Okna żelbetowe

W zagruntowanych pokostem wrębach układa się warstwę kitu grubości ok. 2 mm, a na niej szybę, którą mocuje się we wrębach drucikami stalowymi co ok. 20 cm. Następnie formuje się ramkę trójkątną z kitu wygładzonego specjalnym nożem. Po wyschnięciu kitu maluje się farbą razem z ramiakami okna (program uprawnienia budowlane na komputer).

Okna żelbetowe stosuje się przede wszystkim w budownictwie przemysłowym do budynków produkcyjnych i magazynów, a w budownictwie wodnym w budowlach towarzyszących obiektom hydrotechnicznym. Okna żelbetowe nie mają ościeżnic i skrzydeł jak drewniane, lecz są przystosowane do bezpośredniego osadzania w otworach ścian. Ramy okienne osadza się na zaprawie cementowej w otworach z węgarkami o szerokości 3 cm.
W wypadku zastosowania okna w otworze o większych wymiarach montuje się elementy usztywniające jako prefabrykowane słupki żelbetowe lub słupki z dwuteowników stalowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wadą okien żelbetowych jest ich przemarzanie i duży ciężar. Ze względu na przemarzanie okien tych nie należy stosować w pomieszczaniach ogrzewanych o dużej wilgotności powietrza.

Okna żelbetowe można szklić szkłem pojedynczym lub dwuwarstwowym z przerwą powietrzną między szybami. Szyby mocuje się do ram za pomocą uchwytów z pasków blachy stalowej ocynkowanej, osadzonych w słupkach i szczeblinach ram (uprawnienia budowlane).
Szyby o wymiarach mniejszych o ok. 3 mm od wymiarów między wrębami osadza się na warstwie kitu o grubości 2 mm (tzw. podkitówce), przymocowuje blaszkami, a na krawędziach szyby formuje ramkę z wygładzonego kitu, jak w oknach drewnianych.

Względy architektoniczne lub przeciwpożarowe decydują często o konieczności wykonania ścianek działowych części ścian lub przeszklenia otworów w ścianach wewnętrznych, jak i zewnętrznych kształtkami szklanymi: luksferami, rotalitami, cegłami szklanymi pełnymi, cegłami z pustką powietrzną w środku lub z innymi kształtkami (program egzamin ustny).

Elementy szklane

Elementy szklane układa się bez wiązania spoin lub na spoiny wiązane z przesunięciem o pół długości elementu. Spoiny między elementami wykonuje się z zaprawy cementowej. Grubość spoin powinna być jak najmniejsza ze względów estetycznych oraz z uwagi na przepuszczalność światła. Ze względu na specjalny kształt obrzeży kształtek szklanych widoczna grubość spoin powinna wynosić ok. 0,5 cm.
W spoinach ścianek większych wymiarów układa się zbrojenie pionowe i poziome z prętów okrągłych 0 4,5; 6 lub 8 mm (opinie o programie).

Elementy szklane są materiałem bardzo kruchym i podatnym na pękanie pod wpływem obciążeń. Duże powierzchnie ścianek zbrojone prętami tworzą nieodkształcalne tarcze podatne na spękania. Dla umożliwienia odkształceń i zapobieżenia spękaniom wewnętrzne ścianki działowe lub świetliki większych wymiarów należy oddylatować od ścian nośnych budowli na całym obwodzie. Szczeliny dylatacyjne boczne i górne powinny być wypełnione materiałem ściśliwym (kit plastyczny, spienione tworzywo sztuczne itp.), a dolną szczelinę można wykonać np. z warstwy asfaltu.
Szczegół wykonania ścianki z cegieł szklanych z pustką powietrzną w środku, oparcia jej na stropie i podłodze.

Okna metalowe wykonuje się z kształtowników stalowych i z profili ze stopów aluminiowych (segregator aktów prawnych).
Okna stalowe stosuje się od dawna, dlatego rozwinięta jest przemysłowa produkcja specjalnych profili okiennych. Ponadto okna wykonuje się z kątowników, teowników oraz profili zimno-giętych. Okno stalowe z profili okiennych. Ościeżnicę okna wykonaną z kątowników stalowych przymocowuje się do ścian kotwiami z płaskowników lub z prętów okrągłych.

W oknach o większych wymiarach stosuje się, podobnie jak w oknach żelbetowych, słupki wykonane z blach, ceowników lub kątowników. W ościeżnicę wstawia się elementy okna i łączy z nią za pomocą spawania.
Okna stalowe z kątowników wykonuje się podobnie jak z profili okiennych. Szkli się je, podobnie jak okna żelbetowe, szkłem pojedynczym lub podwójnym (promocja 3 w 1)..