Oszczędność

Przez szereg lat autor tej książki kierował laboratorium prognozowania wykazu i jakości nowych materiałów budowlanych w branżowym naukowo-badawczym instytucie technologicznym. Głównym praktycznym zadaniem laboratorium było opracowanie wszechstronnie uzasadnionych architektoniczno-budowlanych zamówień na stworzenie nowej produkcji branżowej. Po długich poszukiwaniach rodzi się interesująca propozycja opracowania nowego materiału, a technolodzy potwierdzają możliwość wykonania zamówienia. Nie wywołuje również wątpliwości patentowa czystość opracowania (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ale potwierdzenie ekonomicznej efektywności nowej produkcji zazwyczaj jest utrudnione. Ile zarobi się zalecając zastąpienie okładziny wykonanej ze szkliwionych płytek ceramicznych tańszą okładziną z płytek polistyrenowych i wiele przy tym straci na jakości? Ile wygrywa się, a ile traci na skutek „oszczędności” przy wykańczaniu elewacji i wejść do domów mieszkalnych na tym, że prawic wszędzie w osiedlach mieszkaniowych wycofano jako bezużyteczne ozdoby małe formy architektoniczne? Dzisiaj jest drogi i deficytowy zwykły metal i oczywiście należy go używać oszczędnie, ale może nie należy sądzić surowo architekta za nieznaczne zwiększenie jego zużycia, jeśli właśnie to pozwoliło mu osiągnąć wysoką jakość i stworzyć utrwalający się w pamięci niebanalny obraz (program uprawnienia budowlane na ANDROID)?

Oszczędność, największa oszczędność będzie zawsze według określenia I. Fomina oznaką najgłębszej skondensowanej myśli architektonicznej. Z określeniem tym trzeba się zgodzić nawet wtedy, gdy dla któregokolwiek budynku mieszkalnego i użyteczności publicznej będzie można bez ograniczeń uzyskać dowolne najdroższe materiały. Lakoniczność, skromność, prostota są to główne środki architektoniczne dla osiągnięcia prawdziwego piękna. Prostota jest „jedną z zasadniczych właściwości piękna” (Diderot), jest ona „główną cechą wspaniałości” (Goethe). ,,Piękno budowli osiąga się w naszych czasach rytmicznymi stosunkami i proporcjami” (Szczusjew) (uprawnienia budowlane).

Wartość utylitarna

Jednak te niezachwiane zasady twórczości architektonicznej nie przeczą stosowaniu drogiego i deficytowego materiału, jeśli właśnie on i tylko on może nadać architekturze niezbędną wartość utylitarną lub estetyczną (program egzamin ustny). Nie wolno oszczędzać na drogich dźwiękochłonnych okładzinach w hałaśliwych oddziałach przemysłowych, na jednolitych dywanowych pokryciach podłóg mieszkań w budownictwie uprzemysłowionym, jeśli właśnie te materiały chronią zdrowie i zapewniają ludziom tak niezbędny komfort akustyczny. Nie wolno oszczędzać na małej rączce do szafy (wykonanej z brązu) zastępującej anodyzowaną lub na ozdobnym panneau zamiast zwykłego pomalowania ściany, jeśli właśnie to przyniesie ludziom radość z powodu obcowania z pięknem (opinie o programie).

Lecz trzeba być również nietolerancyjnym w stosunku do „piękna” i „monumentalności” stwarzanych tylko, lub w zasadzie, kosztem marmuru, granitu i brązu. Rosyjska architektura klasyczna, surowe piękno ludowego drewnianego budownictwa Północy i „kamiennej kroniki” Armenii ma mnóstwo dobrze znanych przykładów wysokiego mistrzostwa i umiejętności uzyskiwania pięknych samoistnych tworów z niedrogiego materiału miejscowego oraz osiągania piękna dzięki harmonii prostoty i dobranego właściwie materiału (segregator aktów prawnych). Jest jeszcze jeden powód, który często zmusza autora projektu, aby wyrzec się stosowania nowego materiału. Polega on na tym, że początkowy koszt materiału bywa z reguły bardzo wysoki i chociaż wiadomo, że nie będzie on stosowany dziś, ale dopiero po kilku latach (jeśli mowa o wznoszeniu budynku według indywidualnego projektu, to od początku prac projektowych do użycia materiału upływa co najmniej 3-5 lat, a jeśli to jest materiał wykończeniowy, to jeszcze więcej), to jednak we wszystkich obliczeniach będzie figurować właśnie ten dzisiejszy jego wysoki koszt. I tutaj jak zawsze warto sobie przypomnieć historię (promocja 3 w 1).