Osiedla miejskie

Następnym wymaganiem jest zabezpieczenie przy drogach komunikacyjnych w pobliżu linii zabudowy niezbędnej ilości
wody gaśniczej przy zachowaniu pomiędzy punktami czerpania odległości w granicach 250-300 m (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ponieważ w stosunku do słabych wodociągów o wydajności do 7 1/sek w czasie maksymalnego rozbioru gospodarczego można nie stawiać wymagań pod względem obrony przeciwpożarowej, zaopatrzenie wsi w wodę gaśniczą może być w tych warunkach rozwiązane przez odpowiednie rozplanowanie otwartych i krytych zbiorników pożarowych lub innych urządzeń, które mogą być zasilane wodą powierzchniową, gruntową, ze studzien, z wodociągu itd. Odpowiednie miejsca budowy tych urządzeń ew. potrzebne na ten cel place powinny być przewidziane i wydzielone w planie osiedla (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wreszcie przy planowaniu należy również przewidzieć miejsce dla budynków straży pożarnej, które powinny być położone w środku osiedla bezpośrednio przy drodze komunikacyjnej (uprawnienia budowlane).

Opracowane po wojnie nowe sowieckie przepisy planowania przestrzennego przewidują zabudowę wsi w formie oddzielnych grup budynków mieszkalnych i użyteczności publicznej, z których każda grupa zabudowana jest w sposób skupiony lub luźny, przy czym odległość pomiędzy poszczególnymi grupami nie przewyższa 500 m przy budynkach ogniochronnych lub nieogniochronnych lub 300 m przy zabudowie ogniotrwałej lub ognioodpornej.
Budynki wznoszone są zwykle wzdłuż ulic, zaś trasy dróg komunikacyjnych o dużym natężeniu ruchu prowadzone są z pominięciem osiedla lub też z pozostawieniem bez zabudowania budynkami mieszkalnymi i gospodarczymi (program egzamin ustny).

Charakterystycznym typem zabudowy miast jest zabudowa zwarta, przy której budynki od strony ulic stanowią długie zwarte szeregi, poprzecinane ulicami, przechodzącymi w kierunku poprzecznym. Rozmieszczone w ten sposób budynki tworzą zwykle t. zw. kwartały, ograniczone ze wszech stron ulicami. W mniejszych miastach wysokość budynków nie przekracza normalnie 3 kondygnacji, natomiast w miastach wielkich, szczególnie w dzielnicach centralnych, występuje zabudowa wielopiętrowa.

Przepisy planowania miast

Z punktu widzenia ochrony przed pożarami racjonalne rozplanowanie budowli stosownie do ich niebezpieczeństwa pożarowego z uwzględnieniem kierunku panujących wiatrów, jak również odpowiednie rozmieszczenie dziedzińców, parków, zieleńców, placów i innych przestrzeni niezabudowanych ma b. ważne znaczenie (opinie o programie).

Z tych względów konieczne jest w pierwszym rzędzie przeprowadzenie podziału miasta na dzielnice mieszkalne i przemysłowe ze specjalnym uwzględnieniem niektórych szczególnie niebezpiecznych obiektów związanych z produkcją lub składowaniem. W tych założeniach w dzielnicach mieszkalnych mogą być pozostawione tylko przedsiębiorstwa handlowe i obsługi komunalnej, jak również niektóre inne mało niebezpieczne, jak np. warsztaty krawieckie, szewskie, poligraficzne itd.

W dalszym ciągu niezbędny jest podział miasta na strefy. Podział ten przeprowadza się przez rozbicie miasta na kwartały z uwzględnieniem dostatecznego pomiędzy nimi oddzielenia przestrzennego za pomocą pasów ochronnych w postaci ulic, zieleńców i niezabudowanych przestrzeni (segregator aktów prawnych).
Nowoczesne przepisy planowania miast przewidują normalną szerokość ulic magistralnych od 25 do 40 m, zaś w dzielnicach mieszkalnych od 6 do 25. Przy sześciometrowej szerokości ulicy przewidziane jest jednak odsunięcie frontowe linii zabudowy o 3 m od linii regulacyjnej celem umożliwienia założenia kwietników, wskutek czego efektywne oddzielenie przestrzenne powiększa się do 12 metrów.

Jak wynika z powyższego, ulice w nowoczesnym mieście mogą z reguły stanowić pasy ochronne o dostatecznej szerokości. Jest jasne, że zadrzewienie ulic jeszcze bardziej podnosi ich znaczenie pod tym względem (promocja 3 w 1).
Z uwagi jednak na możliwość w pewnych okolicznościach rozszerzania się ognia, długość boków kwartałów powinna być ograniczona.