Płytki papowe

W celu utrwalenia papy asfaltowej należy odświeżyć ją przez powleczenie asfaltem po upływie 5-10 lat od chwili wykonania pokrycia (zależnie od gatunku i rodzaju papy). Następne smarowanie należy wykonywać co 2 lata.
Jeżeli zastosowana papa była złej jakości, to podane wyżej terminy będą krótsze (program uprawnienia budowlane na komputer).
Dach należy smarować przy suchej pogodzie w temperaturze powyżej +5°C.

Do smarowania używa się lepików asfaltowych o składzie i właściwościach zbliżonych do mas asfaltowych stosowanych do warstwy powłokowej papy asfaltowej z powłoką. Do konserwacji dachów stosuje się również specjalne pasty. W Niemczech stosowana jest pasta Organoplast. Odznacza się ona dużą plastycznością i trwałością. Po 10 latach nie zauważono istotnych zmian we właściwościach tego materiału ułożonego na dachu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Pastę można nakładać na papie dziurkowanej z włókien szklanych, wykazuje bowiem dużą przyczepność do podłoża. Układa się ją na gorąco po podgrzaniu w kotłach do temperatury 150-130°C, przy której ma ona konsystencję miodu. Grubość nałożonej warstwy na pokrycie dachowe wynosi 4 mm. Po ułożeniu pastę można posypać żwirem.

Ostatnio czynione są próby zastąpienia pap dachowych (w rolach) płytkami (gontami) papowymi o różnych kształtach, które do deskowania przybija się gwoździami papowymi, a na zakładach nakleja się. Do podkładu betonowego płytki papowe przylepia się (uprawnienia budowlane).
Płytki papowe w porównaniu z papą w rolach wykazują szereg zalet, jak proste wykonanie, łatwy transport i magazynowanie, łatwe układanie na dachu i estetyczny wygląd dachu. W Polsce płytki papowe nie są produkowane.

Odwodnienia stropodachów

Spadki na stropodachach zwykle są małe od 1,5 do 5% (program egzamin ustny). Spadek powinien być zależny od podłoża, na którym ułożone jest pokrycie, Na podłożu twardym, niepodatnym i równym (np. monolitycznej płycie żelbetowej) wystarczy spadek 1,5-3%. Na płytach prefabrykowanych i na izolacji ciepłochronnej zaleca się spadek co najmniej 3-5%, na takim bowiem podłożu mogą wystąpić nierówności lub wgłębienia, w których woda będzie przez dłuższy czas zatrzymywać się aż do czasu sprzyjających warunków atmosferycznych (wyparowanie) (opinie o programie). Długie przebywanie papy w stanie wilgotnym, nie zaciśniętej pomiędzy sztywnymi konstrukcjami, powoduje jej szybkie pęcznienie i gnicie.

Odwodnienia stropodachów stosuje się zewnętrzne lub wewnętrzne. Od niedawna zewnętrzne stosuje się przeważnie w budynkach niskich oraz w niektórych przypadkach w budynkach średnio wysokich, w których wykonanie i konserwacja rur spustowych nie są kłopotliwe. Budynki, w których zastosowano odwodnienie zewnętrzne, często wykazywały przecieki w okresie przymrozków i odwilży oraz tworzenie się sopli lodu (segregator aktów prawnych). Gorzej zachowują się dachy bezgzymsowe lub z gzymsami o krótkim wysięgu, w porównaniu z gzymsami dużym wysięgu i z rynnami wiszącymi na krawędzi gzymsu. W oblodzonych rynnach przy zatkaniu lodem wpustów do rur spustowych piętrzy się woda na pokryciu dachowym niedostosowanym do długotrwałego zalewu wodą. W takich warunkach pokrycie przecieka.

Jedynym sposobem uniknięcia tych kłopotów eksploatacyjnych jest systematyczne usuwanie śniegu z dachu. Często jednak zostaje wówczas uszkodzone pokrycie i obróbki blacharskie.
Znacznie mniej kłopotów przysparza odwodnienie wewnętrzne. Na ogół nie obserwuje się całkowitego zamarzania wpustów, chociaż zdarzają się częściowe ich obmarzania zmniejszające przepustowość.
Stosuje się piony deszczowe o wolnym spływie do kanalizacji oraz odpływie zasyfonowanym (promocja 3 w 1)..

Przez piony o wolnym odpływie wydostaje się para, która ulega kondensacji, a powstała woda może zamarzać zatykając wpusty. Temperatura powietrza w rurach jest wyższa od temperatury powietrza w pionach zasyfonowanych, ale w obu przypadkach może grozić oblodzenie rur wpustów. Za granicą stosuje się podgrzewanie wpustów specjalnymi grzałkami elektrycznymi.