Pierścień

Pierścień jest źródłem zaburzenia naprężeń błonowych opisanych przez nasze wzory. W przypadku kopuł płaskich naprężenie w pierścieniu ma znak przeciwny do znaku naprężeń równoleżnikowych, a w wysokich kopułach, gdzie naprężenie równoleżnikowe na linii podparcia jest dodatnie, jest ono o wiele mniejsze od naprężenia w pierścieniu (program uprawnienia budowlane na komputer). Widać stąd, że w wyniku odkształcenia sprężystego pierścień i powłoka nie pasują do siebie i ciągłość odkształceń ma miejsce jedynie dzięki wystąpieniu dodatkowego zginania powłoki. Zauważmy, że naprężenia zginające mają zakres działania ograniczony do strefy brzegowej o małej grubości i że w rzeczywistości większa część powłoki poddana jest prostemu stanowi naprężeń opisanemu przez teorię błonową.

Większość kopuł nie jest zamknięta, lecz posiada świetlik lub otwór wentylacyjny pokryty specjalną konstrukcją zwaną pokryciem świetlika (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ciężar tej ostatniej wynoszący działa na górną krawędź powłoki jako liniowe pionowe obciążenie. Ze względu na to, że powłoka może przenosić jedynie siły styczne krawędź tę należy usztywnić przy pomocy pierścienia przenoszącego drugą składową, która wywołuje w nim ściskanie.

Położenie okręgu podparcia nie wpływa na żadną z wartości C. Jeśli zmienimy jego położenie, zmienią się jedynie obszary ważności par wyprowadzonych powyżej wzorów (uprawnienia budowlane). Odpowiednie zmiany wypadkowych naprężeń zaznaczone są przy pomocy linii kreskowanych. Widać stąd, że jeśli podpora leży poniżej 0 = 120° to w południkach występują siły ściskające, a takich w konstrukcjach cienkościennych należy unikać; jeśli natomiast położenie podpory jest wyższe, to zmniejsza się maksymalna wartość N_e decydująca o grubości ściany (program egzamin ustny). W tym ostatnim przypadku jednak podpora jest większa i droższa.

Ciągłość odkształceń

Na pierścieniu podporowym obydwie wypadkowe naprężeń zmieniają się w sposób nieciągły. W rozpatrywanym przypadku znów mamy do czynienia z naprężeniami błonowymi wywołującymi odkształcenie naruszające ciągłość konstrukcji. Nieciągłość naprężeń równoleżnikowych oznacza nieciągłość wydłużeń sprężystych sąsiednich równoleżników. Nie istnieje układ naprężeń błonowych, w którym tego rodzaju niezgodność nie miałaby miejsca, gdyż wykorzystaliśmy już wszystkie dowolne stałe do spełnienia innych ważniejszych warunków (opinie o programie). Ciągłość odkształceń można zabezpieczyć teraz jedynie przy pomocy dodatkowego zginania obszarów granicznych obydwu połówek powłoki.

Podobne zaburzenie o większej intensywności spowodowane jest przez połączenie powłoki z pierścieniem podporowym, gdy ten ostatni podtrzymywany jest przez siły pionowe. Teraz pierścień poddany jest działaniu naprężeń ściskających, które różnią się od dodatnich naprężeń równoleżnikowych w dwu częściach powłoki nawet więcej niż te ostatnie między sobą. Z tego też powodu lepiej jest podeprzeć pierścień za pomocą nachylonych belek stycznych do południków powłoki, lub nawet za pomocą stożkowej stalowej płyty. Wtedy pierścień uwolniony zostaje od naprężeń równoleżnikowych i mniej zaburza błonowy stan naprężeń w powłoce (segregator aktów prawnych).

W miejscu połączenia części stożkowej i kulistej dna wprowadzić należy pierścień przenoszący różnicę składowych poziomych sił południkowych N_s w stożku i N+ w kuli. Jeśli wymiary powłoki wybrane będą w ten sposób, że parcia stożka i kuli znoszą się nawzajem, to o zastosowaniu pierścienia decydują względy konstrukcyjne nie wytrzymałościowe. Oczywiście, warunek ten spełniony być może jedynie w przypadku pewnych szczególnych obciążeń, na przykład w przypadku wystąpienia najwyższego poziomu wody w zbiorniku.

W części górnej kulistego zbiornika wodnego naprężenie południkowe jest raczej małe w porównaniu z równoleżnikowym a₉ = N₀Jt. W zbiornikach cylindrycznych nie ma naprężenia południkowego i całe obciążenie przenoszone jest przez naprężenie równoleżnikowe (promocja 3 w 1). Zgodnie z równaniem można by oczekiwać pewnej oszczędności stali przy zastosowaniu takiego kształtu zbiornika, przy którym w każdym punkcie obydwa naprężenia są równe pewnemu naprężeniu obliczeniowemu o. Jeśli ściana zbiornika ma stałą grubość, wymaganie to sprowadza się do spełnienia w każdym punkcie zależności N# = N„ = at.