Grupy budownictwa

Druga faza polega na określeniu minimalnego zestawu elementów budowlanych i funkcjonalnych. Uzyskuje się go bądź drogą wyboru elementów istniejących, bądź poprzez zaprojektowanie nowych, odpowiadających przyjętym założeniom. Faza ta prowadzi do ustalenia dla określonego terenu i wybranej grupy budownictwa ujednoliconych metod wykonania:

1. albumu (katalogu) elementów budowlanych zunifikowanych, obowiązujących iako typowe,
2. albumu detali zunifikowanych, będących zbiorem najczęściej stosowanych zestawień elementów typowych,
3. zunifikowanych rozwiązań funkcjonalnych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Trzecia faza ma na celu sprawdzenie słuszności dokonanego wyboru i jego zamierzonej uniwersalności poprzez:

• zaprojektowanie w oparciu o zestaw elementów i detali, sekcji, segmentów i budynków,
• porównanie osiągniętych wyników z aktualnym poziomem istniejących rozwiązań oraz sprawdzenie ich w realizacji konkretnych budynków (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W pierwszej fazie występuje więc przewaga czynności analitycznych; druga polega na koordynacji i syntezie szeregu często sprzecznych tendencji, zawiera w sobie również prace projektowe, trzecia obejmuje zarówno prace projektowe, jak i produkcję elementów i realizację budynków. Dwie pierwsze fazy muszą i mogą być ograniczone do stosunkowo krótkiego okresu czasu. Trzecia wymaga czasu znacznie dłuższego (uprawnienia budowlane).

Postępujące równolegle zmiany wymagań programowych, sytuacji materiałowej, stanu techniki itp. powodują dezaktualizację niektórych rozwiązań, stąd równolegle z trzecią fazą konieczne jest obserwowanie osiąganych rezultatów i przygotowywanie nowego etapu prac unifikacyjnych. Unifikacja staje się działalnością permanentną (program egzamin ustny).

Na wiosnę 1961 r. rozpoczęto tzw. unifikację elementów i projektów warszawskich budynków mieszkalnych. Punktem wyjścia była analiza 40 projektów budynków mieszkalnych, wybranych przez specjalną komisję spośród projektów wykonanych przez różne biura projektowe, różnych autorów i dla różnych osiedli warszawskich. Nie stanowiły one jednolitej serii pod względem technologii wykonania, rozwiązań konstrukcyjnych ani formy architektonicznej (opinie o programie).

Baza materiałowa

Wybrane projekty poddano szczegółowej analizie w zakresie stosowanych w nich technologii wykonania, układów funkcjonalnych, konstrukcji, instalacji i wyposażenia, przede wszystkim zaś przeanalizowano te elementy i rodzaje robót, które mogłyby się nadawać do masowej produkcji lub mogłyby ulec zunifikowaniu metod wykonania. Przeanalizowano również aktualny i przewidywany na najbliższe lata stan zaplecza technicznego budownictwa warszawskiego, jego usprzętowienie, bazę materiałową, oprzyrządowanie i moc produkcyjną warszawskich zakładów prefabrykacji (segregator aktów prawnych).

Zdecydowano się objąć unifikacją trzy zasadnicze technologie:

1. tzw. tradycyjną unowocześnioną,
2. wielkoblokową z tzw. „cegły żerańskiej”,
3. wylewaną z betonów w deskowaniach przestawnych.

Przeprowadzona analiza elementów występujących w wybranych budynkach udowodniła, że cechuje je duża różnorodność rozwiązań, przy tym elementy te różnią się na ogół między sobą nieznacznie. Istniała więc możliwość ich ujednolicenia (zunifikowania), bez konieczności wprowadzania zasadniczych zmian do istniejących układów funkcjonalnych, konstrukcyjnych czy formy architektonicznej budynków.

Podstawowymi opracowaniami UW-1 były:

• album elementów zunifikowanych,
• album detali zunifikowanych.

W unifikacji dążono do maksymalnego wykorzystania istniejących elementów typowych, stąd elementy opracowane w ramach Unifikacji Warszawskiej stanowiły uzupełnienie Katalogu KB1 i KB3. Obowiązują one na prawach i w zakresie opracowań typowych dla m. st. Warszawy.

Równolegle z opracowaniem elementów przystąpiono do przepracowania projektów techniczno-roboczych 44 budynków, będących punktem wyjściowym akcji unifikacyjnej, w kierunku zastosowania w nich w możliwie maksymalnym stopniu elementów zunifikowanych (promocja 3 w 1).

Miało to na celu:

• sprawdzenie możliwości zastosowania i uniwersalności zaprojektowanych elementów w konkretnych, różnorodnych rozwiązaniach projektowych, a zarazem technicznych, ekonomicznych i plastycznych skutków zastosowania tych elementów w porównaniu z projektami pierwotnymi,
• uzyskanie dokumentacji realizacyjnej na najbliższe lata, opartej na elementach zunifikowanych i zapewniającej producentom zbyt tych elementów od razu w pierwszym okresie uruchomienia ich produkcji.