Płyty elewacyjne

Większość występujących w tym przypadku wad i uszkodzeń wynikała z braku kompleksowej analizy niezawodności zastosowanych rozwiązań na etapie przygotowywania projektu. W budynkach wznoszonych w deskowaniach ślizgowych przewidywano wykonywanie fragmentów ścian szczytowych z zastosowaniem elewacyjnych płyt prefabrykowanych. Ściany szczytowe miały grubość 32 cm (program uprawnienia budowlane na komputer).

Płyty elewacyjne ze strukturalną fakturą zewnętrzną z terakoty ustawiano w deskowaniach razem z wkładkami zbrojeniowymi, jedne na drugich, styropianem do środka, a kotwiono w ścianie dwoma prętami 0 10 mm. Styropian w płycie elewacyjnej spełniał rolę izolacji cieplnej ściany.

W czasie produkcji samych płyt wyłoniły się trudności. Wykonywano je fakturą na dnie formy i zgodnie z założeniami w celu uzyskania równomiernego rozłożenia terakoty miały być stosowane specjalnie przygotowane dywaniki terakotowe o wymiarach płyt. Postulat ten nie został w pełni zrealizowany i dlatego na powierzchni płyt widoczne są miejsca łączenia fragmentów dywaników. Poza tym przy układaniu małych płyt styropianu tworzyły się puste przestrzenie, które przy betonowaniu wypełniano betonem, tworząc mostki zimna (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Po ok. 10 latach eksploatacji budynków na skutek interwencji użytkowników przeprowadzono badania stanu technicznego ścian zewnętrznych, w tym ścian szczytowych. W ścianach podłużnych stwierdzono bardzo liczne przypadki przeciekania wody opadowej przez samą stolarkę i obróbki blacharskie otworów okiennych oraz zawilgocenie ościeży. Sporadycznie występowało przemarzanie ścian. W dalszej części tego rozdziału przedstawione zostaną zagadnienia dotyczące ściany szczytowej z zastosowaniem elewacyjnych płyt prefabrykowanych (uprawnienia budowlane).

Środkowa część ściany szczytowej

Środkowa część ściany szczytowej (w stosunku do szerokości budynku) ocieplana była bloczkami z betonu komórkowego. Problem ten, jako znany szerzej, zostaje tu również pominięty. W celu określenia stanu technicznego płyt elewacyjnych dokonano szczegółowego przeglądu ścian szczytowych z rusztowań wiszących. Przegląd ten przeprowadzono w kolejnych zrealizowanych obok siebie budynkach (program egzamin ustny). W czasie przeglądu wykonywano również kontrolne odkrywki.

W pierwszej odkrywce wykonanej na ścianie północnej stwierdzono, że jedna z płyt nie jest zakotwiona zgodnie z dokumentacją techniczną. Po rozkuciu okazało się bowiem, że oba haki kotwiące 0 10 mm nie były zakotwione w warstwie konstrukcyjnej ścian, a były odgięte i jedynie przylegały do betonu konstrukcyjnego. Płyta ta była usytuowana na poziomie II kondygnacji (opinie o programie). Po zdjęciu ocieplającej warstwy styropianu haki można było lekko wyjąć ręką. Brak zakotwienia płyt elewacyjnych stwierdzono również w dalszych dwóch odkrywkach dolnej kondygnacji ściany południowej. W obu prefabrykatach stwierdzono brak haków kotwiących w płytach prefabrykowanych. Cztery dalsze płyty, które zdjęto dla zbadania ich zakotwienia, były zakotwione prawidłowo, zgodnie z projektem. Ich haki kotwiące były wbetonowane w warstwę konstrukcyjną ściany (segregator aktów prawnych).

Przy dokonywaniu przeglądu stanu technicznego elewacji ryzalitów stwierdzono, że wiele płyt elewacyjnych było wybrzuszonych i wykazywało rozwarstwienie zarówno w płaszczyźnie połączenia warstwy betonu płyty z wykładziną terakotową, jak i w samej warstwie betonowej. Tego rodzaju uszkodzenia występowały przeważnie w elementach bezpośrednio przylegających do otworów okiennych pomieszczeń kuchennych (promocja 3 w 1). Rozwarstwienie płyt wykładzinowych widoczne było ponadto w postaci wyraźnych spękań w nadprożach i ościeżach okien. Rozwarstwienie prefabrykatów powodowało odpadanie zaprawy, którą wykończono ościeża otworów okiennych, a także odpadanie fragmentów wykładziny. Poza tym stwierdzono również odspajanie i odpadanie irysków z powierzchni płyt. Dość często przy tym w miejscach, z których odpadły iryski terakoty, beton płyty elewacyjnej był w dużej mierze złuszczony.