Płyty żużlobetonowe

W czasie transportu płyty należy ochronić przed opadami atmosferycznymi. Transportować należy je w pojazdach zamkniętych, przy użyciu zaś innych środków transportu powinno się je ustawiać pod przykryciem. Płyty należy ustawiać długością w kierunku jazdy (program uprawnienia budowlane na komputer).
Przy magazynowaniu na placu budowy i przy montażu płyty powinny być ustawione na rąb.

Płyty żużlobetonowe należą do elementów już znormalizowanych i mają charakter prefabrykatu masowego. Wskazane więc jest, aby ich produkcja przybrała charakter przemysłowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W większości przypadków płyty nie są poddawane procesom przyśpieszającym dojrzewanie. Tymczasem poddanie wyrobów żużlobetonowych naparzaniu niskoprężnemu jest zabiegiem dla nich bardzo wskazanym. Naparzanie to bowiem nie tylko wielokrotnie przyśpiesza proces twardnienia żużlobetonu, lecz przyśpiesza też wyługowanie szkodliwych dla niego związków siarki i zlasowanie cząsteczek wolnego wapna. Związki siarki i wolne wapno nawet w ilości nie większej aniżeli przewidują normy ujemnie wpływają na stal zbrojeniową (rdzewienie).

Naparzanie ruguje powyższy ujemny wpływ niemal całkowicie (uprawnienia budowlane).
W zagranicznych wytwórniach wyrobów betonowych naparzalnie niskoprężne, nie wymagające skomplikowanego wyposażenia znajdują często zastosowanie. Tak np. w przemyśle betoniarskim Czechosłowacji naparzalnie tego typu istnieją nawet w małych i najskromniej urządzonych wytwórniach. Wobec przewidywanego u nas już w najbliższej przyszłości wielkiego wzrostu zastosowania żużli w budownictwie konieczne jest przejście od produkcji elementów żużlobetonowych metodami rzemieślniczymi do metod przemysłowych, w których utwardzenie prefabrykatów w parze niskoprężnej powinno być traktowane jako zabieg nieodzowny (program egzamin ustny).
Płyty żelbetowe pełne odznaczają się wyjątkową prostotą konstrukcji i wykonania. Pomimo tych zalet rzadko się je stosuje ze względu na to, że przy małych grubościach (do 50 mm) zużywają one dużo stali, przy grubościach większych - stają się przekryciem ciężkim i z tego względu nieekonomicznym.

Konstrukcja płyt

 Szczegóły konstrukcyjne nie różnią się w zasadzie poza grubością od płyt gazobetonowych (opinie o programie).
Przy marce betonu 170, a więc najniższej, jaką dla prefabrykatów zaleca norma PN-56 B-03260 płyta o grubości 5 cm wystarcza z punktu widzenia wytrzymałości betonu do przekrycia rozpiętości 3 m (i nawet nieco większej). Ze względu jednak na małą wysokość użyteczną przekroju i względnie duży ciężar przekrycia już przy rozpiętościach około 2 m występuje znacznie większe zużycie stali, aniżeli w przekryciach innych typów.

Zbrojenie płyty może być wykonane z każdej stali przewidzianej w normie dla konstrukcji żelbetowej, wskazane jest jednak, aby stal była spawalna, a zbrojenie wykonane w postaci spawanych siatek.
Wykonanie siatek spawanych jest przy wyposażeniu warsztatu zbrojarskiego w odpowiednią aparaturę procesem niesłychanie prostym, co czyni ten rodzaj zbrojenia procesem bardzo ekonomicznym. Dzięki temu stosowanie siatek jest wskazane nie tylko w płytach z betonów lekkich, w których za ich użyciem przemawiają też względy (mała przyczepność betonów lekkich do stali), lecz i w płytach z betonu ciężkiego.

Projektowanie i wymiarowanie przekryć z płyt żelbetowych pełnych powinno być dokonywane według zasad podanych w normie dla konstrukcji żelbetowych (segregator aktów prawnych).
Zalecenia normy dotyczące uwzględniania obciążeń chwilowych, jak np. sił powstających przy przewozie i montażu, mogą być różnie interpretowane i uwzględniane w obliczeniach statycznych.
W stosunku do płyt dachowych zalecenia te są w wielu przypadkach uwzględniane w ten sposób, że płyty są sprawdzane i wymiarowane również i na takie siły, jakie mogą powstać np. przy podparciu ich pośrodku długości przy normalnym położeniu lub przy odwróceniu płyt do góry spodem i podparciu ich w tej pozycji na brzegach (promocja 3 w 1).

Wymiarowanie płyt na te siły prowadzi do zwiększenia zbrojenia w strefie górnej ponad ilość niezbędną ze względów konstrukcyjnych, a więc jest nieekonomiczne i przy tym bynajmniej nie zabezpiecza je całkowicie przed pęknięciami i załamaniami.