Opieranie płyt wielokanałowych

Opieranie płyt wielokanałowych za pomocą trzpieni jest nieco kłopotliwe w wykonaniu, daje jednak szereg korzyści konstrukcyjnych, pozwala np. wykonać na podporze wieniec żelbetowy o szerokości równej szerokości podpory lub opierać płyty na belkach wykonywanych „na mokro” o grubości równej grubości płyt (program uprawnienia budowlane na komputer). Można również uzyskać w ten sposób ciągłość konstrukcyjną na podporze stropu wykonanego z płyt bez wypuszczonego zbrojenia, wymaganą w budynkach na terenach sejsmicznych. Takie rozwiązanie przyjęto w niektórych systemach zagranicznych w celu oparcia na ścianach wielokanałowych płyt sprężonych produkowanych metodą ślizgową i nadania im ciągłości konstrukcyjnej. Rozstaw ścian dochodzi wówczas do 8 m (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W przypadku opierania płyt na wspornikach ukrytych w grubości płyty (tzw. oparcie płyta na płycie), co jest typowym rozwiązaniem przy opieraniu np. biegów schodowych, długość oparcia mierzona jako długość zakładu zbrojenia wspornika górnego i dolnego nie powinna być mniejsza w myśl zaleceń CEB niż 5 cm. W związku z tym, w warunkach gdy nie określa się bliżej tolerancji wymiarów, należy przyjmować głębokość oparcia nie mniejszą niż 8 cm (uprawnienia budowlane).

Gdy naprężenia ścinające w przekroju utwierdzenia przekraczają wartość 0,5 R_b:, przekrój strzemion F_as powinien być wystarczający do przeniesienia całej siły działającej na wspornik. Płyty oparte na wspornikach należy z zasady łączyć konstrukcją wspornika za pomocą odpowiedniego zbrojenia zgodnie z ogólnymi zasadami łączenia płyt na podporze. Wymaganie to jest szczególnie istotne dla płyt biegowych, gdyż zapobiega zsunięciu się tych płyt w trakcie montażu i użytkowania (program egzamin ustny).

Warunki połączenia płyt na podporze

Połączenie płyt stropowych na podporze w kierunku zbrojenia głównego powinno stanowić w myśl BN- -78/8812-01 zbrojenie o przekroju nie mniejszym niż 1 cm² na m szerokości płyty, wykonane ze stali miękkiej o dużym wydłużeniu (klasy A-I). Jeżeli zbrojenie łączące stanowią pręty wypuszczone z płyty lub marki do połączenia za pomocą spawania, wymaga się, aby na szerokości płyty występowały co najmniej dwa połączenia. Jeżeli zbrojenie układane jest w spoinach między płytami, wymagane jest układanie prętów w każdej spoinie. Ten drugi sposób łączenia dopuszczalny jest tylko w przypadku płyt o szerokości nie większej niż 1,5 m (opinie o programie).

Gdy pręty łączące znajdują się w odległości większej niż dwie grubości płyty, do obliczenia nośności przekroju podporowego przyjmuje się zredukowaną szerokość przekroju. Jeżeli płyty opierają się na ścianie tylko z jednej strony (np. ściana szczytowa lub przy klatce schodowej), stosuje się zamiast połączenia prętów płyt przeciwległych jednostronne zakotwienie zbrojenia w wieńcu. Połączenie zbrojenia wypuszczonego z płyty. Połączenie prostych prętów wypuszczonych z płyty uzyskać można na zakład lub przez spawanie (segregator aktów prawnych).

Połączenie prętów na zakład, pozwalające na pełne zakotwienie zbrojenia w warunkach, gdy naprężenie a_a osiąga wartość R_a, wymaga dość znacznej szerokości spoiny. Jeżeli wypuszczone pręty sięgają daleko poza obrys płyty, występują też trudności montażu. Potrzebną odległość zakładu l_a podaje norma PN- -76/B-03264. Jeżeli na całej długości zakotwienia występują w betonie naprężenia ściskające oy, to długość /„ można zredukować do wielkości Z warunku tego rzadko jednak można skorzystać z uwagi na konieczną standaryzację zbrojenia (promocja 3 w 1). W związku z tym na zakład łączy się zwykle tylko pręty małych średnic 6-8 mm albo też ogranicza się wielkość naprężeń w zbrojeniu. Długości zakotwienia mniejszej niż 10 dłub 0,3l_a nie należy jednak już brać pod uwagę. Połączenie prętów za pomocą spawania wymaga mniej miejsca. Połączenie takie można uzyskać, łącząc pręty bezpośrednio łub z dodatkiem nakładki.