Pogłębiarki stacjonarne

W pompach, w zasadzie odśrodkowych, stosunkowo szybko ulegają zużyciu wewnętrzne powierzchnie wskutek abrazyjnego działania cząstek
gruntu unoszonych w przepompowywanej wodzie. Wnętrza ich chroni się często za pomocą specjalnych wkładek z blachy stalowej lub gumy (tzw. wykładów lub pancerzy) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wydzielić można następujące typy pogłębiarek:
- pogłębiarki stacjonarne (nie mogące poruszać się samodzielnie) ssąco-refulujące;
- pogłębiarki poruszające się samodzielnie, lecz pracujące w bezruchu, zwykle nasiębierne, mogące również być użyte do refulowania;
- pogłębiarki pełnomorskie, samodzielnie się poruszające, pracujące w ruchu, nasiębierne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Odznacza się kadłubem o kształcie prostopadłościennego pontonu; smok (rura ssawna) w mocnej sztywnej ramie (drabinie) opuszczany jest z dziobu statku ku przodowi na linach zawieszonych na wieży dziobowej. Koniec smoka zaopatrzony jest często w spulchniacz w postaci wirującego noża kształtu śrubowego lub w postaci lemieszy rozmieszczonych na obwodzie koła. Obraca się on wokół osi osadzonej w drabinie smoka i poruszany jest silnikiem umieszczonym bądź na tej drabinie, bądź wewnątrz kadłuba; w tym ostatnim wypadku przy zastosowaniu pędni przegubowej. Średnica spulchniacza dochodzi do 2,0-2,5 m, przy średnicy smoka wynoszącej 650-860 mm. Dzięki spulchniaczowi pogłębiarka taka może czerpać również i grunty zwarte (gliny, żwiry) (uprawnienia budowlane).
Z rury ssawnej mieszanina gruntu z wodą przechodzi przez pompę gruntową, po czym dostaje się do rurociągu tłocznego, który przenosi ją na ląd na miejsce refulowania. Średnica rurociągu tłocznego jest zwykle o 10-15% mniejsza od średnicy smoka. Wydajność takich drag zależy od rodzaju gruntu oraz od odległości i wysokości tłoczenia.

Pogłębiarki zaopatrzone

Pogłębiarki zaopatrzone w pompy o mocy ok. 100 KM zdolne są w ciągu 25 dni nieprzerwanej pracy (24 godz. na dobę) przerzucić na odległość do 230 m 5500 m;! gruntu ciężkiego, a 40 000 m;5 gruntu lekkiego. Podobnie pogłębiarki o mocy pomp ok. 3000 KM przerzucą w tym samym czasie 100 000 m;! gruntu ciężkiego, a 750 000 m:! gruntu lekkiego na odległość do 2 km (program egzamin ustny).
Pogłębiarki tego typu pracują na linach podobnie jak wielokubłowe. Niektóre zaopatrzone są dodatkowo w dwa szczudła manewrowe, opuszczane końcami na dno lub podnoszone za pomocą odpowiednich urządzeń. Pogłębiarki te należą do najbardziej ekonomicznych, o ile warunki umożliwiają pracę ciągłą, i nadają się przede wszystkim do robót masowych.

Typ b) odznacza się kadłubem „morskim” o liniach okrętowych i zaopatrzony jest we własny napęd (jedną lub dwie śruby). Maszyny napędowe i pompy umieszczone są zwykle na rufie, środek kadłuba zaś zajmują zwykle ładownie gruntowe (opinie o programie).
Smok umieszczony jest najczęściej z boku przy burcie statku i skierowany ku dziobowi. Czasem umieszcza się go w szybie wykształconym wewnątrz kadłuba. Stanowi go zwykle sztywna rura z blachy, osadzona przegubowo i zawieszona na linach. Koniec smoka jest najczęściej ścięty ukośnie, stosownie do optymalnego nachylenia jego w stosunku do dna.

Po przybyciu na miejsce czerpania pogłębiarka rzuca kotwicę i pozwala się zdryfować, następnie przystępuje do pracy, opuszczając smok na dno, przy czym optymalny jest kąt 30-45°. Pogłębiarka podciągając się na łańcuchu kotwicznym, wysysa w dnie szereg lejów, łączących się w bruzdę (segregator aktów prawnych).
Pogłębiarki te ze smokami sztywnymi mogą pracować na fali o wysokości do 0,70 m. Gdy rura smoka jest członowana i ma giętkie złącza, albo gdy złącze z kadłubem jest giętkie, to pogłębiarka może pracować na fali do 1 m. Głębokość maksymalna czerpania, zależnie od długości smoka i od urządzeń ssących, dochodzi średnio do 15-20 m, czasami do 35 m (promocja 3 w 1).

Mieszanina gruntu z wodą czerpana z dna poprzez smok, pompy i wyrzutnię umieszczoną nad lukami dostaje się do ładowni. Po wypełnieniu jej woda zaczyna przelewać się przez krawędzie luków, przy czym część materiału zawieszona w wodzie, która nie zdążyła opaść na dno komory, wraca do akwatorium.