Średnia wysokość zabudowy

W nader krótkim czasie - w ciągu iG miesięcy - architekci białoruscy przy udziale czołowych specjalistów moskiewskich i leningradzkich sporządzili generalny plan odbudowy Mińska, który został zatwierdzony i otrzymał moc ustawy już wr, 1946. Nowy plan uwzględnia i wyzyskuje wszystkie wartościowe elementy starego układu urbanistycznego Mińska. Przeobrażając i uzupełniając go, zakłada szereg magistral obwodowych i tym samym tworzy system promieniowo-okrężny otaczający centrum wyposażone w plan prostokątny. Powstają dwie główne wzajemnie prostopadłe średnice (program uprawnienia budowlane na komputer).

Centralnym odcinkiem najważniejszej, równoleżnikowej średnicy leżącej na kierunku Moskwa-Brześć jest Aleja Stalina (dawniej ulica Radziecka) - nowa główna magistrala stolicy. Założenie Alei Stalina, na którym w ciągu tych lat skoncentrowano największe inwestycje budowlane, staje się kośćcem śródmieścia, jego liniowym centrum łączącym i jednoczącym stare i nowe zespoły architektoniczne Mińska (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Aleję Stalina zniszczoną do cna przez niemieckich okupantów buduje się właściwie od nowa. Jej trasa, dawniej odchylająca się w zachodniej części od linii prostej, zostaje obecnie wyprostowana. Powstaje w ten sposób prostoliniowa arteria długości 2800 m. Dawny kilkunastometrowy przekrój ulicy został rozszerzony do 48 m (24 m jezdni i dwa 12-mctrowc chodniki). Z obu stron jezdni wzdłuż całej ulicy wysadzono rzędy starych 25-35-letnich lip wzbogacając zielonym szpalerem osiową kompozycję magistrali. Zabudowa Alei Stalina potraktowana jest w zasadzie jako obrzeżna, składa się jednak z szeregu bloków oddzielonych zielonymi pauzami. Średnia wysokość zabudowy stanowi 5-6 kondygnacji, przy czym w paru miejscach wyrasta do 8 kondygnacji (uprawnienia budowlane).

Park Ludowy

Głównymi węzłami kompozycyjnymi magistrali są trzy place: usytuowany przy zachodnim krańcu arterii plac Lenina (200 m x 100 m), z ogromnym gmachem Rady Ministrów BSRR, plac Kolisty (o średnicy 135 m), akcentujący przeciwległy, wschodni wjazd w arterię oraz nowy plac Centralny (148 m x 200 m), zakładany naprzeciw dużego stuletniego skweru. Na tym jednak nie kończą się rozgałęzienia przestrzenne głównej ulicy Mińska. Zdążają ku niej nanizane na główną oś miasta założenia i osie poprzeczne podłączające do kompozycji Alei Stalina inne place, przestrzenie i zespoły architektoniczne (program egzamin ustny).

Wymienić tu należy imponujące założenie dworca kolejowego łączące się z główną magistralą poprzez 42-metrowy bulwar 11 Lipca, południowy Park Ludowy z wielkim stadionem, od którego do Alei Stalina wiedzie zielona oś bulwaru Komsomolskicgo, 70-hektarowy park w dolinie Swisłoczy, którego otwarta panorama wiąże widokowo z trasą Alei Stalina stojące na skarpie gmachy Opery i ministerstw (opinie o programie). Takim poprzecznym ozielenionym założeniem jest wreszcie druga prostopadła średnica Mińska - ulica Lenina stanowiąca obok Alei Stalina jak gdyby drugi motyw kompozycji architektonicznej śródmieścia. Bulwar ulicy Lenina 50-metrowej szerokości łączy z Aleją Stalina centrum historyczne - plac Wolności i otaczającą go starą dzielnicę. Poprzez szeroki ten bulwar plac Wolności zostaje powiązany z nowym placem głównym wzbogacając centralne założenie i stwarzając dla niego dodatkowe rezerwy przestrzenne w dni masowych pochodów i uroczystości (segregator aktów prawnych).

W tego rodzaju układzie starego i nowego centrum plac Wolności staje się jednym z epizodów kompozycyjnych wchodzących pośrednio do zespołu Alei Stalina i łączących się z nim dzięki poprzecznym osiom architektonicznym. Rozwiązanie takie występuje wtedy, gdy jak to ma miejsce w Mińsku - w mieście brak zwartego centrum historycznego, a centrum nowe wyrasta w duże liniowe założenie zbierające porozrzucane ośrodki cząstkowe. Bogatemu rytmowi placów i bulwarów poprzecznych odpowiada urozmaicony układ sylwetowy Alei Stalina. Jego dominantą o znaczeniu ogólnomiejskim stanie się wielokondygnacjowy gmach rządowy na placu Centralnym (promocja 3 w 1).