Piorunian rtęci

Od głównego lontu mogą iść dowolne ilości odgałęzień, które łączy się po prostu przez nałożenie na główny sznur rozwidlonego wzdłuż przez pół sznura bocznego. Zapalając główny lont w końcu przy pomocy spłonki lub zapłonu elektrycznego, uzyskujemy praktycznie jednoczesny wybuch wszystkich ładunków. Przeniesienie bodźca detonacyjnego na ładunki otworów wiertniczych, może być również ‘zrobione przez proste owinięcie lontu około paczki nabojów ładunku skupionego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Spłonki wynalezione zostały w r. 1864 przez Alfreda Nobla. Mają kształt cylindrycznych łusek (gilz) z jednej strony zamkniętych (rzadko kiedy otwartych z obu stron). Wykonywane z mosiądzu, aluminium lub mosiądzu pociągniętego galwanicznie miedzią lub tektury o różnych średnicach ; długościach. Zazwyczaj ich wewnętrzna średnica bywa od 5-8 mm i odpowiada zewnętrznej średnicy, najczęściej używanych lontów prochowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W zależności od masy stosowanej w spłonkach, rozróżniamy:

• spłonki piorunianowe z piorunianem rtęci,
• zwykłe z dodatkiem chlorku potasu,
• z ładunkiem wtórnym piorunianu rtęci i namiastek z dziedziny związków azotowych;
• .spłonki azotkowe z azotkiem ołowiu (uprawnienia budowlane).

Piorunian rtęci otrzymuje się z alkoholu etylowego, kwasu azotowego i rtęci; ciężar właściwy 4.31. Ilość 0.3 do 0.5 g wystarcza do wywołania detonacji, bardzo wrażliwy na uderzenie, tarcie i ogrzewanie (program egzamin ustny).

Czystego piorunianu rtęci nie używa się do wyrobu spłonek, tylko zawsze z dodatkiem chlorku potasu. Dodatek ten. który nieco zmniejsza szybkość detonacyjną piorunianu rtęci, wywołany jest głównie względami fabrykacyjnymi (trudnością w stosowaniu automatów do ładowania z uwagi na niejednakową wielkość kryształków piorunianu rtęci). Poza tym potrzebny jest jeszcze dodatek środka wiążącego (gumy arabskiej) dla ułatwienia czynności ładowania (opinie o programie).

Zwykła mieszanina

Zwykła mieszanina zawiera piorunianu rtęci od 88 do 75%, zaś chlorku potasu 12 do 25%. Na podstawie umowy międzynarodowej ustalono 10 numerów spłonek wyszczególnionych w tabeli, w której podany jest ładunek masy detonującej w gramach na tysiąc sztuk. Obecnie w przemyśle dopuszczone są, do użytku tzw. spłonki górnicze, czyli spłonki Nr 8 i do strzelania dynamitem spłonki Nr 3.

Działanie (siła bodźca detonacyjnego) spłonki nie zależy wyłącznie od rodzaju i ilości masy detonującej, lecz również i przede wszystkim od ciśnienia, pod jakim ta masa została w łusce stłoczona. Pod tym względem wykonywane doświadczenia dały następujące wyniki: Jeżeli łuska została załadowana pod bardzo małym ciśnieniem np. 10 kg/cm, działanie takiej spłonki na doświadczalną płytę ołowianą jest bardzo słabe (segregator aktów prawnych).

Jeżeli ciśnienie bardzo silnie się zwiększy, np. powyżej 500 kg/cm, działanie to również pozostaje niewielkie i tak silnie sprasowaną spłonkę nazywa się potocznie zagłuszoną. Zależnie od składu masy detonującej osiąga się najlepsze wyniki ze spłonkami, w których sprasowano ją pod ciśnieniem od 50 do 500 kg/cm (najczęściej stosowane ciśnienie wynosi 250 kg/cm, przy nim gęstość masy detonującej osiąga wielkość ok. 2.8).

Te same doświadczenia wykazały, że najkorzystniejsze działanie spłonki osiąga się wtedy, gdy dolna część masy detonującej w łusce będzie zagłuszona nadciśnieniem powyżej 500 kg/cm², zaś z wierzchu zostanie dodana nieznaczna ilość masy sprasowanej normalnie. Wielkość bodźca detonacyjnego takiej spłonki bywa znacznie korzystniejsza od spłonki wykonanej w zwykły sposób przez jednostajne ciśnienie przy ładowaniu (promocja 3 w 1).

Z uwagi na wielką czułość piorunianu. rtęci, a również z uwagi na wysoki koszt tegoż robiono różne próby zastąpienia go w masie detonującej, przynajmniej częściowo przez inne wrażliwe lecz tańsze domieszki. Jako takie namiastki znalazły zastosowanie pochodne nitro związków węglowodorów aromatycznych: kwas pikrynowy, trinitrotoluol, których szybkości detonacyjne wahają się między 7.150 a 8.450 m/sek., są więc znacznie wyższe od szybkości detonacyjne] piorunianu rtęci, która wynosi 3.900 m/sek.