Uprawnienia wykonawcze

Istotne zmiany w sytuacji politycznej i gospodarczej kraju nastąpiły w początku lat 90. Rozpad ZSRR, największego partnera handlowego Finlandii, spowodował wprawdzie poważny kryzys w jej gospodarce, umożliwił jednak równocześnie odejście od obowiązującej doktryny “uprzywilejowanych stosunków" z ZSRR. W 1992 Finlandia wystąpiła o przyjęcie do EWG oraz ratyfikowała układ o utworzeniu Europejskiego Obszaru Gospodarczego. W 1995 uzyskała członkostwo w Unii Europejskiej, szybko integrując się z jej strukturami (program uprawnienia budowlane na komputer). W latach 1991-1995 rządy sprawowała koalicja centroprawicowa, z premierem Esko Aho na czele. W wyborach prezydenckich w 1994 zwyciężył socjaldemokrata Martti Ahtisaari, w wyborach parlamentarnych w 1995 sukces odnieśli również socjaldemokraci, a na czele koalicyjnego rządu stanął Paavo Lipponen (pozostał na stanowisku po wyborach w 1999). Finlandia należy do państw realizujących tworzenie unii walutowej (od 1999 wprowadziła euro) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Finlandia jest republiką, na czele której stoi prezydent (od 2000 socjaldemokratka Tarja Halonen), wybierany na 6-letnią kadencję w głosowaniu powszechnym; posiada inicjatywę ustawodawczą, prawo weta wobec ustaw uchwalonych przez parlament oraz znaczne uprawnienia wykonawcze (uprawnienia budowlane). Władzę ustawodawczą sprawuje jednoizbowa Eduskunta (parlament), licząca 200 członków, wybieranych na 4 lata w wyborach proporcjonalnych. Władza wykonawcza spoczywa w rękach prezydenta oraz rządu (Rady Państwa) z premierem na czele (od 1995 Prawo Lipponen). Rząd mianuje i odwołuje prezydenta na wniosek większości w parlamencie. Od 1922 lokalny parlament i rząd posiadają Wyspy Alandzkie (program egzamin ustny).

Linia brzegowa

Poza obszarem położonym na kontynencie europejskim, jej integralno części.) jest Korsyka (8720 km ‘), wyspa położona na Morzu Śródziemnym. W skład Francji wchodź.) ponadto 4 departamenty zamorskie (Gujana Francuska, Gwadelupa, Martynika, Reunion), 5 terytoria zamorskie (Nowa Kaledonia, Polinezja Francuska, Wallis i Futuna) oraz 2 terytoria o statusie specjalnym (Majolla, Saint-Pierre i Miquelon) (opinie o programie).

Średnia wys. terenu wynosi 559 m n.p.m. Obszary do 200 m n.p.m. zajmuj.) ponad 50% pow. Na wys. pomiędzy 200-500 m n.p.m. znajduje się 25%, na wys. 500-2000 m n.p.m. - 20%, a powyżej 2000 m n.p.m. wznosi się 4% obszaru kraju (segregator aktów prawnych).

Odcinek wybrzeża Oceanu Atlantyckiego liczy I 585 km, cieśniny La Mane he i Morza Północnego I I 20 km, a Morza Śródziemnego - (i I 5 km. W części pn. wybrzeże atlantyckie ma dobrze rozwiniętą linię brzegów.), W Bretanii występuje wybrzeże typu riasowego, któremu towarzysz.) liczne małe wysepki (m.in. Re, Bellelle, Oleron, Noirmoutier). Spotkać tu można także klily dochodzące do 100 m wys. Wybrzeże Normandii jest skaliste, klifowe, miejscami zaś niskie i piaszczyste. Pd. wybrzeże atlantyckie (Landy) jest wyrównane, płaskie i piaszczyste charakterystyczne dla wybrzeży atlanlyckich jest występowanie wysokie h pływów. Ic h amplituda wynosi średnio 5-4 m, niekiedy osiągając 8 m (Normandia i Bretania), a nawet I 5 m (w zatoce Saint-Malo). Wybrzeże śródziemno- morskie jest na ogół niskie, piaszczyste, tylko we wsch. części oraz w rejonie Agde i Cerberewaniu delt rzecznych. Delta Rodanu, zwana Camargue, zajmuje pow. 85 tys. ha i rozciąga się na (50 km wzdłuż środk. części ptl. wybrzeża (promocja 3 w 1).

Terytorium Francji charakteryzuje się dużym zróżnicowaniem budowy geologicznej i rzeźby. Występuje tu strefa masywów hercyńskich o budowie zrębowej i płytowej (Masyw Centralny, Masyw Armorykański, Ardeny, Wogezy) rozdzielonych obniżeniami wypełnionymi osadami mezozoicznymi i trzeciorzędowymi (Basen Paryski, Basen Akwitański) oraz strefa młodych fałdowań alpejskich (Alpy, Pireneje).