Paski bez żeberek kotwiących

W stadium nazwanym początkiem wysuwania się paska z betonu, rozsunięciu się uchwytów i przyrostowi siły wyciągającej towarzyszy tylko wydłużenie się dwucentymetrowego paska na zewnątrz betonu, a odcinek paska zakotwionego w betonie nie ulega odkształceniu. Przy przekroczeniu tej granicznej wartości SD pasek pracując od początku zakotwienia (czoła walca) odspaja się od betonu i rozpoczyna wysuwać się z betonu, co obserwuje się na podziałce na pasku (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przez dość krótki okres wysuwania się paska siła wyciągająca jeszcze wzrasta, chociaż już wolniej, od wartości Smax i przy wyciągnięciu zabetonowanej części paska o długości wahającej się w granicach 0,5-1,0 cm następuje lekki trzask i siła gwałtownie spada do ok. V4 swej wartości maksymalnej. Jest to stadium, w którym nastąpiło ostateczne odspojenie się paska na całej długości jego zakotwienia w betonie, a dalszy opór przy wyciąganiu przejmuje już tylko tarcie (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Średnia przyczepność odpowiadająca stadium rozpoczęcia wysuwania się taśmy z betonu wynosi 0,315 kG/cm2 przy naprężeniu rozciągającym w pasku 0,160-0,225 kG/mm2. Średnia przyczepność odpowiadająca sile Smax wynosi 0,348 kG/cm2 przy naprężeniu rozciągającym w pasku 0,286-0,275 kG/mm2.

Jako miarodajną przyczepność betonu do płyt z PCW gwarantującą jej nienaruszalność należy przyjmować wartość odpowiadającą sile rozciągającej SQ podzielonej przez współczynnik pewności. Wartość tego współczynnika można przyjąć równą 4 (uprawnienia budowlane). Ponieważ przyczepność pozostaje w pewnej zależności od naprężenia rozciągającego w płycie, nie należałoby również przekraczać pewnej granicy naprężeń rozciągających. Ponieważ przy przyczepności 0,32 kG/cm2 naprężenie rozciągające wynosiło 0,160-0,225 kG/mm2 (co stanowi 0,23-0,32 wytrzymałości na rozerwanie), naprężenie rozciągające w płycie uwzględniając również współczynnik pewności 4 nie powinno przekroczyć ok. 0,06-0,08 wytrzymałości płyty na rozerwanie (program egzamin ustny).
Okazało się całkowicie wystarczające jako zabezpieczenie przed wyciąganiem pasków z betonu.

Zewnętrzny koniec rurki

W obu próbkach paski rozciągano aż do zerwania, przy czym średnia wytrzymałość taśmy wynosiła 0,67 kG/mm2. Przełam walca betonowego wykonany wzdłuż płaszczyzny styku paska z betonem wykazał nienaruszenie przyczepności do betonu, zarówno żeberek jak i części paska poza żeberkami. Odspojeniu i wydłużeniu przy rozciąganiu ulega tylko część paska do żeberka kotwiącego (opinie o programie).
Wzdłuż osi walca wbetonowano rurkę stalową o średnicy aU". Zewnętrzny koniec rurki nagwintowano, umożliwiając włączenie próbki do całości aparatury. W betonie walca na przedłużeniu rurki wbetonowano płytkę z PCW o szerokości 4 cm i długości 16, 14 i 10 cm, sięgającą do płaszczyzny podstawy walca betonowego. W celu ułatwienia równomiernego dostępu wody z rurki na całej szerokości płytki ułożono na niej pod końcem rurki pasek miękkiej płyty pilśniowej (segregator aktów prawnych).

Próbka nr 1 (długość płytki 10 cm) przy kolejnych ciśnieniach wody: 3 at trwającym 48 godz. i 4 at trwającym 24 godz. była sucha; przy ciśnieniu 6 at wystąpił przeciek na pobocznicy walca; czoło walca z płytką było suche. Próbki nr 2 (długość płytki 14 cm) i nr 3 (długość płytki 16 cm) przy ciśnieniach wyżej wskazanych były suche; z zaobserwowanych przecieków wynika, że przy ciśnieniu wody 6 at miejsca wbetonowania płytek przeciętnie wykazują taką samą wodoszczelność, jak beton w dowolnym miejscu.
Próbkę stanowił walec betonowy o średnicy 16 cm i wysokości 32 cm. W osi walca do połowy jego wysokości z jednej strony wbetonowano rurkę stalowąA. Zewnętrzny koniec rurki zaopatrzono w kołnierz umożliwiający włączenie próbki do aparatury do badania wodoszczelności (promocja 3 w 1).

Ponadto do walca wbetonowano rurę (walec) 0 80 mm sporządzoną z płyty o grubości 3 mm z PCW. Wysokości walców z płyt z PCW zastosowano różne.