Osiągnięcie odkształcenia granicznego

Najistotniejszym z trzech stanów granicznych podanych wyżej jest stan zniszczenia. Pojęcie to nie jest jednoznaczne, można pod nim rozumieć zniszczenie katastrofalne, jak również miejscowe uszkodzenie powodujące nieprzydatność całej budowli lub jej części (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ocena granicznego stanu zniszczenia od strony sił wewnętrznych też nie jest jednolita. Najracjonalniejsze jest oparcie się na granicznych odkształceniach jednostkowych. Analiza konstrukcji żelbetowych oparta na tym mierniku jest prosta i wszechstronna, gdyż pozwala objąć jedną metodą obliczeń wszystkie trzy stany graniczne.
Osiągnięcie odkształcenia granicznego na krawędzi niebezpiecznego przekroju powoduje gwałtowne narastanie wygięcia elementu, będącego początkiem stanu zniszczenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W elementach betonowych i słabo zbrojonych graniczne wydłużenie występuje na krawędzi rozciąganej elementu, w żelbetowych stal osiąga wydłużenie odpowiadające granicy plastyczności lub beton graniczne odkształcenia przy ściskaniu. Metoda ta opiera się na trwałym związku między naprężeniem i odkształceniem. Niepotrzebne staje się ustalenie rozkładu naprężeń w chwili zniszczenia (uprawnienia budowlane)c. Metodą tą można wymiarować elementy przy wszystkich rodzajach obciążeń.

W przypadku obciążeń dynamicznych przyjmuje się np. zredukowane odkształcenie graniczne zależnie od amplitudy i częstotliwości zmian cykli obciążenia. Metoda ta stwarza też wspólną podstawę wymiarowania konstrukcji żelbetowych obliczonych metodą obciążeń krytycznych i naprężeń liniowych. Trzeba tylko na wykresie o - e przyjąć odkształcenie graniczne sy tej wielkości tak, aby przypadło na odcinku liniowej zmienności naprężeń (program egzamin ustny). Możliwe rozkłady naprężeń, wynikające z założonych eg.

Uwzględnienie krzywoliniowości wykresu. Można tu pole wykresu naprężeń zastąpić prostokątem. We wszystkich trzech przypadkach przyjmuje się e = eg. Przyjmując odkształcenie ^ leżące na granicy liniowej zależności o - c przy e < e < eg otrzymamy wykres (opinie o programie). Widać z tego, że nośność może być określona nie tylko na podstawie dokładnych zależności pomiędzy odkształceniem i naprężeniem, ale również metodami uproszczonymi, sprowadzającymi się przeważnie do przyjęcia prostokątnego wykresu naprężeń w betonie ściskanym. Ustalenie nośności dokładną metodą wymaga nowych wzorów, tabel i wykresów, które nie są jeszcze opracowane. Istotne różnice między wymiarowaniem metodą dokładną a uproszczoną występują w położeniu osi obojętnej. Różnice w wielkościach wynikowych nie są tak duże.

Stan graniczny przemieszczeń

Uprzednio omówione metody obliczeń zapewniały potrzebną sztywność elementów zginanych na ogół przez wprowadzenie wymaganych minimalnych stosunków wysokości przekroju do rozpiętości.

Sprawdzanie przemieszczeń stosuje się raczej wyłącznie przy obliczaniu konstrukcji sprężonych.
Metoda stanów granicznych wprowadza graniczne wartości przemieszczeń konstrukcji jako całości lub jej elementów (segregator aktów prawnych). Są one równoznaczne z granicznymi odkształceniami, jakich konstrukcja doznaje. Sprawdzanie przemieszczeń granicznych jest konieczne w przypadkach, gdy przekroczenie ich uniemożliwiałoby lub utrudniało użytkowanie konstrukcji.
Obliczanie ugięć elementu przeprowadza się podobnie do określenia długości wyboczeniowej elementów ściskanych.

Wykorzystuje się jak poprzednio zależność pomiędzy momentami występującymi w punktach podziału elementu, odniesionymi do wymiarów przekroju F h a wartością krzywizny k w tych punktach.
Chcąc obliczyć ugięcie elementu w dowolnym punkcie i dzielimy element na n równych odcinków tak dobranych, aby punkt podziału wypadł w punkcie i. Jeśli przekrój nie jest prostokątny zamieniamy go na taki, jak poprzednio (promocja 3 w 1).

W zależności od marki betonu, rodzaju stali i stopnia zbrojenia wykreśla się zależność MlFh = f (k) na podstawie parametrów podanych w tablicach. Następnie oblicza się wartość- momentów zginających w punktach podziału elementu dzieląc je przez F h i określa przynależne im krzywizny k.