Płaszczyzna robocza

Dla orientacji jednak ogólnej przy wstępnym określeniu otworów świetlnych można stosować wymieniony wskaźnik powierzchniowy, jednakże wielkość jego musi być określona w zależności od stosunku wymiarów pomieszczenia do wymiarów i położenia otworów świetlnych oraz strat, jakie w danym wypadku mają miejsce (program uprawnienia budowlane na komputer).

Decydującym czynnikiem przy oświetleniu bocznym jest wzniesienie okna nad płaszczyznę roboczą. Okno o tych samych wymiarach, a o różnych wzniesieniach daje zupełnie różny rozkład i wielkość natężenia oświetlenia w pomieszczeniu. Nisko umieszczone okno, którego dolna krawędź jest na poziomie płaszczyzny roboczej, daje przy otworze okiennym wysokie natężenie spadające gwałtownie w miarę oddalania się od niego (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W miarę podnoszenia okna spada natężenie oświetlenia przy nim, a podnosi się przy ścianie przeciwległej, wskutek czego zwiększa się równomierność oświetlenia. Okna umieszczone wysoko dają natężenie niskie, ale stosunkowo równomierne.

Stąd wniosek, że górna krawędź okna powinna być możliwie jak najwyżej, a w każdym razie odległość jej od sufitu nie powinna przekraczać 30 cm (uprawnienia budowlane). W pomieszczeniach wysokich i głębokich najodpowiedniejsze oświetlenie dadzą dwa pasy okien jeden na poziomie płaszczyzny roboczej, niski, dla oświetlenia przestrzeni bezpośrednio przy oknie, drugi wysoko, wyższy, dla oświetlenia głębi pomieszczenia.
Dla okien, których dolna krawędź umieszczona jest normalnie na wysokości płaszczyzny roboczej, możemy ustalić pewne wytyczne projektowania. Ponieważ jednym z najważniejszych czynników jest przy oświetleniu bocznym stosunek głębokości pomieszczenia L do wzniesienia górnej krawędzi okna nad płaszczyzną roboczą hn, można ustalić pewne wartości graniczne tego stosunku, które nie mogą być przekroczone, jeśli natężenie oświetlenia ma być dostateczne.

Orientacyjną powierzchnię okien w stosunku do powierzchni rzutu poziomego pomieszczenia przy oknach drewnianych podwójnych (program egzamin ustny).

Woda kondensacyjna

Przy pojedynczych oknach żelbetowych należy pamiętać o ujęciu i odprowadzeniu wody kondensacyjnej, która w porze zimowej zbiera się na szybach; w pomieszczeniach o dużej zawartości pary wodnej w powietrzu wody tej jest dość dużo najczęściej stosowanym ujęciem są odpowiednie zagłębienia w parapetach betonowych czy lastrikowych, z odprowadzeniem lub bez. Odprowadzenie może być do zbiorniczków lub wspólne dla szeregu okien do przewodu kanalizacyjnego. Wyprowadzenia wody przez otwór w oprawie na zewnątrz nie należy polecać - zapycha się łatwo kurzem i zamarza w zimie (opinie o programie).

Przy oknach żelbetowych podwójnie szklonych należy przestrzec przed szkleniem obustronnym w jednej ramie stałej; przy nieszczelności kitu kurz dostaje się między szyby, w krótkim czasie obniża znacznie przepuszczalność światła i nie można go usunąć bez wyjęcia szyb. Szklenie takie powinno się stosować tylko w ostateczności, przy czym należałoby stosować specjalny, nie wysychający i niepękający kit i tylko przy produkcji czystej, gdzie nie ma wydzielania pyłu czy dymu (segregator aktów prawnych).

Okna metalowe dają znacznie mniejsze straty światła, niestety brak jest profilów specjalnych pozwalających konstruować szczelne okna podwójne, otwierane. Szczelności tej nie można osiągnąć przy użyciu zwykłych profilów budowlanych, które ponadto są w tym zastosowaniu nieekonomiczne; dlatego też okna metalowe stosuje się najczęściej jako pojedyncze, częściowo tylko otwierane uchylnie. Dla ujęcia wody kondensacyjnej stosuje się rynienki z blachy o średnicy ok. 5 cm, przyspawane do dolnego ramiaka.

Okna znajdujące się w zasięgu ręki mogą być otwierane pojedynczo, natomiast przy oknach umieszczonych wysoko stosować należy otwieranie zespołowe przez połączenie skrzydeł ze wspólnym wałem obracanym za pomocą dźwigni (promocja 3 w 1).