Osuszanie tarczami-grzejnikami

Osuszanie to łączy suszenie metodą promieniową i podgrzewania jednocześnie.
Grzejniki ustawia się w odległości około 1;0 cm od ściany. Należy utrzymywać niezbyt wysoką temperaturę, ponieważ niektóre materiały budowlane, jak np. gips nie znoszą podwyższonej temperatury. Wytwarza się przy tym ruch powietrza, który przyśpiesza suszenie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Metoda ta do dużych powierzchni jest niewygodna i kosztowna, lecz może mieć zastosowanie do powierzchni mniejszych, plam wilgoci i jest łatwa do zastosowania.
Osuszanie prądem powietrza nagrzanego. Najpraktyczniejszym sposobem osuszania przegród budowlanych jest zastosowanie wentylacji z podgrzewaniem. Jako źródło ciepła mogą być wykorzystane instalacje centralnego ogrzewania, grzejniki parowe, wodne i elektryczne. Wentylacja może być naturalna lub sztuczna.
Zasadą takiego suszenia jest stworzenie wymiany ciepła między powietrzem ogrzanym a materiałami poddanymi suszeniu, przemieszczanie wilgoci z głębi do warstw wierzchnich przegrody, zamiana wilgoci na parę i wchłonięcie jej przez suche powietrze (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Osuszanie grzejno-wentylacyjne stosuje się najczęściej na budowach, jeżeli jest uruchomione centralne ogrzewanie.
Jednakże wyniki takiego suszenia nie są wystarczające, ponieważ każda instalacja jest obliczona na warunki normalne i na utrzymanie temperatury w okresie eksploatacji. Budynek w okresie wykańczania nie ma dopasowanych okien i drzwi, a zawilgocone mury przewodzą o 20-35% więcej ciepła niż przyjmuje się zwykle do obliczeń.

Z tego powodu w budynku świeżym trudno utrzymać temperaturę obliczeniową, a tym bardziej trudno jest w okresie zimowym wyzyskać instalacje grzejne do intensywnego suszenia budynku (uprawnienia budowlane).
Do osuszania budynków stosowane są specjalne piece, ogrzewane spalinami. Przez grzejniki przepuszcza się wentylatorami powietrze, które ogrzewając się służy do osuszania zawilgoconych pomieszczeń. Urządzenie to nie jest praktyczne ze względu na duże straty ciepła i duże koszty. Jednakże w przypadkach, kiedy ze względów technicznych, higienicznych lub bezpieczeństwa pracy nie można stosować suszenia gazami spalinowymi bezpośrednio, suszenie metodą grzejno-wentylacyjną jest jedynie możliwe do zastosowania na skalę przemysłową (program egzamin ustny).

Osuszanie prądem powietrza

Jako źródła ciepła mogą być zainstalowane grzejniki elektryczne. Wentylatory z grzejnikami elektrycznymi pozwalają na suszenie bez przerwy pracy w osuszanych pomieszczeniach. Osuszanie takie pochłania dużo energii cieplnej (opinie o programie).
Osuszanie prądem powietrza nagrzanego spalinami. Osuszanie budynku przy zastosowaniu wyżej wymienionych metod polega na suszeniu suchym powietrzem wprawionym w ruch za pomocą wyciągów naturalnych lub wentylatorów.

Jeżeli w innych metodach było zastosowane paliwo w postaci węgla, koksu, trocin, drewna, to tylko do podgrzania grzejników, a spaliny były wydalane na zewnątrz. Z tego powodu tylko część energii cieplnej była zużyta na suszenie (segregator aktów prawnych).
Poza tym przy spalaniu wytwarza się dwutlenek węgla C02, który służy do reakcji chemicznej suszenia, a mianowicie: CO, łącząc się z wodorotlenkiem wapnia Ca(OH)2 tworzy węglan wapnia CaC03, przy czym wydziela się woda. Woda w okresie suszenia ulega wyparowaniu i mur staje się odporniejszy na zawilgocenie higroskopijne z powietrza.

Najprostszym urządzeniem suszącym są koksowniki (koksiaki), kosze węglowe i naturalna wentylacja. Koks w koszach i koksiakach spala się z wydzielaniem całkowitego ciepła do pomieszczenia łącznie ze spalinami zawierającymi dwutlenek węgla CO (promocja 3 w 1).

Pod koksownikami układa się warstwę cegły na warstwie piasku. Ze względu na duże wydzielanie dwutlenku węgla należy zachować środki ostrożności w okresie przebywania w pomieszczeniu ludzi. Ogrzewanie koksownikami dużych i wysokich płaszczyzn następuje nierównomiernie i z tego powodu nie wszystkie partie przegród budowlanych można osuszyć.