Para wodna

Para wodna może się przesuwać w gruncie łącznie z całą fazą gazową, w której znajduje się, lub niezależnie od gazów pod wpływem różnic temperatury przy pełnym nasyceniu. Jest ona źródłem tworzenia się innych rodzajów wody, a przede wszystkim wody związanej z powierzchnią cząstek. Para wodna w gruncie znajduje się w stanie równowagi dynamicznej z innymi rodzajami wody w gruncie oraz z parą wodną w atmosferze. Przy obniżeniu temperatury para wodna kondensuje się i przeobraża się w wody kapilarne; łatwo może nastąpić również proces odwrotny (program uprawnienia budowlane na komputer).

Para wodna odgrywa dużą rolę przy procesie zamarzania wody w gruncie. Woda w postaci lodu. Pojawia się w okresie mrozów w przemarzającej warstwie gruntu do głębokości 1,00 -1,20 m od powierzchni terenu. W czasie procesu zamarzania najpierw zamarza woda w większych porach, stopniowo sięgając do coraz drobniejszych. Ostatecznie proces zamarzania kończy się przy temperaturze -10°C. W czasie zamarzania występują dwa zjawiska: a) Krystalizacja cząsteczek wody, powiązana z przyciąganiem cząsteczek wody wolnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy procesie krystalizacji siły przyciągające wodę powodują podniesienie wód kapilarnych dodatkowo w granicach 1,0- 1,2 m. Zjawisko to staje przyczyną wysadzin gruntów wysadzinowych. W procesie zamarzania bierze udział nie tylko woda znajdująca się w gruncie w momencie obniżenia temperatury lecz również woda podciągnięta przy krystalizacji. A więc w rezultacie zamarza znacznie większa ilość wody niż zawierał grunt przed procesem zamarzania. Szczegółowo problem przemarzania (uprawnienia budowlane).

Gazy połączone z atmosferą

W wolnych przestrzeniach między ziarnami mogą znajdować się dwie pozostałe fazy budujące grunt tj. gazy i ciecz. Należy tu wyróżnić trzy uzależnione od ilościowego stosunku objętości poszczególnych faz. Pierwszy schemat będzie stanowić grunt powietrznosuchy, w którym wolne przestrzenie będą wypełnione tylko gazem (program egzamin ustny). Drugi schemat będzie odnosił się do przypadku, gdy wolne przestrzenie będą wypełnione tylko cieczą. N. M. Giersiewanow nazwał taki grunt „masą gruntową”. Wreszcie trzeci schemat najtrudniejszy do rozwiązania w sensie modelu mechanicznego występuje wtedy, kiedy grunt stanowi układ trójfazowy tj. wolne przestrzenie są wypełnione częściowo cieczą w postaci wody i częściowo gazami (opinie o programie).

Gazy w gruncie występują w dwóch zasadniczych postaciach: gazy wolne i gazy rozpuszczone w wodzie. Gazy wolne z kolei można podzielić na gazy łączące się z atmosferą i gazy w postaci zamkniętych pęcherzyków. Skład chemiczny gazów może być bardzo różny od składu powietrza nad powierzchnią gruntu. Mogą się w gruncie znaleźć gazy takie jak na przykład para wodna, metan pochodzenia biochemicznego, a także duże ilości dwutlenku węgla, dwutlenku siarki i innych gazów, których zawartość w powietrzu jest znacznie mniejsza (segregator aktów prawnych). Gazy połączone z atmosferą mają zazwyczaj temperaturę i ciśnienie zbliżone do atmosferycznej. Przy wzroście temperatury i przy wywarciu nacisku na grunt łatwo się ulatniają i nie mają dużego znaczenia przy rozwiązaniach mechaniki gruntów. Gazy wolne zazwyczaj występują w gruntach piaszczystych.

Gazy zamknięte występują w gruntach spoistych a szczególnie w takich jak gliny i iły. Proces tworzenia się pęcherzyków gazów w gruntach był omówiony przy rozważaniu podnoszenia się wody kapilarnej (promocja 3 w 1). W węższych kanalikach wody kapilarne podnoszą się szybciej i powodują zaniknięcie drogi dla gazów w kanalikach szerszych i załamaniach. Obecność pęcherzyków w gruntach szczególnie w gruntach bardzo drobnoziarnistych powoduje wytwarzanie się menisków, a w konsekwencji powstawanie pewnej kategorii wiązań między cząstkami, następnie zmniejsza przepuszczalność gruntu, gdyż swobodny przekrój przepływu wody zostaje zmniejszony i wreszcie gazy zamknięte zwiększają sprężystość gruntu, gdyż przy obciążeniu zmniejszają swoją objętość kosztem zwiększenia ciśnienia a po zdjęciu obciążenia rozprężają się.