Organizacja pracy

Nieraz studnie opuszczane stanowią szczególnie korzystną konstrukcję, gdy trzeba opuścić się niezbyt głęboko, np. przy budowie dołu gnilnego, gdyż tworzą od razu gotową jego obudowę. Natomiast projektowanie studzien opuszczanych w gruntach o zmiennej zwartości zawsze może być powiązane z trudnościami, przede wszystkim wskutek znacznego oporu na zewnętrznym obwodzie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy takim układzie gruntów, gdzie nie spodziewano się łatwego pogrążania studni pod własnym ciężarem, niejednokrotnie uciekano się do wtłaczania lewarami studzien o żeliwnej lub stalowej obudowie. Metoda ta polega na tym, że miejsce projektowanej studni otacza się albo dodatkową płytką, lecz szerszą, studnią, albo wbudowanym ciężkim masywem, obsypanym gruntem i w ten sposób stwarza się oparcie dla tłoczących lewarów hydraulicznych. Na ryę. 10-22 przedstawiony jest przykład przytoczonej metody. Przy takiej organizacji pracy stosuje się obudowę bez nachylenia zewnętrznego, złożoną z segmentów żeliwnych lub

lepiej z lanej stali, a więc stosunkowo lekką, zakończoną na dole nożem. Widzimy, że przed rozpoczęciem opuszczania studni o średnicy ok. 6 m został zbudowany na głębokości 10 m ciężki wieniec żelbetowy 1, połączony podwójnym szeregiem ściągów 2 i 3 z górnym wieńcem stalowym 4 służącym za oparcie dla lewarów hydraulicznych 5. Na wieńcu 1 został pobudowany szereg slupów z muru ceglanego (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ściągi 2 ze stali okrągłej wbudowane zostały wewnątrz słupów, ściągi 3 ze stali o przekroju kwadratowym 10×10 cm umocowano w ten sposób, że z lekka występują poza powierzchnię słupów, aby służyły jako ściągi i jednocześnie jako prowadnice przy opuszczaniu studni. Założono 12 lewarów o udźwigu do 150 T każdy, a więc o łącznej zdolności naciskowej do 1800 T (uprawnienia budowlane).

Ciężar wieńca żelbetowego

Ciężar wieńca żelbetowego 1, gruntu opartego na nim i słupów wynosił 1200 T; brakujący dodatkowy opór 600 T uzyskany był wskutek odporu gruntu. W opisie opuszczania przytoczonej studni podano, że pod wpływem własnego ciężaru zdolna była ona opuścić się tylko na 1,5 m, a dalej już trzeba było rozpocząć wtłaczanie (program egzamin ustny).

Postępowanie takie daje nieraz tę korzyść, że można nóż znacznie, bo o parę metrów, zagłębić w grunt poniżej poziomu wybieranych mas ziemi i w ten sposób znacznie utrudnić dostęp wody do środka studni. Na rysunku widzimy jeszcze pomost 6 zawieszony na wieńcu górnym, wykorzystywany do obsługi lewarów i dołączania nowych segmentów obudowy w miarę opuszczania się studni (opinie o programie). Ponieważ skok tłoków lewarowych ograniczony był do 55 cm (w zwykłych lewarach skok ten bywa znacznie mniejszy 15d-20 cm), a segmenty obudowy miały wysokość 150 cm, więc były zakładane również tymczasowe wymienne segmenty o mniejszej wysokości. Podana na rys. 10-22 studnia została opuszczona nieco ponad 23 m, przeszła ona przez kolejno występujące warstwy nawodnionych piasków, iłu i żwiru aż do skały (segregator aktów prawnych).

Drugi specjalny typ studni, o którym wspomnimy, dość często u nas używany wykonywany jest ze zwykłych betonowych kręgów studziennych o średnicy l-t-2 m. Gdy pragnie się uniknąć stałych kłopotów przy opuszczaniu takich studzien, to należy je okuwać od dołu lekkim nożem i łączyć ze sobą stalowymi paskami (rys. 10-23). Lepiej jest zastąpić te paski długimi płaskownikami idącymi wzdłuż całej długości studni i wiązanymi za pomocą śrub z kręgami studziennymi (promocja 3 w 1). Jeżeliby takie pasy przeszkadzały przy pracy, to można je dospawać w miarę opuszczania studni. Aczkolwiek udawało się takie studnie w szczególnie łatwych warunkach opuszczać do 15 m, jednak nie można tego typu studzien zalecać, gdy trzeba opuścić je ponad kilka metrów lub gdy należy oczekiwać znaczniejszego bocznego oporu gruntu.