Plamy wodne

Plamy wodne (wodosłój) jest to wada polegająca na silnym przesyceniu wodą środkowej części pnia.
Szerokie badania nad plamami wodnymi w drewnie sosny i świerka przeprowadził na terenie północnej Szwecji Lagerberg. Stwierdził on masowe występowanie plam wodnych w górnej lub odziomkowej części pnia, w środku przekroju poprzecznego. W związku z tym Lagerberg wyróżnił dwie formy występowania plam wodnych.
Plamy w górnej części pnia związane są z wnikaniem do wnętrza pnia wody z opadów atmosferycznych; woda dostaje się do pnia przez obumarłe gałęzie i sęki. Na przekroju podłużnym plamy wodne występują w postaci położonych w pobliżu rdzenia ciemnych smug, ciągnących się w dół od gnijących sęków. Plamy te nazywa Lagerberg wodosłojem gałęziowym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Nienormalne przesycenie wodą twardzieli w odziomkowej części pnia (zwykle do wysokości około 1 m) związane jest zdaniem Lagerberga z obumieraniem korzeni i zgnilizną korzeniową; wadę tę nazywa on wodosłojem korzeniowym. Poza Skandynawią wodosłój u świerka i sosny występuje często w północnej części Rosji; Pieriełygin podaje, że spotyka się go nieco rzadziej również u brzozy i osiki.

W Polsce wodosłój występuje rzadko i jako wada drewna nie ma większego znaczenia; spotyka się go w drewnie świerkowym i sosnowym w północno-wschodniej części kraju (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Podobne do wodosłoju zjawisko, określane mianem mokrej twardzieli, występuje często w szyi korzeniowej i w odziomku starszych jodeł (zwykle powyżej 80 lat życia), rzadziej w świerku i w sośnie. Badania Krzysika wykazują, że w drewnie jodłowym strefa przyrdzeniowa w odziomku ma na ogół większą wilgotność niż sąsiednie partie twardzieli; wilgotność tej strefy może być wyższa od wilgotności bielu, osiągając w skrajnych wypadkach wartość 250%. W drewnie silnie przesyconym wodą podczas wysychania powstają liczne, drobne pęknięcia (uprawnienia budowlane).

Według badań Bajewskiego (1910), przeprowadzonych na sośnie i świerku z obwodu karelskiego, plamy wodne występują w środkowej części pnia i mają na przekroju poprzecznym kształt okrągły; sięgają one najczęściej na wysokość 3-6 m od podstawy pnia. U obu tych gatunków wodosłój bardzo często występuje łącznie ze zgnilizną korzeniową, a u świerka często łącznie z twardzicą i z pęknięciami mrozowymi.

Zranienia drzewa

Badania mikroskopowe wykazały, że w cewkach drewna późnego błona wtórna często odstaje od błony pierwotnej (program egzamin ustny).
Wytrzymałość na ściskanie wzdłuż włókien suchego drewna, zawierającego wodosłój, okazała się taka sama, jak wytrzymałość drewna normalnego, a wytrzymałość na zginanie statyczne i współczynnik sprężystości przy zginaniu - nawet nieco większe. Zdaniem Pieriełygina wyniki tych badań należy uważać za orientacyjne ze względu na niewystarczającą dokładność ich wykonania i opracowania (opinie o programie).
Wady drewna wywoływane przez czynniki zewnętrzne mogą mieć bardzo różny charakter; tak samo różne mogą być przyczyny ich powstawania.

Zranienia drzewa na pniu bezpośrednio mało wpływają na jakość drewna; ich wpływ pośredni polega przede wszystkim na otwarciu drogi do wnętrza drzewa dla szkodników pasożytniczych w postaci grzybów i owadów. Szkodniki te uszkadzają zazwyczaj drewno w dużo poważniejszym stopniu aniżeli samo zranienie. Niezależnie od opadnięcia przez szkodniki na powierzchni zranienia powstaje intensywnie rozwijająca się tkanka przyranna, która zniekształca pień (segregator aktów prawnych).
Uszkodzenia mechaniczne ściętego drzewa nie wywołują zmiany kształtu pnia, ułatwiają jednak rozkład drewna przez szkodniki saprofityczne; poza tym wpływ ich zależy głównie od głębokości i od rodzaju uszkodzenia.

Podobnie można scharakteryzować wpływ pęknięć. W drzewach żywych powodują one dalsze zmiany; w drewnie okrągłym lub w tarcicy wpływ ich polega na mechanicznym uszkodzeniu sortymentu i obniżeniu wydajności materiałowej przy dalszej obróbce (promocja 3 w 1).