Pionownik nadirowy

Bardziej uniwersalnym przyrządem jest pionownik zenitalno-nadirowy Wilda ZNL, który umożliwia obserwacje od dołu do góry i z góry na dół. Do bezpośredniej wizualnej sygnalizacji linii pionowych stosuje się również lasery, które mogą być połączone z pionowmikami optycznymi, np. okular laserowy GLO 1 z pionownikiem ZNL. Przeniesienie punktów pionownikiem zenitalnym wykonuje się w następujący sposób (program uprawnienia budowlane na komputer).

Nad punktem podstawowym dokładnie centruje się pionownik. Nad otworem w stropie na odpowiedniej wysokości ustawia się poziomo tarczę celowniczą 1 na wsporniku przymocowanym do konstrukcji stalowej. Po przybliżonym ustawieniu tarczy nad punktem wykonuje się dokładne jej ustawienie za pomocą śrub ruchu leniwego. Kierunek ruchu tarczy określa się, prowadząc obserwacje pionownikiem zenitalnym (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przy czterokrotnym ustaleniu położenia środka tarczy celowniczej można uzyskać średni błąd przeniesienia rzędu ±0,6 mm. Pionownik nadirowy stosuje się do przeniesienia punktu z dołu do góry, przy ustawieniu instrumentu u góry na dowolnej kondygnacji. Przeniesienie punktu poprzedza ustawienie przyrządu nadirowego nad otworem w stropie (uprawnienia budowlane).

Następnie instrument przesuwa się na głowicy centrującej aż do momentu, gdy oś celowa 2 znajdzie się nad punktem utrwalonym na płycie fundamentu lub na innym poziomie, poprawiając przy tym pionowanie lunety wg wskazań libeli. Mając w ten sposób ustawiony instrument nadirowy możemy nim się posłużyć np. do ustawienia w tej samej linii pionu teodolitu ewentualnie tarczy celowniczej znajdującej się na niższym poziomie (program egzamin ustny).

Wierzchołek słupa

Prace geodezyjne przy montażu szkieletu stalowego budynku wysokościowego. Prace montażowe każdego z odcinków budynku wysokościowego obejmują następujące czynności geodezyjne:

1. określenie poziomego wychylenia punktu na środku górnego przekroju słupa,
2. skorygowanie wychylenia,
3. sprawdzenie położenia słupów po przeprowadzonej korekcie,
4. określenie położenia słupów po wykonanym spawaniu elementów szkieletu (opinie o programie).

Słup należy ustawić dokładnie, tak aby jego osie a_x b_x oraz c, di pokrywały się z osiami ab i cd na płycie oporowej. Jeśli słup konstrukcyjny ma przekrój krzyżowy, to jego osie ef oraz gh powinny być dokładnie ustawione pod kątem 45° w stosunku do osi ab oraz cd na płycie oporowej. Obserwacje położenia dwu lub trzech początkowych odcinków słupów można wykonywać bezpośrednio dwoma teodolitami lub pionownikami nadirowymi ustawionymi wzajemnie prostopadle ze względu na to, że nie ma jeszcze zbyt dużo przeszkód do obserwacji. Przy wykonywaniu obserwacji tym sposobem przyrządy ustawia się w odległości 1+31 (/ — wysokość słupa) od obserwowanego słupa.

Tak więc przyrządy ustawia się w odległości d < 1 m od zasadniczej osi AA’ bądź BB’. Na wierzchołku słupa prostopadle do płaszczyzny obserwacji ustawia się poziomo lekką łatę długości ok. 1 m z podziałem milimetrowym, przy czym zero łaty dokładnie musi z przecięciem się osi na górnym przekroju słupa. Na podstawie otrzymanych rezultatów sporządza się szkic wychyleń wierzchołków słupów (segregator aktów prawnych).

Z kolei przystępuje się do skorygowania odchyleń przekraczających wielkości dopuszczalne. Wykonuje się to w ten sposób, że teodolit ustawia się w dowolnej odległości od osi, celuje się na okrągły odczyt łaty przyłożonej do środka przekroju słupa i sprzęga się limbus ze spodarką i alidadą (promocja 3 w 1). Liną stalową przymocowaną do wierzchołka słupa koryguje się dane wychylenie. Wielkość tego wychylenia określa się za pomocą odczytów wykonanych z łaty. Opisaną korektę wykonuje się w dwu kierunkach zgodnych z kierunkami osi. Na zakończenie mierzy się ruletką stalową odległości pomiędzy słupami. Stosowany jest również sposób jednoczesnego pomiaru odchyleń i korekty za pomocą dwu teodolitów.