Optymalny współczynnik wodocementowy betonu

Ogólnie biorąc, optymalny współczynnik wodocementowy betonu nadającego się do zagęszczenia metodą wibrowania waha się w granicach 0,30 (program uprawnienia budowlane na komputer).
0,6. Wartość - jest tym mniejsza, im więcej cementu i im mniej piasku zawiera beton. Nadmiar wody w masie betonowej wibrowanej poznajemy po tym, że z czyn lub zaprawa już po kilku sekundach wibrowania występuje na powierzchnię, tworząc przy dłuższym okresie wibrowania kilkumilimetrową warstw wyciekającą przez najdrobniejsze szpary w formach i gromadzącą się po ścianach i w narożach form.

Przy wibrowaniu wibratorami pogrążalnymi powstają przy nadmiarze wody nawet kilkumetrowe rozpryski, a ponadto i bocznych ścianach form - liczne pęcherze. Niebezpieczeństwo tworzenia s tych pęcherzy jest znacznie mniejsze przy wibracji o wysokich częstotliwościach, np. przy n = 7000 -f- 10 000 okr/min (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Niedobór wody poznaje się po tym, że mimo długiego okresu wibrowań (5 minut i więcej) nie tworzy się na powierzchni betonu mokra warstv i nie wypływa na wierzch zaczyn, a beton nie chce tworzyć zwartej mai i odstaje od formy. Najodpowiedniejsza jest taka ilość wody, by po kilki dziesięciu sekundach wibrowania (10 -f- 90) tworzył się na powierzchni betonu mokry nalot (tworzenie się tego nalotu jest oznaką, że wibrowanie je skuteczne i że należy je przerwać).

Ponadto dostateczne zagęszczenie mas betonowej poznaje się po następujących objawach:
a) ustaniu dającego się zauważyć osiadania masy betonowej,
b) wyrównaniu się powierzchni masy betonowej.
Do wibrowania nadają się najbardziej betony z przewagą żwiru lub tłuc; nia, mniej z przewagą piasku. Zawartość piasku może być mniejsza w betonie wibrowanym (o 5 do 20°/o i wyżej). Zbyt mała ilość piasku utrudnia wibrowanie (przedłuża wibrowanie), zbyt duża zaś jego ilość - zmniejsza promień działania wibratora.
Wibrowanie na stołach wibracyjnych. Stoły wibracyjn mają zastosowanie do wibrowania elementów prefabrykowanych o ograni czonej wielkości (uprawnienia budowlane).
Wyrób należy umieścić dokładnie pośrodku stołu, by uniknąć wstrząsów poziomych; niebezpieczeństwa tego nie ma przy podwójnych wibratoracl zsynchronizowanych. Formy powinny być sprężyście przytwierdzone do stołu Wibrator uruchamia się po napełnieniu formy. Ponieważ masa betonowa osia da w czasie wibrowania - należy ją odpowiednio uzupełniać. Jeżeli uzupełniana warstwa tworzy kulki i nie łączy się z masą zasadniczą, należy j; przycisnąć ciężarem lub też nałożyć na stół balast dla zmniejszenia amplitu dy drgań stołu.

Zagęszczanie wibratorami wgłębnymi. Stosowane obecnie wibratory pogrążalne należą do wibratorów o wysokiej częstotliwości, tj 7000 -r- 12 000 drgań/min. Konsystencja betonu zagęszczanego wibratorami po- grążalnymi powinna być tak zaprojektowana, aby mleko cementowe występowało w małej ilości na powierzchnię masy betonowej, oraz aby wibratoi zagłębiał się w masie betonowej pod własnym ciężarem i wreszcie aby przy powolnym podnoszeniu wibratora nie pozostawały w masie zagłębienia po głowicy wibratora (program egzamin ustny).
Głowicę należy zagłębiać w masie betonowej możliwie pionowo i natychmiast powoli wyciągać po osiągnięciu najniższego położenia.
Gdy przy powolnym wyciąganiu głowicy nie zamyka się zagłębienie po niej w masie betonowej, masa jest zbyt sucha (mało wody), gdy natomiast na powierzchni powstaje płynna masa zaprawy - masa betonowa jest zbyt mokra. Konsystencja masy betonowej jest właściwa wtedy, gdy grubość warstwy mleczka na powierzchni masy wynosi około 1 mm. Tym wymaganiom odpowiada beton o nieznacznie większej zawartości wody niż zawiera jej beton wilgotny (opinie o programie).

Głowicę należy zapuszczać w masę betonową ruchem jednostajnym, z szybkością około 8 cm na sekundę, po czym powoli ją wyciągać. Właściwe zawibrowanie poznaje się po utworzeniu na powierzchni masy mleczka cementowego. Dłuższe wibrowanie może wywołać rozmieszanie się masy betonowej.

Głowica

Głowicy nie wolno dotykać do formy i w ogóle twardych przedmiotów. Silnik włącza się wówczas, gdy głowica znajduje się w miękkiej masie lub w powietrzu (segregator aktów prawnych). Wężownicę wibratora należy tak zginać, aby nie powstawały zgięcia o zbyt małym promieniu.
Odstęp między sąsiednimi stanowiskami wibratora wgłębnego nie powinien być większy niż 1,5 promienia pracy skutecznej wibratora. Kolejne stanowiska wibratorów powinny być położone na linii prostej.
Zagęszczanie wibratorami powierzchniowymi. Zagęszczanie wibratorem powierzchniowym przeprowadza się dwoma sposobami:
a) wibrator (dyl wibrujący) przesuwa się ruchem powolnym po powierzchni betonu,
- wibrator pracuje na jednym stanowisku przez określony czas, następnie odrywa się go od betonu i przestawia na sąsiednie stanowisko.

Wibratory powierzchniowe działają na głębokość 20 25 cm. Częstotliwość drgań tych wibratorów jest stosunkowo niska, dochodzi najwyżej do 3000 drgań na minutę. Wilgotność betonu wynosi najczęściej - 0,5.

Jeżeli masa betonowa jest zbyt mokra - wibrator zanurza się w niej i rozpryskuje przy wibrowaniu; jeśli natomiast masa jest zbyt sucha - wibrator „skacze” po powierzchni. Uziarnienie kruszywa powinno być raczej ciągłe. Przy zastosowaniu przesuwnego wibratora prędkość przesuwu powinna wynosić, zależnie od konsystencji, v = -r ~ w metrach na minutę, gdzie b jest szerokością płyty wibratora w metrach.

Skuteczność wibrowania jest tym większa, im twardsze jest podłoże pod formę. Do wibrowania gęsto zbrojonych prefabrykowanych płyt żelbetowych należy używać silniejszych wibratorów, gdyż stalowe pręty zbrojeniowe przez swe zakotwienia poza zasięgiem wibracji działają silnie hamująco na drgania własne betonu (promocja 3 w 1).

Zagęszczanie wibratorem przestawianym należy wykonywać z nakładaniem stanowisk sąsiednich wibratora na 3-f 5 cm.

Zagęszczanie wibratorami przyczepnymi. Wibratory przyczepne mają normalnie częstotliwość 2500 do 5000 drgań na minutę. Wilgotność masy betonowej powinna tu być nieco większa niż w innych metodach
wibrowania (opad stożka 4 - 7 cm,  0,5, konsystencja gęstoplastyczna).

Przymocowanie wibratora do formy powinno być bardzo sztywne, bez luzów, ewentualnie z użyciem klinów, tak aby wibrator nie ulegał drganiom wzbudzonym i nie oderwał się wskutek tego od formy oraz aby straty energii były minimalne. Formy powinny być mocno związane w sposób wykluczający rozluźnienie się ich w czasie wibrowania. Dla zapobieżenia drganiom własnym