Oporność powierzchniowa izolatora

W istocie rzeczy wodę adsorbuje głównie nie samo szkliwo, a warstewka bezpostaciowej krzemionki, która, zdaniem Griebienszczikowa, pokrywa szkliwo. Dlatego oporność właściwa powierzchniowa zależy od wilgotności względnej powietrza. Według danych Barzakowskiego zmniejsza się ona raptownie wraz ze wzrostem wilgotności powietrza (program uprawnienia budowlane na komputer). Oporność właściwa powierzchni zmniejsza się z czasem wskutek rozwijania się adsorbowanej warstwy wilgoci i nagromadzenia się w niej produktów’ zniszczenia szkliwa.

Oporność powierzchniowa izolatora zależy również od jego kształtu. Jeśli izolator posiada części wygięte, oporność jego wzrasta, prawdopodobnie, wskutek osłabienia w tych częściach składowej stycznej napięcia pola elektrycznego. W ten sposób oporność powierzchniowa izolatora z żebrem jest 13 razy większa od oporności powierzchniowej gładkiego izolatora cylindrycznego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Powierzchniowa oporność właściwa szkliwa porcelany wysokonapięciowej wynosi (20-f-200) • 10¹³ mQ • m [(2-y20) • 10¹³ Q * cm]. Naniesienie na izolator hydrofobowych powłok krzemoorganicznych pozwala na utrzymanie stałej oporności powierzchniowej i polepsza nieco odporność cieplną izolatora. Do tego celu najlepiej służy dwumetylopolisiloksan (uprawnienia budowlane).

Duży wpływ na wytrzymałość czerepu wywiera ilość i struktura mulitu. Niedostateczne wytworzenie się mulitu w wyrobach słabo wypalonych, duże jego kryształy lub częściowe rozpuszczenie w ciekłej fazie szkła wyrobów przepalonych obniżają wytrzymałość. Kwarc słabo rozpuszczający się w fazie ciekłej szkła nie polepsza składu fazowego i obniża wytrzymałość porcelany (program egzamin ustny).

Wytrzymałość termiczna

Zwiększenie zawartości kwarcu i jego przemiana w krystobalit także obniża wytrzymałość porcelany. Tylko w tym przypadku, gdy kwarc zdążył w znacznej swojej części przejść do stopu, wytrzymałość fazy szkła wzrasta. Zastąpienie kwarcu dwutlenkiem cyrkonu lub tlenkiem glinowym, częściowo rozpuszczającym się w ciekłej fazie szkła podczas wypalania porcelany, podwyższa jej wytrzymałość, co jest prawdopodobnie związane ze zmianą mikrostruktury fazy szkła oraz ze wzmocnieniem roli faz krystalicznych w tworzeniu szkieletu (opinie o programie).

Na trwałość użytkową porcelany wpływają naprężenia, które powstają w niej przeważnie w fazie szkła, w temperaturach przejścia ze stanu plastyczno-lepkiego do stanu sprężystego (900-750°C).

Struktura fazy szkła porcelany zmienia się z upływem czasu pod wpływem czynników mechanicznych i termicznych oraz pola elektrycznego. Szkliwo pokrywające izolator polepsza zwykle znacznie jego właściwości mechaniczne. Można przyjąć, że warstwa szkliwa powiększa wytrzymałość izolatora na rozerwanie średnio 30-40%, na ściskanie o 40%, na złamanie o 30-50%. Jednakże jest to możliwe tylko wówczas, gdy szkliwo jest pod wpływem naprężeń ściskających, a jego współczynnik rozszerzalności jest mniejszy od współczynnika rozszerzalności wyrobu gdy jest ono naniesione na wyrób stosunkowo cienką warstw ą (0,12~0,18 mm) (segregator aktów prawnych).

Zwiększenie wytrzymałości porcelany przez naniesienie szkliwa związane jest z napięciem powierzchniowym, stanem szkliwa oraz stopniem zamknięcia warstwą szkliwa porów oraz mikropęknięć porcelany.

Zmniejszenie współczynnika rozszerzalności a, tak samo jak zwiększenie wytrzymałości P i zmniejszenie modułu sprężystości E porcelany, wpływa na zwiększenie odporności wyrobów na nagłe zmiany temperatury (promocja 3 w 1). Duży wpływ na wytrzymałość termiczną wyrobów mają również inne właściwości stopień jednorodności struktury czerepu, skład fazy ciekłej szkła, ilość mulitu, kształt i wymiary wyrobów i in. Dlatego odporność na nagłe zmiany temperatury określa się nie na podstawie obliczeń, ale bezpośrednio z różnicy temperatur, które wytrzymuje wyrób.