Piaski pylaste

Do piasków gliniastych zostały zaliczone grunty, które mogą zawierać cząstek <C 0,006 mm od 10-30%, cząstek 0,006-0,1 mm od 0-20% ziarn > 2 mm mniej od 10%. Piaski pylaste mogą mieć cząstek <C 0,006 mm od 0 do 15%, cząstek 0,006-0,1 mm od 15-50% i ziarn > 2 mm mniej od 10% (program uprawnienia budowlane na komputer).

Żwirami zostały nazwane grunty mające w swym składzie powyżej 50% ziarn od 2 do 50 mm, domieszki cząstek < 0,006 mm mniej od 10% i cząstek 0,006-0,1 mm mniej od 30%. Do żwirów pylastych zaliczono grunty mające cząstek <C 0,006 mm do 15%, cząstek pylastych 0,006-0,1 mm od 15-4-50% i ziarn od 2 do 50 mm powyżej 40%. Żwirami gliniastymi nazwane są grunty mające cząstek < 0,006 mm od 10-4-30%, cząstek 0,006-0,1 mm od 0-20% i ziarn od 2 do 50 mm ponad 50% (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Nieraz łatwo rozróżnić żwiry gliniaste od pylastych, ponieważ przez płukanie stosunkowo łatwo usuwa się cząstki pylaste, natomiast cząstki ilaste przywierają dość mocno do ziarn żwirowych i odmyć je bywa trudno.

Pospółki stanowią zasadniczo mieszankę ziam piaskowych i żwirowych. Gdy pospółiki zawierają znaczniejszą domieszkę cząstek ilastych lub pylastych, to otrzymują nazwę pospółek gliniastych lub pylastych (uprawnienia budowlane). Możliwe zawartości cząstek <C 0,006 mm i cząstek 0,006-0,1 mm przyjmujemy dla wymienionych trzech rodzajów pospółek w tych samych granicach, jak dla analogicznych żwirów. Ziam od 2 do 50 mm pospółka zwykła i pospółka gliniasta powinny zawierać od 10 do 50%, a pospółka pylasta od 10-40%). Jak widać z tego, dla wyjaśnienia, do jakiej właściwej kategorii należy zaliczyć jakikolwiek rozpatrywany grunt trzeba ustalić jego skład uziarnienia i wykorzystać odpowiednie trójkąty (program egzamin ustny).

Trzeba tu zaznaczyć, że końce naszych palców wykazują dużą wrażliwość dotykową i w zwykłych warunkach udaje się przy pewnej wprawie klasyfikować grunty według opisanego tu podziału, wykorzystując w tym celu wzrok i dotyk, czyli metodą wzrokowo-dotykową (opinie o programie).

Granice zawilgocenia

Klasyfikacja według uziarnienia pomija niektóre grunty zawarte w tejże tablicy, a mianowicie:

• torfy, powstałe przez zbutwienie uwarstwień roślinnych w wodzie bez dostępu powietrza,
• margle - grunty zawierające węglan wapnia w połączeniu z iłem
• namuły i ziemie okrzemkowe - te ostatnie pochodzące z osiadania i powiązania mikroskopijnych pancerzy mikroorganizmów następnie przegniłych,
• skały masywne, zwane również litymi (segregator aktów prawnych).

Aby móc ująć zdolność nośną gruntu, trzeba znać jego charakterystykę wyrażoną nie tylko jego uziamieniem, lecz również stanem. Jak łatwo zrozumieć nośność gruntów zmniejsza się wraz ze zmniejszeniem ich zwartości, co w wielu gruntach, zwłaszcza spoistych, wiąże się zwykle ze wzrostem ich zawilgocenia.

Aby określić stan gruntu (zwany również jego konsystencją) ustalamy granice zawilgocenia dla poszczególnych stanów gruntów spoistych i granice uszczelnienia dla gruntów niespoistych. Granice zawilgocenia, odpowiadające przejściu od jednego stanu gruntu do drugiego, ustalone zostały bardzo udatnie przez Atterberga, powszechnie się przyjęły na całym świecie i jak później spostrzeżono, odpowiadają dobrze fizycznym zmianom zachodzącym w gruntach.

Są trzy takie granice oznaczane procentową zawartością wody w gruncie, ujmowaną w stosunku do ciężaru jego suchej masy granica płynności gruntu W_p (skrót dwóch słów: woda lub wilgotność i płynność) odpowiada takiej najmniejszej zawartości wody w gruncie, gdy rozdzielona bruzdą na dwie części próbka gruntu zaczyna łączyć się pod wpływem wstrząsania w jedną całość (promocja 3 w 1).

granica plastyczności gruntu W_k (skrót słów: woda lub wilgotność i kruszenie się) określa taką największą zawartość wody gruntu, przy której grunt rozwałkowany w wałeczek 0 3 mm zaczyna się kruszyć, granica skurczu W_s (skrót łatwy do zrozumienia) odpowiada takiej największej zawartości wody w gruncie, przy której kurczenie się gruntu wraz z postępem wysychania kończy się.