Plac tenisowy

Aczkolwiek zła przewodność cieplna tworzyw sztucznych, szczególnie niska dla tworzyw komórkowych, predestynuje je przede wszystkim do „biernych” celów izolacyjnych, a mała wytrzymałość cieplna - raczej do konserwacji chłodu niż ciepła, stosuje się je także do „czynnego” ogrzewania lub chłodzenia. Na razie są to rzadkie wypadki, niemniej jednak od kilku lat spotyka się w literaturze fachowej wzmianki na ten temat (program uprawnienia budowlane na komputer).

Np. w pewnym amerykańskim ośrodku sportowym (Detroit) letni plac tenisowy zimą przekształca się w lodowisko. W tym celu na powierzchni 36 x 25,5 m układa się w dziesięciocentymetrowych odstępach 9300 m jednocalowego (25,4 mm) przewodu, przez który pompuje się zimną solankę pod ciśnieniem 2,1 at n. Plac zalewa się wodą. Wiosną rurociąg zwija się i przechowuje do następnego sezonu łyżwiarskiego. Koszty eksploatacji i konserwacji kalkulują się podobno bardzo nisko mimo wysokiej ceny rurociągu - ok. 40 000 dolarów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Również w USA znalazły tworzywa sztuczne zastosowanie w ogrzewnictwie. Np. sieci centralnego ogrzewania wodnego (40-50°C) buduje się z rur polietylenowych o średnicy ok. 2,5 cm. Przewody są sprawdzane na ciśnienie wewnętrzne wynoszące ok. 3,5 at n. Stosuje się je najczęściej do ogrzewania podpodłogowego, rzadziej do wewnątrzściennego. Węże owinięte taśmami z tkaniny układa się w spiralnie biegnących kanałach betonowych w odległości 22-30 cm jeden od drugiego (uprawnienia budowlane). W jednym z opisanych przykładów na powierzchni 10 x 41,5 m ułożono 1400 m jednocalowego przewodu polietylenowego (0 25,4 mm) w dwóch odcinkach. W pobliżu ścian biegną 4 skręty rurociągu układane gęściej; w części centralnej znajduje się jeszcze 7 skrętów, nieco bardziej rozsuniętych. Instalacja ta znajduje się w stanie Ohio, w którym zimy mają ostrość zbliżoną do naszych (program egzamin ustny).

Ścianka działowa

Do budowy ścianek działowych poza płytami pustakowymi używa się też innych typów tworzyw komórkowych. Obok zdolności izolowania cieplnego interesująca jest także ich zdolność pochłaniania dźwięków. Obie te własności tylko częściowo pokrywają się ze sobą. W obydwu wypadkach zdolność izolacyjna jest tym większa, im mniejszy jest stosunek masy substancji do zajmowanej przez nią objętości, oraz im mniejsza jest średnia wielkość komórki. Lecz izolacja cieplna wymaga masy komórek zamkniętych, podczas gdy jedynie materiał gąbczasty pochłania dźwięk w dostatecznym stopniu (opinie o programie).

Ścianka działowa nie może więc spełniać jednocześnie roli podwójnej, z reguły stanowi ona izolację cieplną, podczas gdy warstwę dźwiękochłonną układa się na niej osobno. Jeden z najdogodniejszych sposobów polega na pokryciu ściany masą gąbczastą, tę zaś z kolei obija się tkaniną. Ze względu na wytrzymałość mechaniczną i walory estetyczne najlepiej nadaje się do tego celu tkanina saranowa (kopolimer chlorku winylidenu i chlorku winylu), poliamidowa lub z polichlorku winylu w rodzaju rogóżki (niemiecki Genotherm) (segregator aktów prawnych).

Zamiast tkaniny można też użyć bardzo cienkich folii, np. z politereftalanu glikolu (Mylar) i innych; nadają się one lepiej na izolacje sufitów lub górnych części ścian, gdyż w częściach dolnych są one w większym stopniu narażone na uszkodzenia mechaniczne. Grubsze folie są perforowane.

Pokrywanie warstwy dźwiękochłonnej folią lub tkaniną ma na celu zabezpieczenie jej przed zatkaniem porów przez kurz. Pory zaklejone kurzem mają gorszą zdolność pochłaniania dźwięków (promocja 3 w 1). Sprężyste, gładkie płyty z tworzyw sztucznych, np. z polimetakrylanu metylu, służą do wręcz przeciwnego celu - do wzmacniania dźwięku przez odbicie, a przede wszystkim przez niedopuszczenie do zetknięcia się z nie dość dobrze odbijającymi fale dźwiękowe ścianami, i częściowego jego pochłonięcia. Urządzenie tego rodzaju w Monachijskiej Sali Koncertowej przedstawia rys. IX.