życia i tworzący sztukę wyjątkowo ciekawą oraz wyróżniającą się spośród sztuki reszty Mazowsza (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Chałupy kurpiowskie są okazałe, bogactwo bowiem materiału drzewnego i mistrzowskie opanowanie rzemiosła ciesielskiego przez Kurpiów umożliwiało wznoszenie pięknych domów, zdobionych różnymi detalami wycinanymi w drewnie toporem i dłutem. Ustalił się tu typ chałupy dośrodkowej, w której sień, izba duża, alkierz i komora stykają się narożnikami przy kominie; do niego przylega trzon kuchenny, piec chlebowy i piec do ogrzewania pomieszczeń. Izba duża była przeznaczona przeważnie dla gości. Funkcję sypialni i jadalni spełniał na ogół alkierz, do którego wchodziło się z izby dużej. Pułap zbity z desek nie był bielony i opierał się na belkach poprzecznych, pod którymi przebiegała wzdłuż całej chałupy belka główna, zwana tu stropem.

Podłogę wykonywano zawsze z desek struganych, ułożonych na legarach (uprawnienia budowlane). Bielone ściany izby zdobiono wycinankami jednokolorowymi. Chałupa była ustawiona dłuższą ścianą frontową prostopadle do drogi, ukazując bogato zdobiony, odeskowany szczyt dachu dwupołaciowego. którego podstawę stanowiła deska szczytowa założona na poziomie pułapu (program egzamin ustny).

Pas cienia

Jest ona odpowiednikiem belek stropowych, lecz przekrój jej jest znacznie większy i wystaje kilkanaście centymetrów poza lico ściany. Na dolnej krawędzi belki szczytowej wykonywano podłużne nacięcie, dzięki którym pas cienia był zróżnicowany (opinie o programie). Nad szczytami sterczały śparogi wyrzynane w najrozmaitsze wzory wyobrażające topory, zwierzęce głowy lub baranie rogi. Dachy pokrywano strzechą słomianą umocnioną najczęściej koźlinami. Stosowanie strzechy słomianej na obszarach tak zasobnych w drewno tłumaczy się przywiązaniem osadników do tradycji; przybyli oni bowiem na tereny Puszczy Kurpiowskiej z regionów o rozwiniętej kulturze rolniczej, gdzie od prawieków’ pokrywano dachy słomą. W okresie późniejszym zaczęto stosować także pokrycia z gontów. Ściany chałupy kurpiowskiej o konstrukcji wieńcowej wykonywano z belek obrobionych do kantu łączonych na zamek płetwowy (segregator aktów prawnych).

Nie występowały ostatki ani malowanie zrębu. Górny zrąb wieńczyły dwie belki, zwane ocapami, ułożone na ścianach dłuższych; ocapy wystawały poza lico ściany szczytowej i miały końce ozdobnie profilowane. Na ocapach leżały belki szczytowe. Nad ocapem na belkach szczytowych spoczywał opaś, na którym opierały się krokwie (krokwy). Układ ocapów, belek szczytowych i opasiów . W ścianie szczytowej znajdowało się okno z izby dużej, a czasem także z alkierza (promocja 3 w 1).

Wielkość okien w chałupie kurpiowskiej była znaczna w porównaniu z innymi domami na Mazowszu. Przy oknach występowały okiennice, a od początku XX w. pojawiły się nad oknami rzeźbione gzymsy, zwane korunami, które były formą prawdopodobnie zapożyczoną ze zdobnictwa domów miejskich, lecz zostały przetworzone i stały się charakterystycznym elementem sztuki kurpiowskiej.