Płyta Pacyficzna

Płyta Pacyficzna przesuwała się nad nią dość równomiernie, z prędkością 8-10 centymetrów rocznie. Co mniej więcej milion lat nad plamą gorąca wytwarzało się dostatecznie wiele lawy, by utworzyć wyspę wulkaniczną - w taki sam sposób, w jaki dziś nadal kształtują się Hawaje (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jednakże poruszająca się płyta niesie na sobie wyspy i w końcu oddziela je od źródła nowej, stopionej skały. Wyspa przestaje wówczas rosnąć, a siły deszczu, wiatru i fal oceanicznych zaczynają ją niszczyć. W miarę przesuwania się wyspy na północny zachód staje się ona coraz niższa, aż wreszcie - przeciętnie po około 30 milionach lat - znika pod falami i staje się górą podmorską (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Takie hipotetyczne oddziaływanie plamy gorąca, ruchu płyty i erozji. Rzeczywiście, na południowy wschód od obecnej wyspy znajduje s:e na dnie morskim kopiec wysokości 30C metrów. Dokładnie zgadza się to z przewidywaniami teoretycznymi - plama gorąca zaczęła rodzić następną wyspę (uprawnienia budowlane).

Odkryta ostatnio znaczna aktywność wulkaniczna twórczych obrzeży płyt oceanicznych skupiła na sobie uwagę geofizyków. Do najbardziej błyskotliwych należą eksperymenty prowadzone za pomocą nowoczesnych pojazdów podwodnych zdolnych do bardzo głębokiego zanurzania się. Badania te wykazały, że skały w grzbietach wydzielają silne strumienie ciepła. Dokładnie opisano rozmaite postacie gwałtownie krzepnącej lawy, powstające w chwili wypłynięcia stopionej skały na dno morskie (program egzamin ustny). Wśród najbardziej niezwykłych form znajduje się „lawa poduszkowa" - zaokrąglone bloki lawy, które krzepły oddzielnie podwodnego życia, która należy do najbardziej niezwykłych na naszej planecie.

Społeczności zgrupowane przy kominach

Wszędzie na Ziemi społeczności różnorodnych organizmów są w jakiś sposób zależne od energii Słońca. Na lądzie, w wodach morskich czy śródlądowych zielone, żywe organizmy wykorzystują słoneczne światło, aby w procesie fotosyntezy wytwarzać surowce do utrzymania wszystkich innych organizmów. Żywią się nimi zwierzęta roślinożerne, które same z kolei są pożerane przez drapieżniki (opinie o programie).

Społeczności zgrupowane przy kominach są zupełnie inne. W całkowitej ciemności oceanicznych głębin wysokie stężenie siarczków w wytryskach gorącej wody wydaje się alternatywnym źródłem energii dla niektórych bakterii wykorzystujących procesy chemiczne. Bakterie takie - które mogą rozkładać siarkowodór, by uzyskać energię - stanowią podstawę łańcucha życia w zwierzęcych „społecznościach kominowych". Żywią się nimi rozmaite skorupiaki spotykane jedynie w pobliżu kominów. W niektórych przypadkach bakterie tworzą symbiotyczne związki ze zwierzętami z tego środowiska, żyjąc w ich tkankach i w zamian dostarczając im niezbędnego pożywienia (segregator aktów prawnych).

Szczególnie wyraźnie widać to w wypadku potężnych pogonoforów. Te gigantyczne, jaskrawoczerwone rurkowce (serpule) długości około 2 metrów, nie mają przewodu pokarmowego, a mimo to rosną i tworzą gęste zgrupowania wokół niektórych kominów. Wydaje się, że sekret ich witalności tkwi w symbiozie z odżywiającymi się siarczkami bakteriami, które żyją w ich tkankach. Tysiące metrów pod falami, w atramentowo czarnej ciemności, szkarłatne robaki czerpią niezbędną do życia energię z gorących, nasyconych siarkowymi minerałami wytrysków powstałych w wyniku przesączania się wody przez skały wulkaniczne. Jest to bezsprzecznie jedna z najdziwniejszych i najbardziej niewiarygodnych tajemnic Ziemi (promocja 3 w 1). Antarktyda, kontynent lodu, oddzielony jest od Ziemi Ognistej, lądu ognia, kanałem sfalowanego, smaganego sztormami morza szerokości niespełna 1000 kilometrów. Właśnie na krańcu Ameryki Południowej odległość dzieląca Antarktydę od reszty świata jest najmniejsza. To właśnie przez ten kanał żeglowały - lub były pędzone wiatrami - statki pragnące dotrzeć do wielkiego lądu otaczającego Biegun Południowy.