Okładanie erodowanych skarp

Stosowane nieraz u nas w wypadkach nagłego zagrożenia okładanie erodowanych skarp wydm tzw. obitką faszynową, tj. 30 cm warstwą faszyny szerokości 3-5 m, zestawioną pod kątem 45° na powierzchni wydmy, przymocowaną rzędem pali rozstawianych co 1,5-2,0 m i połączonych pojedynczą belką, okazało się raczej szkodliwe, gdyż ażurowość faszyny powodowała zwiększenie prędkości strumieni wodnych przez nią przenikających i erodujących skarpę (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do opasek zaliczyć można również proponowane przez Instytut Morski umocnienie liniowe złożone z szeregu ustawianych obok siebie żelbetowych skrzyń (lub bloków pustakowych bez dna) „pochłaniających”. Skrzynie te charakteryzuje niższa wysokość ścianki odmorskiej w stosunku do ścianki odlądowej. Skrzynię wypełnia się kamieniem (lub piaskiem i kamieniami), fugi między skrzyniami uszczelnia się specjałnymi teowymi słupkami lub pozostawia nie uszczelnione, lecz załamane w rzucie poziomym.
Konstrukcji takiej jeszcze nie wypróbowano w praktyce, lecz zasługuje ona na uwagę, gdyż utrudnia ona falom rozrzucanie kamienia i nie ma elementów wbijanych w grunt.
Okładzina składa się tu z niedużych płyt kwadratowych ułożonych w szachownicę, z przykryciem szczelin i powiązanych drutem od kabli, przeciągniętym przez 20 mm otwory.

Stanowi to swoisty materac. Okładzinę z podłużnymi płytami teowymi, betonowymi lub żelbetowymi, z których tworzy się pokrycie w kratę, a wewnątrz kratę wypełnia się brukiem. Inne rozwiązanie szczelin dylatacyjnych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Opaski, z uwagi na swe położenie, dosięgane są najczęściej przez fale tylko przy wysokich stanach wody. Gdy zachodzi potrzeba przesunięcia opaski w stronę morza, np. w celu podtrzymania drogi nadbrzeżnej, wału nadwodnego itp., wówczas powinna być ona wykonana tak jak nabrzeże, a dla jej ochrony muszą być zastosowane środki używane przy falochronach.

Materace

Materace te wymagają przygotowania odpowiedniego podłoża, w zasadzie w postaci podsypki wyrównującej. Z podłoża należy usunąć większe kamienie, które mogą uszkodzić lub zniszczyć materac (uprawnienia budowlane).
Materace mogą być powiązane z elementów na stałe i wykonywane bezpośrednio na miejscu ich układania lub też składane z elementów dostarczanych jako prefabrykaty. Elementy, z których wiąże się materac, mogą mieć różne kształty, przeważają jednak kwadratowe i prostokątne (program egzamin ustny). 

Większe elementy wymagają mniej połączeń, a więc i mniej stali, lecz są jednocześnie mniej elastyczne i łatwiej ulegają uszkodzeniom, a nawet zniszczeniom, powodując szybsze niszczenie całego materaca. Wygodniejsze są połączenia przegubowe wielokierunkowe i rozbieralne, gdyż ułatwiają wymianę. Odległość między płytami wynosi 10-60 cm i zależna jest od charakteru rumowiska brzegowego. Przestrzeń między płytami należy wypełniać żwirem lub tłuczniem.
W każdym razie przestrzeń ta powinna umożliwiać obrót elementu w stosunku do sąsiedniego o 90°.

Umożliwia to zabezpieczenie podmytego podłoża przez przykrycie podmytej części skarpy płytą. Dla spełnienia tego odległość między płytami (opinie o programie).
Pozostawienie stromych i pionowych ścian (szczególnie ścianek szczelnych) bez umocnienia przed nimi plaży czy dna spowodować może w krótkim stosunkowo czasie podmycie ich, a w konsekwencji zawalenie (segregator aktów prawnych).
Falochrony przybrzeżne wykonuje się na małych głębokościach, podobnie jak opaski trwałe wolno stojące, w postaci wałów kamiennych, murów lub palisad. Gdy głębokość przekracza 1,5 do 2 m, należy przy ich budowie stosować zasady. Z uwagi na duży koszt, umocnienia tego rodzaju nie znalazły powszechnego zastosowania do umacniania brzegów i spotykane są stosunkowo rzadziej.

Działanie falochronów może być nie tylko bierne, ale i czynne, jeżeli umożliwi się wzbudzenie ich wpływu „blokującego” ruch rumowiska. Sprawę, w którym opisano falochron blokujący, jako akumulator rumowiska mogącego być wykorzystanym do zasilania zagrożonych odcinków brzegu (promocja 3 w 1).