Płyty betonowe

Zaleca się stosowanie przy zaokrągleniach promienia krzywizny 10 cm, dzięki czemu wkładki izolacji jest łatwiej wygiąć nie narażając ich na uszkodzenie (pęknięcie). Jedynie nierówny, nie spoinowany mur z cegły może być otynkowany. Przy wykonywaniu nowych konstrukcji betonowych zasadniczo nie należy stosować tynków (program uprawnienia budowlane na komputer).
Jeżeli ściana, na którą ma być nalepiona izolacja, wykonana jest z muru ceglanego, to najpierw należy pokryć ją równym tynkiem z zaprawy cementowej. Wielkość ziaren piasku wchodzącego w skład zaprawy nie powinna być większa niż 3 mm.

Podłożem może być również warstwa mastyksu asfaltowego lub asfaltu lanego z kruszywem o uziarnieniu do 8 mm.
Temperatura mięknienia oraz typ asfaltu powinny być dostosowane do warunków cieplnych, w jakich będzie izolacja pracować.
Płyty betonowe lub żelbetowe prefabrykowane (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Podłoże z płyt prefabrykowanych może okazać się wygodne przy wykonywaniu robót izolacyjnych w okresie mrozów. Szczeliny między płytami mogą być zalane masą zalewową asfaltową lub zaprawą cementową.

Należy każdorazowo przeanalizować, czy przy użytkowaniu budowli nie zachodzi obawa klawiszowania płyt, co mogłoby spowodować uszkodzenie izolacji.
Grunt stabilizowany przy zastosowaniu lepiszcz w postaci produktów ponaftowych lub smół. Do stabilizacji nadaje się grunt drobnoziarnisty oraz chude gliny piaszczyste o zawartości soli rozpuszczalnych w ilości nie większej niż 0,2-M),3% ogólnego ciężaru gruntu (uprawnienia budowlane). Tego rodzaju podłoża pod izolacje nie są u nas jeszcze stosowane.

Podłoża metalowe, najczęściej stalowe, w postaci powierzchni metalowych, zbiorników itp.
Podłoża z mastyksu asfaltowego, gruntu stabilizowanego i metalowe stanowią w zasadzie częściową izolację wodoszczelną (program egzamin ustny).

Powierzchnia zewnętrzna sucha

Ścisłe połączenia lepików i mas izolacyjnych z podłożem uzyskuje się przez powleczenie podłoża materiałami gruntującymi, należycie przenikającymi do porów podłoża i nadającymi jego powierzchni własności hydrofobowe.
Górną powierzchnię przed naniesieniem izolacji należy za pomocą mioteł, szczotek lub sprężonego powietrza oczyścić z pyłu, brudu, śmieci, piasku i okruchów cegieł, zaprawy, kamieni itp. Po oczyszczonych w ten sposób powierzchniach nie można chodzić (opinie o programie).

Roztworami asfaltowymi powlekać można jedynie powierzchnie suche, ponieważ powłoki gruntujące nie wsiąkają do wilgotnego betonu lub muru i nie dają dobrej przyczepności, a ponadto pozostaje pod nimi woda. Naniesiona na wilgotny beton powłoka na gorąco powoduje parowanie wilgoci, wskutek czego tworzą się pęcherze, które przeszkadzają połączeniu się powłoki z podłożem. Przy ochładzaniu powstaje wskutek kondensacji pary w pęcherzach podciśnienie i następuje podsiąkanie do nich wilgoci znajdującej się w porach betonu lub muru.

Przy wahaniach temperatury proces ten powtarza się wielokrotnie, wskutek czego pęcherze stają się coraz większe (segregator aktów prawnych). Przy zastosowaniu powłok z materiałów nanoszonych na zimno powietrze nie ma dostępu do podłoża, tak że zamknięta woda wskutek parowania powoduje tworzenie się pęcherzy podobnie jak przy stosowaniu lepików na gorąco.
Powierzchnia zewnętrzna sucha nie zawsze świadczy o tym, że mur lub beton jest już wewnątrz dostatecznie suchy. Beton podłoża można uważać za powietrzno-suchy, jeśli zawiera nie więcej niż ok. 1,5% ciężarowych wody. Zewnętrzną powierzchnię budowli można uważać za suchą, jeżeli położona na niej sucha higroskopijna bibuła przez pewien czas nie nabiera żadnej wilgoci.

W szczególnych przypadkach można przyśpieszyć wysychanie mokrych pomieszczeń przez ustawienie koszy z koksem lub przez zastosowanie innych źródeł ciepła (piecyki elektryczne) (promocja 3 w 1).
Lampy lutownicze i miotacze płomieni mogą być zastosowane jedynie pod warunkiem, że nie pozostawiają na suszonej powierzchni sadzy i kopcia.