Opanowanie techniki
Innego zdania byli: Leonidów, Koili i Ginzburg, którzy technikę budowlaną, nowe materiały i konstrukcje uważali na równi z nowymi warunkami społecznymi za najważniejszy czynnik określający stylowe kompozycyjne właściwości dzieł architektonicznych. Wskazywali, że nie na leży przy tym nigdy zapominać, że osiągnięcia najnowszej techniki i technologii budowlanej są tylko środkiem (choć i aktywnym) do rozwiązania społecznych i stylowych zadań architektury (program uprawnienia budowlane na komputer).
Reasumując wyniki tej pierwszej dyskusji, redakcja Architektury pisała: „Architektura radziecka powinna mieć najdoskonalszą bazę techniczną i znać najnowsze osiągnięcia techniki budowlanej. To podstawowe założenie jeszcze nie jest realizowane w radzieckiej praktyce i nawet nie zawsze zdają sobie z tego sprawę radzieccy architekci (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Opanowanie najnowszej techniki budowlanej to dla architekta oznacza nie tylko poinformowanie o wszystkich nowościach i udoskonaleniach w zakresie materiałów budowlanych i procesów wykonawstwa budowlanego, nie tylko umiejętność biegłego technicznie operowania tymi nowościami i racjonalnego ich stosowania ale też nieporównanie więcej. Opanowanie techniki w znaczeniu architektonicznym oznacza także umiejętność wydobycia z niej maksimum możliwości nie tylko natury czysto technologicznej, ale również tworzenia nowych form architektonicznych i nowych elementów wyrazu architektonicznego” (uprawnienia budowlane).
Problemy wzajemnego powiązania architektury i postępu naukowo-technicznego znajdowały się stale i nadal znajdują się w centrum uwagi społeczności architektonicznej i jej krytyki zawodowej (program egzamin ustny). W różnych okresach architektury radzieckiej wysuwały się na pierwszy plan różne aspekty: technika i styl w architekturze, technika i urbanistyka itd., itp.
Wzajemna zależność architektury
Dziś jednym z aktualniejszych jest temat postęp naukowo-techniczny i nowe materiały w dzisiejszej architekturze, obejmujący rozpatrzenie takich ważnych zadań, jak: tworzenie i wdrażanie do praktyki architektoniczno-budowlanej nowych materiałów i wyrobów, polepszanie jakości robót ogólnobudowlanych i wykończeniowych, skracanie czasu i kosztów budowy, zwiększanie wydajności pracy w budownictwie dzięki wdrażaniu najefektywniejszych materiałów zapewniających największy stopień uprzemysłowienia oraz obniżenie masy konstrukcji i ich materiałochłonności (opinie o programie).
Wzajemna zależność architektury, techniki i technologii była tematem dyskusji na dwóch większych forach architektonicznych kongresach Międzynarodowej Unii Architektów w Londynie (1961 r.) i w Madrycie (1975 r.). Spośród wielu zagadnień kompleksowego problemu wzajemnej zależności architektury i techniki budowlanej autor poniżej zatrzymał się tylko na tych, które w pewnym stopniu dotyczą: materiałowego zaplecza architektury, jego rozwoju zgodnie z potrzebami społecznymi, dzięki osiągnięciom nauki i techniki oraz jego wpływu na postęp praktyki architektoniczno-budowlanej (segregator aktów prawnych).
Od najdawniejszych czasów rozwój sztuki budowlanej wiązał się w najściślejszy sposób z materiałami budowlanymi, metodami i narzędziami pracy, z osiągnięciami myśli naukowo-technicznej. W znakomitym traktacie O architekturze, oryginalnej encyklopedii starożytnej techniki budowlanej, jej autor Witruwiusz (Marcus Vitruvius Pollio), nazywając architekturę rozległą i wielką nauką, hojnie wyposażoną w mnóstwo wielostronnych nauk, pisze, że tylko dla tego dostępne są wyżyny „świątyni architektury”, kto osiągnie całą wiedzę techniczną i artystyczną. Natomiast według określenia jednego z pierwszych międzynarodowych forów architektów architekt jest artystą o wykształceniu naukowym.
Już w zaraniu architektury kształtują się i udoskonalają specyficzne budowlane sposoby i środki pracy, narzędzia i mechanizmy, pozwalające obrabiać i przemieszczać ogromne masy naturalnego materiału budowlanego, tworzyć i przystosować do określonych wymagań sztuczne środowisko, zaspokajające główne życiowe potrzeby człowieka (promocja 3 w 1). Środowisko to, artystycznie przemyślane i rzeczowo przeobrażane przez dawnego architekta, stało się też później początkiem wielkiej antycznej architektury zrodzonej, według wypowiedzi Witruwiusza, z praktyki i teorii upiększonej plonami licznych nauk.
