Osłony zabezpieczające
Jako zasadę przyjmuje się, że w dużych siłowniach jądrowych nie wykonuje się oddzielnych fundamentów wyłącznie pod reaktory.
Szczególnie korzystne jest stosowanie betonu sprężonego, jako nie wykazującego szczelin.
Niekiedy pod rdzeniem reaktora wymagana jest znaczna przestrzeń użytkowa. W takim przypadku rdzeń reaktora spoczywa na żelbetowym fundamencie ramowym. Fundamenty francuskich reaktorów energetycznych G-2 mają budowę skrzyniową o rozmiarach 60x35x6 m. Fundamenty budowli reaktorowych powleka się taką samą izolacją wodoodporną jak w przypadku innych zagłębionych budowli przemysłowych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Osłony zabezpieczające są przeważnie dużymi cienkościennymi konstrukcjami stalowymi (średnica kuli stalowej wynosi do ok. 60 m) i podstawowym problemem przy ich projektowaniu jest stateczność. Powłoki takie spoczywają zazwyczaj na fundamentach betonowych, które mogą stanowić równocześnie fundament reaktora i osłony biologicznej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Konstrukcję połączenia osłony zabezpieczającej z fundamentem w elektrowni Dresden (USA), konstrukcje nośne osłon zastosowanych w kilku elektrowniach jądrowych.
Angielscy i francuscy projektanci dużych reaktorów energetycznych chłodzonych gazem zdecydowanie uważają beton za bardziej właściwy materiał od stali dla konstrukcji zbiorników ciśnieniowych. Zastosowanie betonu sprężonego pozwoliło zwiększyć ciśnienie gazu wewnątrz zbiorników reaktorów EDF-4 oraz Wylfa do ok. 30 atm (uprawnienia budowlane).
Wykonanie takich zbiorników ze stali (walec o średnicy wewnętrznej ok. 20 m i wysokości ok. 20 m) byłoby wysoce problematyczne. Podczas III Międzynarodowej Konferencji Genewskiej eksperci
francuscy i angielscy wyrazili przekonanie, że praktycznie nie istnieje niebezpieczeństwo pęknięcia sprężonego zbiornika betonowego.
Budynki reaktorów
Ponieważ beton stosowany na osłony biologiczne nie jest materiałem absolutnie hermetycznym, wewnętrzną powierzchnię zbiornika ciśnieniowego należy wykładać materiałem nieprzepuszczalnym. Można tu zastosować np. wykładzinę z miękkich blach stalowych spawanych. Badania prowadzone we Francji doprowadziły do wyeliminowania wszelkich typów wykładzin metalowych i włókien szklanych (program egzamin ustny). Francuzi uzyskali specjalny rodzaj betonu połączonego z pumeksem, który ma wszelkie zalety biorąc pod uwagę właściwości fizyczne i chemiczne w obecności gorącego dwutlenku węgla i promieniowań jądrowych. Angielski reaktor Oldbury francuski reaktor G-2 zamknięty w betonowym zbiorniku ciśnieniowym, zbiornik ciśnieniowy reaktora, który znajduje się w jednym bloku z generatorami pary.
Pomieszczenia w budynkach reaktorów można podzielić w zależność od ich przeznaczenia na:
a) pomieszczenia, w których przebiega głów ny proces technologiczny,
b) pomieszczenia, w których przebiegają proces, uboczne (opinie o programie),
c) pomieszczenia dla obsługi i administracji, oraz w zależność od bezpieczeństwa przebywania w nich na:
- pomieszczenia w których nie wolno przebywać podczas normalnej eksploatacji reaktora, z względu na wysoki poziom promieniowań jądrowych oraz skażenie radioaktywne,
- pomieszczenia, w których mogą występować okresowe zwyżki intensywności promieniowań jądrowych oraz skażenia radioaktywne,
- pomieszczenia, w których nie ma promieniowań jądrowych ani też żadnych skażeń radio aktywnych (segregator aktów prawnych).
Pomieszczenia strefy skażonej połączone są z pomieszczeniami czystym poprzez specjalne śluzy sanitarne, w których odbywa się kontrola dozymetryczna, zmiana odzieży oraz ewentualna dezaktywacja personelu.
Hala rekatora powinna mieć rozmiary konieczne dla sprawnej obsługi reaktora. Jeżeli w siłowni znajduje się kilka reaktorów, każdy z nich powinien mieć oddzielną halę.
Bardzo często hala znajduje się nad reaktorem. Wtedy osłona biologiczna stanowi główny element budowli reaktorowej, do którego przylegają pomieszczenia urządzeń pomocniczych rozplanowani na kilku piętrach (promocja 3 w 1).
